Αρχοντικό Καλαμακιώτη

Τα Λεχώνια στα 1900 (στο πλαίσιο το αρχοντικό)

Ένα άλλο αρχοντικό της ίδιας εποχής με τα άλλα αρχοντικά που υπάρχουν στο χωριό, ήταν η οικία Καλαμακιώτη, που σήμερα δεν έχει πια την αρχική του μορφή. Έχει κοπεί ο όροφος και η αρχική στέγη -λόγω σεισμών-και είναι σήμερα μια απλή κατοικία. Βρίσκεται στο δρόμο Άνω Λεxωνiων - Αγ. Βλασίου μπροστά από το ποτάμι και δίπλα από το εργοστάσιο Δημόπουλου.
Χτίστηκε λίγο πριν το 1900 από τον Αλέξανδρο Τοπάλη, κι αργότερα έμεινε εκεί ο Αποστολίδης, που είχε το μεταλλείο χρωμίου στο Τσαγκλί (σημερινή Ερέτρια Φαρσάλων).
Το 1920 περίπου, το αρχοντικό πωλήθηκε στο Βάσο Καλαμακιώτη δικηγόρο και βαμβακέμπορα στην Αίγυπτο και μεγάλο χρηματιστή, ο οποίος όμως έχασε τα χρήματά του στο χρηματιστήριο το 1929, με αποτέλεσμα ν' αυτοκτονήσει. 
Το αρχοντικό έμεινε στη χήρα Αθηνά Καλαμακιώτου, η οποία ήταν μια αξιόλογη γυναίκα με μεγάλη προσφορά στα παιδιά του χωριού. Το σαλόνι του αρχοντικού της ήταν πάντα ανοιχτό –ειδικά- στα παιδιά, που πρόσφερε τσάι, γλυκίσματα κ.ά λιχουδιές. Είχε δημιουργήσει προσκοπισμό, έκανε μάθημα θρησκευτικών στα παιδιά, τους μάθαινε τραγούδια στο πιάνο, ετοίμαζε όμορφες χριστουγεννιάτικες γιορτές και χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα για κάθε παιδί. Ακόμα μέχρι σήμερα οι γυναίκες του χωριού θυμούνται τραγούδια που έμαθαν εκείνη την εποχή. Τα καλοκαίρια στην αυλή τα παιδιά έκαναν γυμναστική και έπαιζαν βόλεϊ.
Αλλά και στα χρόνια της Κατοχής η Αθηνά Καλαμακιώτου οργάνωνε γιορτές στ' αρχοντικό της για να βοηθήσει την Αντίσταση. 
Όμως κατά την Κατοχή, η ίδια διώχτηκε κι έφυγε στην Αθήνα. Μετά το θάνατό της ο Απ. Λιβανός ως πληρεξούσιος δικηγόρος της πούλησε το σπίτι, το 1958, αν και είχε βγει κι απ' τον πατέρα του επίσης δικηγόρο Γεώργιο και νωρίτερα προς πώληση.

 

Αυτό επισκευάστηκε, κόπηκαν κάποια τμήματά του κι έχασε την αρχική του μορφή. 
[Για την Αθηνά Καλαμακιώτη (ΕΔΩ) κι (ΕΔΩ)] 

Τα Άνω Λεχώνια σήμερα

Το οίκημα σήμερα

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

Ο Αποστολίδης πέθανε το 1879 και το τσιφλίκι περιήλθε στα παιδιά του (Περικλή, Μαργαρίτη, Νίκο και Αριστείδη). Το 1887 πέθανε ο ένας αδελφός, ο Αριστείδης ενώ ο άλλος, ο Νίκος μεταβίβασε το μερίδιό του στα άλλα δύο αδέρφια του, τα οποία κατείχαν το μεταλλείο για πολλά χρόνια, οι οποίοι φρόντισαν να αυξήσουν πρώτα τις εκτάσεις τους με άλλες αγορές και δεύτερον να ξεμπλέξουν από δικαστικούς αγώνες διότι από το 1870 μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε μετάλλευμα άρχισαν να εγείρουν αξιώσεις και άλλοι δικαιούχοι, η «Εταιρία Λαυρίου» και ο Μπαϊράμ Μπαμπά Μουρτέζα.

     Το μεταλλείο χρωμίου έγινε αφορμή να γίνουν και αρχαιολογικές έρευνες καθώς στις ανασκαφές βρέθηκαν μια σειρά από αρχαιολογικά ευρήματα μεγάλης αξίας, τα οποία ως επί το πλείστον ο ιδιοκτήτης Μαργαρίτης Αποστολίδης χάρισε αρκετά από αυτά στο Μουσείο Βόλου.

     Το 1915 πεθαίνει ο Μαργαρίτης και με ιδιόγραφο διαθήκη αφήνει όλη την περιουσία του στο γιο του Χρήστο. Το 1925 πεθαίνει και ο Περικλής αφήνοντας την περιουσία του στη γυναίκα του Μαίρη και στα παιδιά του Αλέξανδρο και Ανδρέα, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Γεωργίας σε κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Επί ημερών Αλέκου Αποστολίδη έγιναν επεκτάσεις, βελτιώσεις και ανάπτυξη της παραγωγής που έφτανε μέχρι και 10.000 τόνους το χρόνο ενώ απασχολούσε 1.000-1.200 εργαζόμενους και μερικές φορές και 2.000. Την εποχή εκείνη οι εργαζόμενοι του μεταλλείου υπάγονταν στο ΙΚΑ Βόλου, ενώ συνδικαλιστικά ήταν εγγεγραμμένοι στο Εργατικό Κέντρο Βόλου. Στις διάφορες φάσεις λειτουργίας των μεταλλείων δεν εργάζονταν μόνο κάτοικοι της περιοχής, αλλά και πολλοί από τα ορεινά χωριά των Αγράφων, την Εύβοια, τη Μήλο και τη Μυτιλήνη.

                     (Αντιγραφή από τη σελίδα του π.δήμου Πολυδάμαντα)

Εφημερίδα "Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ" 8-11-1937,
στήλη ΕΦΗΜΕΡΟΣ.
Εγκώμιο στην Αθηνά Καλαμακιώτου
για την οργάνωση του προσκοπισμού στα Λεχώνια.