Φάνις Μιράνας

Φάνις  Ι. Μιράνας

Ανάμεσα στους Βολιώτες λογοτέχνες του μεσοπολέμου συγκαταλέγεται και ο σχετικά άγνωστος Θεοφάνης Ιωάννου Κατσόμαλος, που έγινε περισσότερο γνωστός από την ποίησή του.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Ασχολήθηκε πολύ με τη δημοσιογραφία και περιόδευσε όλη την Ελλάδα ως δημοσιογράφος και ηθοποιός.

Ήταν ανθρωπος ανήσυχος, ενθουσιώδης, δραστήριος  και λάτρης της περιπέτειας. 
Ως συντάκτης  με το ψευδώνυμο Φάνις Μιράνας, έγραφε σε εφημερίδες της Αθήνας , του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και του Βόλου.  Ταξίδεψε στη Νότιο Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και στην Ιταλία. Μάλιστα για την Αργεντινή επιβιβάστηκε λαθραία από τη Θεσσαλονίκη σε φορτηγό πλοίο. Φτάνοντας τον ανακάλυψαν και τον απέλασαν αμέσως. Έτσι ήρθε αρχικά στην Αμβέρσα και μετά μέσω Παρισιού και Μασσαλίας, στον Πειραιά.

Εκεί και στην Αθήνα έμεινε για λίγους μήνες και μετά αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει.  Και από εκεί έστελνε ποιήματα στη βολιώτικη ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ -που από πριν συνεργαζόταν- επηρεασμένα από τη μοναστική του ζωή. 

Με νεωτερικούς(!) στίχους ερμηνεύει
την ασκητική ζωή που μάλλον δεν άντεξε!

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ γιατί ήρθε σε ρήξη με τους άλλους μοναχούς και τον ηγούμενο της Σκήτης και τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το ράσο και την καλογερική. Οι προστριβές με τους μοναχούς ήταν το αποτέλεσμα ψυχοπάθειας που έπαθε. Τότε στα 1934, κλείστηκε για λίγο σε ψυχιατρείο της Αθήνας. Μετά ξαναγύρισε στο Βόλο. 

Κάποια στιγμή όμως η κατάστασή του επιδεινώθηκε και οι δικοί του τον έβαλαν στο ατμόπλοιο «Λέων» που έκανε τον πλου για Πειραιά, για να πάει ξανά για νοσηλεία. Αυτός όμως ξεφεύγοντας της προσοχής τους, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε (αυτοκτόνησε).
Ήταν σε ηλικία μόλις 30 ετών και ήταν στις 11 Ιουλίου του 1934. 
Ακόμη ένας ποιητής έφυγε νωρίς!

 

Ασχολήθηκε με το χρονογράφημα, το διήγημα, έχοντας δε και ιδιαίτερη κλίση στην  ποίηση, δημοσίευσε αρκετά ποιήματα,  τα οποία αποκάλυπταν τον νεαρό ποιητή σαν ένα δυνατό ποιητικό ταλέντο. Οι αναλύσεις του στα κείμενα, ήταν επίσης άριστες. Ήταν  παραγωγικότατος και υποστηρικτής ενθουσιώδης κάθε φιλολογικής  προσπάθειας. 

" Έρχεται η άνοιξη και πάλι. 

Στείρα δεν είναι πια η ζωή. Θα μιλήσουνε κρυφά μιαν αυγή τα προφαντά λουλούδια της αμυγδαλιάς, καθώς θα ανοίγουν τα μάτια τους μέσα από την απέραντη λευκότητα που θα τα περιβάλει. 

Θα γελάσουνε οι ήχοι των τραγουδιών που θα σκάσουν μέσα στη θαλπωρή του ατλαζένιου μεσημεριού. 

Και θα σκύψουν να αφουγκραστούν το σιγό μίλημα και το απαλό γέλιο, τα κλαριά των δένδρων, θα λυγούνε προς τα κάτου όπως να είσανε μεθυσμένα από μπρούσκα πιοτά.

Ένας γέρος με λευκό ρυτιδωμένο πρόσωπο, και με μαύρη περιβολή του παλιού καιρού, θα αργοβαδίζει στο χαμογέλασμα του απομεσήμερου σε ένα μακρινό στρατί, που θα τραβάει προς το βουνό.

Και ένας νεαρός κυρίως θα τον ακολουθεί με τα χέρια πίσω πιασμένα και με τα μάτια στυλωμένα στο κάθε τι που θα πρόκειται να πατήσει. Και ο σεβάσμιος άνθρωπος θα μεταδίδει τη σοφiα του και την πείραν του στο νεαρό βλαστό.

Οι ανοιξιάτικες ημέρες είναι πιο γόνιμες γι' αυτό το πράγμα. 

Κάποια παιδάκια πάλι θα τρέχουν στο φαρδύ, δρόμο της πολιτείας με το πρωτανάσασμα του πορτοκαλένιου δειλινού. Βαρυγκομισμένος ένας εργάτης θα γυρνά σε μια καλύβα. Και ένας άλλος εργάτης, μαυρισμένος από την τριβή , θα τραβά τώρα στο εργοστάσιο.

Ο ουρανός θα στέλνει παντού μεταξένια χαμόγελα. και το βραδάκι το φεγγάρι θα στέλνει φιλιά.

Και η Φύση στους κόλπους της θα κανακεύει την ωραία ζωή- τη ζωή που στείρα δεν θάναι πια…"

Εκτός των δημοσιευθέντων έργων του,  είχε έτοιμο ένα τρίπρακτο κοινωνικό πολεμικό δράμα «Το κτήνος». Επίσης ποιητικές συλλογές τις οποίες τιτλοφορούσε «Προς περισσότερο φως», «Θεσσαλικά αφιερώματα», «Ομιλίες προς τον Θεό και άλλα ποιήματα» καθώς και δύο τόμους διηγημάτων «Μετάσταση» και  «Ιστορίες τον χθεσινού Πηλίου» (ΕΔΩ) που ποτέ δε δημοσιεύτηκαν. 
ΠΗΓΕΣ:
-Πανθεσσαλικό Ημερολογιακό Λεύκωμα-Θωμά Βινικίου-Παπακωνσταντίνου, 1927
-Εφημερίδες
-Θεσσαλικά Χρονικά, τόμος επετειακός, 1961