Η Επανάσταση στο Πήλιο (7) 1823

Συνέχεια  από: Η Επανάσταση στο Πήλιο (6)

1823 – Γ΄ έτος

Την τρίτη χρονιά του ξεσηκωμού στο Πήλιο, τα τρία χωριά (Αργαλαστή, Λαύκος και Τρίκερι) ήταν αυτά που κράτησαν τη σπίθα της λευτεριάς αναμμένη. Οι Τούρκοι δώσανε μεγάλες μάχες ως να πάρουν το Τρικέρι και να καταπνίξουν οριστικά την Επανάσταση.

Αρχικά έστειλαν πληρεξούσιους στην Εθνοσυνέλευση τον αργαλαστιώτη Μαργαρίτη Δημάδη και το λαυκιώτη Αναγνώστη Δημητρίου και τους τρικεριώτες Δημ. Μπογιατζέλο, Γιώργ. Κουμπουρέλο και Κων. Χατζηλεμονή όπου κατηγόρησαν το Μήτρο Βασδέκη για αταξίες. Ακόμη έγραψαν επιστολές που ζητούσαν βοήθεια σε τρόφιμα και όπλα.

Τα χωριά πεινούσαν και οι δυσκολίες μεγάλωσαν όταν απ’ τα Λεχώνια τούρκικος στρατός ξεκίνησε προς νότιο Πήλιο να εκκαθαρίσει τον τόπο ως και το Τρίκερι.

Οι Τούρκοι θέλουν να τελειώσουν με το ξεσηκωμό στο Πήλιο, γι’ αυτό ο Κιουταχής από τη Λάρισα με υπαρχηγούς τον Ισμαήλ Μπότα, τον Αλιό πασά, το Σελήχ πασά και Χοστρέφ μπέη, αρχικά στις 3 Μαΐου καταστρέφει καίγοντας τη Δράκεια, τον Άγιο Λαυρέντη, τον Αγ. Γιώργη, τις Πινακάτες και τη Βυζίτσα όπου σφάζει και παίρνει  σκλάβους τους κατοίκους.

Μετά προχωρώντας προς το Τρίκερι, βρήκαν κάποια αντίσταση στα υψώματα γύρω απ’ τα Λεχώνια, αλλά οι εχθροί ήταν πολλοί και προχώρησαν. Στις 12 Μαΐου έφτασαν στο Λεφόκαστρο. Εκεί αρχηγός ήταν ο Μήτρος Λιακόπουλος, αφού ο Καρατάσος ήταν στη Ζαγορά για τρόφιμα. Στην επίθεση οι Έλληνες αρχικά κράτησαν αλλά μετά υποχώρησαν.

Σφραγίδα Γ. Δάμτσα

 Κάποιοι Τούρκοι προχώρησαν στο Προμύρι και το κατέκαψαν. Σκότωσαν και σκλάβωσαν πολλούς γιατί ο προμυριώτης Γεωρ. Δάμτσας-Ζορμπάς τους έκανε πολλές καταστροφές με τα καράβια του.

Μνημείο πεσόντων το 1823 

Στις 14 του μηνός οι Έλληνες πολέμησαν στη Παναγία απέναντι απ’ τον Αλατά το Σελήχ πασά με τις δέκα χιλιάδες στρατό και νίκησαν τους Τουρκαλβανούς του. Μετά από δυο μέρες πάνω στο νησάκι όπου ήταν πολιορκημένοι οι Τούρκοι, τους νίκησαν πάλι και πιάσανε κι αρκετούς αιχμάλωτους που στείλανε στα νησιά. Οι Τούρκοι θέλουν να προχωρήσουν οπωσδήποτε στο Τρίκερι. Όμως ένα άλλο τμήμα τους δέχεται επίθεση στο Μαραθιά της Γατζέας όπου σκοτώθηκε κι ο Αλιό πασάς στις 19 Μαΐου. Τότε τα Λεχώνια δέχονται το μένος του Ρεσίτ πασά Κιουταχή, όπου σκοτώνονται πολλοί.

Οι πολεμιστές των Καρατάσου, Γάτσου και Μπασδέκη κρατούν γύρω από το Τρίκερι με πολλές ελλείψεις και δυσκολίες μέχρι τέλος Ιουνίου. Ζητούν διαρκώς βοήθεια σε τρόφιμα και πολεμοφόδια που δεν έρχονται. Ο Αλ. Μαυροκορδάτος γράφει στους καπεταναίους στις 27 Ιουνίου, πως στέλνεται βοήθεια και στρατιώτες με τον Περραιβό και τους συνιστά κουράγιο και υπομονή. Αυτή τη στιγμή δεν έπρεπε να χαθεί ο πόλεμος στη Θετταλομαγνησία, γιατί μετά θα χανόταν κι η Εύβοια.

Ο Καρατάσος αποκαμωμένος συνθηκολογεί (27 Ιουνίου ) με τον Κιουταχή που ενισχύεται τότε με εφτά χιλιάδες στρατό. Όροι της συνθηκολόγησης ήταν η απελευθέρωση των οικογενειών (Καρατάσου και Γάτσου) που κρατούσαν οι Τούρκοι στη Θεσ/νίκη και να μην πατήσουν Τούρκοι στο Τρίκερι. 

Ο Ρεσίτ πασάς Κιουταχής δεν τήρησε τους όρους του Καρατάσου και πήρε με δόλο το Τρίκερι. Οι οπλαρχηγοί Γάτσος και Καρατάσος πήγαν στη νότια Ελλάδα συνεχίζοντας τον αγώνα, ενώ ο Μπασδέκης επέστρεψε στη Ζαγορά.

Σφραγίδα Μήτρου Μπασδέκη

Να χαμηλώναν τα βουνά

νάγλεπα τις Σταγιάτες

που έσφαξ’ ο Αμπάζαγας

όλους τους αντραγάτες.

Να χαμηλώναν τα βουνά

νάγλεπα  το Μπρουμύρι

πούσφαξ’ ο Ταχήραγας

χίλιους μες στο τσαντήρι.

Να χαμηλώναν τα βουνά

νάγλεπα  τα Λεχώνια,

που τώρα δε λαλούνε πλειά

τη χαραυγή τ’ αηδόνια,

μον’ σκούζουν όρνια κι αετοί

τρώγοντας τα κουφάρια,

που σκότωσαν Αγαρηνοί

οι Τούρκοι, τα ζαγάρια.

                                (Δημοτικό)