Ένα
πολύ παλιό ποίημα που μάθαιναν όλα τα τότε παιδιά στα σχολεία του Πηλίου.
Επίσης το τραγουδούσαν στις σχολικές εκδρομές κι εκδηλώσεις.
ΠΗΛΙΟ
Εμπρός παιδιά να ψάλουμε
του Πήλιου τις ‘μορφιές
πως τέτοια κάλλη αφάνταστα
αγνίζουν τις καρδιές.
Κι ο ύμνος μας ας ακουστεί
στα πέρατα της γης
και προς το Θείο εξυψούν
τα μάτια της ψυχής
Πήλιο, Πήλιο σε υμνώ,
σ’ αγαπώ, σε ποθώ,
κι όπου πάω κι όπου βρεθώ
το όνομά σου θα υμνώ.
Η γαλανή σου η θάλασσα
που γρήγορα ξεσπά,
με αφρισμένα κύματα
σε βράχους, σ’ αμμουδιά
και ο γαλάζιος ουρανός
που αγγίζει τα νερά,
κάνουν διπλά τα κάλλη σου,
διπλή την ομορφιά.
Πήλιο, Πήλιο σε υμνώ,
σ’ αγαπώ, σε ποθώ,
κι όπου πάω κι όπου βρεθώ
το όνομά σου θα υμνώ.
Οι κατασκηνωτές της ΧΑΝ στον Αϊ Γιάννη το συμπλήρωσαν με την
παρακάτω σχετική με την κατασκήνωση στροφή:
Μέσα στη μάγια φύση σου
ερχόμαστε μικροί
για να γενούμε γίγαντες
στο σώμα στην ψυχή.
Κι όταν με χρόνια θα ‘μαστε
μακριά σου και τρανοί
θα λαχταρούμε σαν παιδιά
του Πήλιου τη ζωή
Πήλιο, Πήλιο σε υμνώ,
σ’ αγαπώ, σε ποθώ,
κι όπου πάω κι όπου βρεθώ
το όνομά σου θα υμνώ.
...και το
τραγουδούν με το ύφος των κατασκηνωτών:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου