Βόλος και Πήλιο του 1875

Ο Ε. M. de Vogüé στο Βόλο και το Πήλιο του 1875

“Ο Βόλος είναι μια πόλη της θάλασσας, όπως λένε στην Ανατολή, αρκετά όμορφη, με τα σπίτια της προς την παραλία, κατοικημένη από τους μεσίτες που κρατούν στα χέρια τους το θεσσαλικό εμπόριο. Ένα τουρκικό κάστρο πάνω σε ένα λοφίσκο σκεπάζει ζηλιάρικα την πόλη μαζεμένη κάτω από την προστασία του. (...) στις έντονα δενδροφυτεμένες πλαγιές του βουνού

(Πηλίου), μεγάλα χωριά ασπρίζουν χαρωπά μέσα σε νησίδες πρασίνου. (...) Ο υγιεινός αέρας του υψομέτρου είναι το μεγάλο γιατρικό των ανθρώπων του Βόλου, θύματα κι αυτοί των αναθυμιάσεων που αποπνέει αυτός ο λασπώδης και ρηχός κόλπος. (...) Εκπλήσσει κατ' αρχήν το γεγονός ότι αρκετός πληθυσμός είναι έτσι απομονωμένος απ’ το φυσικό του 

λιμάνι. (...)

Μακριά από τον πολιτισμό, αυτές οι ορεινές οικογένειες κράτησαν καλή πατριαρχική δομή, εύκολη ευπορία, αγνά ήθη, κάτι το φιλόφρονο  και ευτυχισμένο που μου θυμίζει τα Αμπελάκια. (...) Οι οικισμοί, που είναι αρκετοί σ' αυτή τη πλαγιά, συναθροίζονται γύρω από δύο κέντρα: την Πορταριά και τη Μακρυνίτσα, με 3.000 ή 4.000 κατοίκους το καθένα.

 Εδώ δεν υπάρχει, επίσης, ούτε ένα σπίτι που να μην υπερηφανεύεται για το ελληνικό αίμα ,τη γλώσσα και την ενδυμασία σε όλη τους τη γνησιότητα. Δεν βρίσκουμε ούτε και αυτόν τον μοναδικό Αρναούτη στρατιώτη που εκπροσωπούσε τον Ισλαμισμό στα Αμπελάκια. Δύο φορές το χρόνο ο φοροεισπράκτορας φτάνει αγέρωχος πάνω στο μουλάρι του.

 Του παραδίδουν περίπου ένα εκατομμύριο λίβρες (23.000 φράγκα[της εποχής]) για κάθε μια από τις δυο κωμοπόλεις κι ως εκεί περιορίζονται οι σχέσεις με την κυβέρνηση. Αφού πληρωθεί αυτός ο φόρος αυτοδιοικούνται και αυτοφορολογούνται κατά τη βούλησή τους, μη περιμένοντας παρά μόνο από τον εαυτό τους για τους δρόμους, τα γεφύρια, τις εκκλησίες και τα σχολεία.(...) Κι εδώ περνούν τον επισκέπτη από σπίτι ,κερνώντας τον υποχρεωτικά μέλι, γλυκά και καφέ. Κατανοούμε την ικανοποίηση από τη φτωχική προσφορά σ' αυτά τα σπίτια

 με τα λευκά ξύλινα πατώματα, τα καθαρά και πολύ απλά, τα περιστοιχισμένα με δύο κήπους. (...) Πολλοί πραματευτάδες μεταξιού και βαμβακιού, ξενιτεμένοι από το βουνό, που απόκτησαν περιουσία σε μακρινές θάλασσες, αποσύρονται προς το τέλος σ' αυτό το ήσυχο μέρος, απ' όπου επιβλέπουν το εμπορικό τους στο Βόλο. (...) Το πορτρέτο του βασιλιά Γεωργίου επιβλέπει παντού αυτές τις επαναστατικές συζητήσεις.

”Εugène – Melhior de Vogüé, “Ταξίδι στη Θεσσαλία του 1875”, μτφρ. Γιάννης Μάνος, σχόλια Κ. Σπανός, Θ. Η.(σσ. 306-7)

 Ο περιηγητής Εugène – Melhior de Vogüé  (25-2-1848 / 29-3-1910)

Από  WIKIPEDIA

Ο Γάλλος αυτός διπλωμάτης, περιηγητής και συγγραφέας ξεκίνησε από το Άγιο Όρος στα 1875 με σκοπό να περάσει στην Αδριατική μέσω Θεσσαλίας και Ηπείρου. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού του ήταν η Θεσ/κη και εν συνεχεία, μέσω θαλάσσης, η Παραλία Κατερίνης. Έπειτα μέσω Λιτοχώρου πέρασε στη Θεσσαλία και περιηγήθηκε τα Τέμπη, τα Αμπελάκια, τη Λάρισα, το Ζάρκο, τα Τρίκαλα, τα Μετέωρα, το Βόλο, το Πήλιο, κ.α.

Το περιηγητικό του έργο δημοσιεύθηκε το 1877 στο γαλλικό περιοδικό “Revue des deux Mondes”, στο 24^ο τεύχος του. Το άρθρο του είχε τον τίτλο “La Thessalie, Notes de voyage”.

Tα θεσσαλικού ενδιαφέροντος αποσπάσματα του έργου του μεταφράστηκαν από τον Γιάννη Μάνο και δημοσιεύτηκαν στο Θεσσαλικό Ημερολόγιο σχολιασμένα από το διευθυντή του Κ. Σπανό.

Τα κείμενα του Γάλλου περιηγητή έχουν ξεχωριστή σημασία γιατί μας περιγράφουν γλαφυρά την κατάσταση στη Θεσσαλία λίγο πριν την επανάσταση του 1878 και την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό Βασίλειο (1881).

 Αντιγραφή από: 

Η Λάρισα και η θεσσαλική Ιστορία  - τόμος Δ΄– Κων-νος Οικονόμου –Λάρισα 2007

(Το μέρος που αναφέρεται στο Πήλιο είναι από την σελίδα 194 ως  211. Το πρωτότυπο βιβλίο στα γαλλικά ) (ΕΔΩ)