Κατά την ιδίαν πεδινήν οδόν μίαν ώραν προβαίνοντες (απὸ το Βόλο), ερχόμεθα εις τα Λεχώνια. Αυτά κείνται επί μιας με χωράφια, αμπέλους, κήπους νεραντζίων, κίτρων και άλλων διαφόρων οπωρίμων δέντρων φυτευμένης πεδιάδος...

(Νεωτάτη της Θεσσαλίας Χωρογραφία-Ιωάννης Αναστασίου Λεονάρδος, 1836)

Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η ! Μπορείτε να αντιγράφετε κείμενα κ.ά. από το ιστολόγιο. Αυτό, ΔΕΝ αποκλείει αναφορά στην ΠΗΓΗ. - Φωτογραφίες άλλων να μην ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ - Ιδιωτικά αρχεία να ΜΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ὅπου κι ἂν ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει

Γράφω στὸ γόνατο, στή μικρὴ βεράντα, ἔχοντας μπροστά μου τὸν Παγασητικό, ἀνάγλυφα βουνά, τῇ θάλασσα γαλήνη κι ἕνα κατασπρο καραβάκι ποῦ ἀρμενίζει πέρα, μικροτερο κι ἀπὸ ἄσπρο γαρίφαλο πλάι μου. Ἀπὸ τότε ποῦ ἤρθα στὸ Πήλιο, τριγυρίζω ἀνάμεσα στή θάλασσα καὶ στά βουνά, ἀνοίγοντας ὁλοένα μπουκαπόρτες, πετώντας σαβούρα, ἀνασαίνοντας. Ἐλπίζω νὰ γυρίσω ὁλότελα διαθέσιμoς καὶ καθαρισμ΄ένος. Κολυμπῶ μέσα στ΄η δυστυχία καὶ τὴν ἀφήνω πίσω μου!


Ὅπου κι ἂν ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει. Στό Πήλιο μέσα στίς καστανιὲς  τὸ πουκάμισο τοῦ Κενταύρου γλιστροῦσε μέσα στά φύλλα νά τυλιχτεῖ στό κορμί μου καθὼς ἀνέβαινα τὴν ἀνηφόρα κι ἡ θάλασσα μ’ ἀκολουθοῦσε ἀνεβαίνοντας κι αὐτή    σὰν τὸν ὑδράργυρο θερμομέτρου ὥσπου νά βροῦμε τὰ νερὰ τοῦ βουνοῦ.



Ὅπου κι ἂν ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει.
Ἔδω μὲ βασανίζει τὸ πουκάμισο τοῦ Νέσσου.
Κάτω ἀπ’ τὰ πλατάνια τῆς πλατείας
πίνοντας τσίπουρο, κουβεντιάζοντας ἀδιαφόρετα γιὰ πολιτικά,
ἀκούγοντας γιὰ τρίτη φορὰ τὴν ἰδίαν ἱστορία
καθὼς ἡ θάλασσα ὑψώνεται ὡς τὰ μάτια μας...
                                                         ( Γ. Σεφέρης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου