1940

Στα χωριά του Πηλίου ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που είχαν είχαν κάποια παιδεία και "γνώριζαν γράμματα". Παράλληλα είχαν και το χάρισμα του στιχοπλόκου (ριμαδόρου). Παρόλο που δεν ήταν ποιητές, "ποιούσαν" στιχάκια και μάλιστα με μεγάλη μαεστρία. Τέτοιοι υπήρχαν και στο παλιό Καραμπάσι(=Άγιος Βλάσης) με μεγάλη παραγωγή στίχων και ευτράπελων, που οι παλιότεροι ακόμη τα θυμούνται. 

Γνωστοί Καραμπασιώτες στιχοπλόκοι ήταν οι Λαμπογιάννηδες, οι αδελφοί Ρίζου, οι Κουβαράδες κ.ά.. Την ψηλότερη θέση όμως κατείχαν ο Γιάννης Μακρυγιώργος και ο γνωστός ως Καπίνος, Δημήτριος Ακριβογιάννης -στρατιωτικός και πατέρας του γνωστού στο πανελλήνιο από την υπόθεση των αεροπόρων, Νίκου Ακριβογιάννη. (ΕΔΩ) 
Αυτοί συνεργάζονταν κι έγραφαν στίχους για κάθε τι που συνέβαινε στο χωριό, αλλά και στη γύρω περιοχή. 
Ο Καπίνος μάλιστα γράφει για το φίλο του Μακρυγιώργο: 

"…υπήρχανε και προ αυτού οι Λαμπογιάννηδες, και Ρίζοιδες και οι Κουβαράδες,

αλλά μπροστά σ’ αυτόν δεν πιάνουμε παράδες" ! 

Σήμερα τέτοιοι δεν υπάρχουν πια, καθότι οι κλειστές κοινωνίες των χωριών έχουν "ανοιχτεί" προς τις πόλεις και όχι μόνον. Τα χωριά ερήμωσαν και μόνον τα καλοκαίρια σφύζουν από ζωή. Τα καφενεία, όπου άλλοτε ήταν οι χώροι που μεταξύ μεταξύ των αστεϊσμών και της συζήτησης για τοπικά και ντόπια κοινωνικά θέματα δημιουργούνταν και ευτράπελες καταστάσεις, έκλεισαν. 

Οι κοινωνικές εκδηλώσεις και τα πανηγύρια δεν παράγουν καταστάσεις ευνοϊκές στη σάτιρα, αφού πια είναι απλές κοινωνικές εκδηλώσεις!  

Ο Μακρυγιώργος όμως έγραψε και στίχους, όπου περιέγραφε και γεγονότα που συνέβηκαν στην Ελλάδα, στο Βόλο κ.ά. 

Σήμερα ένα ποιηματάκι του για την ημέρα, μαζί με τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην Πατρίδα! 

Είναι από τη συλλογή που παραχώρησε ευγενικά η Αγιοβλασίτισσα εγγονή του Λίτσα Χ-Μ στο Νίκο Μαστρογιάννη και με μεγάλη χαρά αναρτώ!  

1940

Ο Μουσολίνι προ καιρού πήρε την Αλβανία

με όνειρο προέλασι εις την Μακεδονία.

Αλλά κατατροπώθηκε από τα φανταράκια

στη θάλασσα τον καρτερούν τα ένδοξα ναυτάκια.

Για να τον ρίξουν στο βυθό εκεί για να χορτάση

σε έδαφος ουδέτερο ποτέ δε θα πεινάση.