Οι Δημητριείς (Δανιήλ Φιλιππίδης και Γρηγόριος Κωνσταντάς- Μηλιώτες ιερομόναχοι και εξάδελφοι) γράφουν στη Νεωτερική Γεωγραφία, Βιέννη 1791, και στο κεφάλαιο Περί της Θετταλίας στη σελίδα 227 για τα Λεχώνια:
«Λεχόνια, εις το νότειο του Αγίου Γεωργίου . Αύτή η χώρα κατοικείται από Τούρκους και Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι (=Έλληνες) όμως εδώ είναι εργάται της γης και τόπο ιδικό τους δεν έχουν. Ο τόπος των Λεχονίων είναι ο καλλίτερος της Μαγνησίας επειδή είναι μια πεδιάδα ανοιχτή, ο περισσότερος μακρειά ως δύο ώραις και πλατειά το ήμισυ. Η χώρα είναι εκεί οπού τελειώνει η πεδιάδα και αρχίζουν οι πρόποδες του Πηλίου, διηρημένη εις Πέρα Λεχόνια και εις Δώθε Λεχόνια. Και τα δύο αυτά μέρη είναι ωραιότατα, κατάρρυτα από νερά, στολισμένα με σπίτια υψηλά και όμορφα, κατάφυτα από διάφορα κάρπιμα δένδρα και από λεύκαις υψηλόταταις. Είναι σαν δυό παράδεισοι χαριέστατοι. Οι Τούρκοι είναι άνθρωποι απλοί, τα ήθη τους καθώς και η γλώσσα τους ρωμαϊζουν (=έχουν πάρει πολλές ελληνικές λέξεις). Τα εισοδήματά τους είναι διάφορα: πωρικά, τα οποία είναι πολλά επικερδή, επειδή και φαίνονται πρωιμώτερα παρά εις άλλο μέρος της Μαγνησίας και όλης της Θεσσαλίας. Οι Τούρκοι και οι Ρωμαίοι (=Έλληνες) των Λεχονιών δεν φυλάγουν τόσο κανέναν ξεχωριστό χαρακτήρα του έθνους των, έξω από τη θρησκεία μόνο, την οποία υποφέρνουν με μια ανεξιθρησκεία φυσική και οι δυό. Και μήτε Ρωμαίοι συγχίζονται διατί είναι εκείνοι Μωαμεθανοί, μήτε αυτοί διατί είναι εκείνοι Χριστιανοί. Άμποτες να ήταν έτζι και εις όλη την Τουρκία.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου