Πασχαλινές ευχές

Ανάσταση στα Άνω Λεχώνια.2014.
(Φωτογραφία του Ηλ. Σακελλάρη)

Πολλές πασχαλινές ευχές σε όλες/ους,  με ένα ποίημα του Πέτρου Μάγνη:

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ

Ι

Κύλησε ο Φοίβος σπλαχνικά

την πλάκα του Μνημείου,

κι ανάζησαν παλιοί σκοποί,

κι ακούστηκαν νέοι τόνοι.

Λουλούδια εδώ αναβλάστησαν,

κι εκεί του Μαρτυρίου

το δρόμο, πώς πονετικά

σιγολαλεί τ’ αηδόνι!

II

Σκίρτησε η πλάση σύγκορμη

στ’ αγκάλισμα τ’ Απρίλη,

και τα βουνά πρασίνισαν,

κι οι κάμποι λουλουδίσαν.

Δίψασαν για σκαστά φιλιά

των κοριτσιών τα χείλη,

και στο προσήλιο βγαίνοντας

τα γηρατειά αναστήσαν.

ΙΙΙ

Έβρεξε ψες, και σήμερα

μοσχόβολη είναι η μέρα.

Διαμάντια στις τριανταφυλλιές,

σμαράγδια στο χορτάρι.

Καλοτυχώ την αργατιά,

που στον καθάριο αγέρα

θα βγει για τις φροντίδες της,

κι ηλιόλουτρο θα πάρει.

ΙV

Ήρθες. Καλώς μας όρισες

και πάλι Απριλομάη,

με της νοτιάς τα σύγνεφα

και του ουρανού το κλάμα.

Το πέρασμά σου ανάβρυσμα

ζωής που αργοκυλάει,

κι αλλού ξυπνάει τον έρωτα,

κι αλλού γεννά το δράμα.

V

Φουσκοδενδριές, κι’ αντάριασαν

βουνά και κάμποι γύρα,

να σμίξουν τις αγάπες των

οι νύμφες στα σκοτάδια.

Τ’ είναι Ξωθιές και χάνονται

στη λιοφωτοπλημμύρα,

και ζουν όπου είναι σύθαμπα,

κι όπου πυκνά λαγκάδια.

VΙ

Κέντρισε ο Απρίλης τα δενδρά

και βλάστησαν τα κλώνια.

Λουλούδια πλήθος πρόβαλαν

στη δάφνη, στη μηλιά.

Υμνολογούν την άνοιξη

στις ρεματιές τ’ αηδόνια,

κι οπού ζωή κι ανάσταση,

τραγούδια και φιλιά.

VΙΙ

Φλογερομάνι στις κορφές,

στα πλάγια πανηγύρια.

Φωνές και κυπροκούδουνα

στων βλάχων τα ρηγάτα.

Στ’ αγνάντια, στις απανεμιές,

και κάτω απ’ τα τσαντίρια,

φεγγοβολούν οι κοπελιές,

κι ανθομανούν τα νιάτα.

VΙΙΙ

«Κυρίου Πάσχα», κι οι λαοί

φαιδρά πανηγυρίζουν,

και ψέλνουν ύμνους χαρωπούς

στη φύση που ξυπνάει.

«Χαρά Κυρίου». Ταπεινά

και τα δενδρά λυγίζουν,

και προσκυνούν γεμάτ’ ανθούς

τον όμορφο Αδωνάϊ.

ΙΧ

Μεσάνυχτα, κι εγώ αγρυπνώ

Γυρτός στο παραθύρι,

νοσταλγικά τη σκέψη μου

πλανώ στα περασμένα.

Θυμάμαι το χρυσόνειρο

στης νιότης τ’ αυλογύρι,

και ξενυχτώ ανασταίνοντας

τα χρόνια τα χαμένα.

Χ

Και το τραγούδι μάγεμα,

κι η νύχτα ξεπλανεύτρα

και τ’ αηδονιού το λάλημα

ορχήστρα ξελογιάστρα.

Μια τέτοιαν ώρα πνίγοντας

την έγνοια τη δουλεύτρα,

περνώ της γης τα σύνορα

και ταξιδεύω στ’ άστρα.

 [Πέτρος Μάγνης (Κώστας Κωνσταντινίδης): Ζαγορά  Πηλίου 1880- Αλεξάνδρεια 1953- Αιγυπτιώτης λυρικός ποιητής.]