Οι Αγιολαυρεντίτες Αφοί Σακελλαρίδη (1)

Τα δύο αδέλφια Κων-νος και Γεώργιος Σακελλαρίδη, κατάγονταν από το διπλανό μας πηλιορείτικο χωριό του Αγίου Λαυρεντίου. Είναι οι γνωστοί «Θετταλομάγνητες», ιδρυτές κι εκδότες της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΙΑ». Ο πιο μεγάλος ήταν ο Κων-νος, με πλούσια μόρφωση και δράση στη σχετικά μικρή ζωή του. 
Σήμερα θα ασχοληθούμε μ' αυτόν που είναι και σπουδαιότερος.

Κωνσταντίνος Σακελλαρίδης -Θετταλομάγνης

Γέννημα θρέμμα του Αγίου Λαυρεντίου υπήρξε ο Κωνσταντίνος Σακελλαρίδης ή Θετταλομάγνης, όπως υπέγραφε κι έμεινε γνωστός.

Ήρθε στη ζωή το 1839. Πατέρας του ήταν ο ονομαστός βιολιστής και μουσικός Ιωάννης Σακελλάριος(*) το γένος Μουζλή, με καταγωγή από το Βελεστίνο. Μητέρα του ήταν η Ελένη Μητρομάρα από το Σούλι.

Στα 1855 ο θείος του πατέρα του Ιωάννης Σακελλάριος Φεραίος, που ήταν ανηψιός του Πατριάρχη Κων-λεως Συναίου Κωνσταντίνου, τον έφερε στην Αθήνα όπου και φοίτησε μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο, στο Σχολαρχείο και στο Γυμνάσιο του Βαρβακείου. Το 1858 προσκλήθηκε από τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο στο νησί Πρώτη, όπου και πήγε, Εκεί γράφτηκε στη Σχολή του Γένους στο Φανάρι. Την επόμενη όμως χρονιά πεθαίνει ο Κωνσταντίνος και αναγκάζεται να έρθει πάλι στην Αθήνα. Στη συνέχεια σπούδασε στο Εθνικό πανεπιστήμιο Αθηνών ιατρική και φιλολογία και ακολούθησε αρχικά το επάγγελμα του Σχολάρχη σε διάφορα σχολεία της ελληνικής επαρχίας. Όμως άφησε τη διδασκαλία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. 
Υπήρξε ο ιδρυτής της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΙΑ», που αρχικά εκδιδόταν στην Αθήνα και δόκιμος δημοσιογράφος της. Μετά αυτή μεταφέρθηκε από τον αδελφό του Γεώργιο, στο Βόλο.

Ο Κων-νος Σακελλαρίδης είχε σπουδάσει και τη μουσική όπου και διακρίθηκε ως μουσικός- μουσικολόγος.

Υπήρξε επίσης κατανυκτικότατος ψάλτης, που μετέδιδε τη γνήσια εκκλησιαστική τάξη και το Πατριαρχικό ύφος και μάλιστα ανέδειξε πολλούς συνεχιστές της ψαλτικής του τέχνης.Επισκεπτόταν συχνά το χωριό του ψάλλοντας και διδάσκοντας το ύφος του, σ' ένα χωριό που είχε φήμη στην ψαλτική τέχνη.

Στην Κωνσταντινούπολη όταν βρισκόταν, συγχοροστάτησε ως δομέστικος (=τίτλος στον επικεφαλής χορού ιεροψαλτών) του πρωτοψάλτη της Μεγ. Εκκλησίας Γεωργίου Βιολάκη, στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου των Χίων, στο Γαλατά. Έψαλε κατανυκτικά, βυζαντινά και «μετά θαυμασίου εκκλησιαστικού ύφους». 
Ο Κων. Σακελλαρίδης πέρασε ως δάσκαλος της Ψαλτικής κι απ' τα Ιεροσόλυμα, όπου δίδαξε τη νέα μέθοδο Σημειογραφίας, πιθανόν και της παλιότερης, αφού γνωρίζοντάς την ήταν εξηγητής της. 

Συγχρόνως με την εκπαίδευση αρχικά και τη δημοσιογραφία μετά, υπήρξε και συγγραφέας διάφορων «περί μουσικής» πραγματειών. Εκεί υπερασπιζόταν και αποδείκνυε τη συνέχεια της μουσικής μας παράδοσης σε εποχή που η βυζαντινή μουσική δεχόταν μεγάλες επιρροές από την ευρωπαϊκή. Είχε μάλιστα γράψει σχετικά και το «Θεωρητικόν-Κλείς της εκκλησιαστικής μουσικής» που δεν εκδόθηκε. Εξέδωσε όμως το ″Νέον Αναστασιματάριον κατά Πέτρου του Πελοποννήσιου, εντολή της Μ. Εκκλησίας εκπονηθέν κατά το πρωτότυπον υπό των διδασκάλων της Πατριαρχικής Σχολής και εγκριθέν υπό της Μ. Εκκλησίας″, Εν Αθήναις, Εκδότης Σπυρίδων Κουσουλίνος, 1890.

Εξέδωσε επίσης σε εξήντα χιλιάδες αντίτυπα, βελτιωμένη τη φυλλάδα του βίου του Αγίου Αποστόλου του νέου, η οποία διαμέσου του Ζωσιμά Εσφιγμενίτη και του Δημητρίου Κοντογιάννη διαδόθηκε σε Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου. (ΕΔΩ)
Στο "Ημερολόγιον Η ΦΗΜΗ-1888" του Ζωσιμά (ΕΔΩ), υπάρχει μια αναλυτική παρουσίαση της Αιγύπτου από 50 σελίδες (παρακάτω ενδεικτικά η πρώτη σελίδα για να δούμε τη γραφή του): 

Στα συγγραφικά του έργα περιλαμβάνεται και η «Ακολουθία του Ιωάννου Δαμασκηνού» 1888, με την ευκαιρία επετειακής γιορτής του Εκκλησιαστικού Μουσικού Συλλόγου, όταν προήδρευε ο ίδιος.

Επίσης διετέλεσε πρόεδρος του Μουσικού Συλλόγου και πρόεδρος και εισηγητής της Επιτροπής των Ελλανοδικών επί των ελληνικών μουσικών έργων που σταλθήκανε κατά τη Δ’ Ολυμπιάδα. Τότε από μέρους των μουσικών συναδέλφων του σύνταξε πολυσέλιδη «εμβριθεστάτην Κριτικήν Έκθεσιν», που κι αυτή δεν εκδόθηκε.

Συνέθεσε αρκετούς εκκλησιαστικούς ύμνους, και «ήρμοσεν εις Εθνικάς Δημώδεις Μελωδίας» το Θούριο του Ρήγα.

Ύμνος στο βασιλιά του Σακελλαρίδη (Εν Βόλω 34-35)

Στην πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης του Βόλου το1882, έβγαλε ενθουσιώδη πατριωτικό και μακροσκελή λόγο στην Εμπορική Λέσχη Βόλου, που ενθουσίασε τους πάντες. Ήταν φαίνεται μεταξύ των άλλων και δεινός ρήτορας!

Στο γάμο του τότε διαδόχου Κων-νου με τη Σοφία στα Ανάκτορα το 1889, έψαλε ως χοράρχης!

Ήταν ακόμη πολύ θεοσεβούμενος, γι’ αυτό και στις γιορτές δεν εξέδιδε την εφημερίδα του.

Στην επανάσταση του 1878 στο Πήλιο, έδρασε έντονα. Αρχικά στις 6 Αυγούστου 1867 με το Μητροπολίτη Δημητριάδος Γρηγόριο στο σπίτι του Νικ. Τσοποτού και με τον Ν. Τσάμη μύησε πολλούς Πηλιορείτες, αλλά και ανθρώπους του κάμπου. Μετά αυτός μαζί με άλλους στη Σουρβιά στις 6 Δεκεμβρίου 1877, κήρυξε την Επανάσταση που στη συνέχεια γενικεύτηκε. Μόλις ξεκίνησε ο αγώνας, αυτός ξεσήκωσε το χωριό του και μαζί με τους επαναστάτες πέρασαν στη Δράκια κι οχυρώθηκαν στην Αλυκόπετρα. 
Στην Προσωρινή Κυβέρνηση που συγκροτήθηκε με πρόεδρο τον Ιερώνυμο Κασσαβέτη, ήταν εκλεγμένος γενικός Γραμματέας. 
Μ' αυτήν την ιδιότητα ο Κων-νος Σακελλαρίδης, πέρασε κι απ' τα Λεχώνια που είχε πολλούς φίλους και συγγενείς. Δεν κατάφερε όμως να ξεσηκώσει ως δραστήριος κατηχητής τους Λεχωνίτες, που έδειξαν αρχικά απροθυμία για Επανάσταση. Μετά και για τέσσερις μήνες που κράτησε ο ξεσηκωμός, μπήκαν στον αγώνα με αρχηγό το Φίλιππο Παπαδιά. 
Αργότερα, πάλι μέλος της επαναστατικής Κυβέρνησης ήταν απεσταλμένος στην Αγιά για να βοηθήσει στην εξάπλωση της Επανάστασης. Υπήρξε ο νους και η ψυχή αυτού του πηλιορείτικου αγώνα.

Το τέλος του, ήταν κάτω από άσχημες συνθήκες και από εγκληματική ενέργεια στην Αθήνα, όπου ζούσε. Στις 13/7/1890 τη νύχτα επιστρέφοντας στο σπίτι της αγιολαυρεντίτικης οικογένειας Τσαούση όπου έμενε οικότροφος, και μετά το φαγητό του σε κάποιο ξενοδοχείο, έπεσε πάνω σε έναν καυγά στο Πολύγωνο, κοντά στη γέφυρα Πατησίων. Πηγαίνοντας να τους δει ή να τους χωρίσει, του επιτέθηκαν και τον χτύπησαν στο κεφάλι με μαγκούρες. Αυτός τραυματισμένος φτάνοντας δύσκολα στο σπίτι, ξάπλωσε στο δωμάτιό του. Την επομένη ήταν αναίσθητος από διάσειση. Τρεις γιατροί τον περιποιήθηκαν, αλλά η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη. Πέθανε στις 20/7/1890 άδικα, σε ηλικία 51 ετών, μην μπορώντας να δώσει πληροφορίες για τους δράστες, που παρέμειναν άγνωστοι.   

(*) Για τον Ιωάννη Σακελλάριο λέει ο Βαγ. Σκουβαράς, πως δίδασκε στο Καραμπάσι βιολί και μουσική την Ζεΐπα Εμινέ χανούμ, κόρη του βοϊβόντα Σουκρή Εφέντη. Στα 1839 οι Καραμπασιώτες σκότωσαν τον αγά Μπελιούλ Τζαφέρη, για τις αυθαιρεσίες του. Τότε το χωριό δεινοπάθησε και κάποιοι πλούσιοι κλείστηκαν στη φυλακή, δίνοντας στους Οθωμανούς και αρκετά χρήματα. Η Εμινέ κι ο Σακελλάριος παρακάλεσαν τον βοϊβόντα και τους ελευθέρωσε. 
Αυτοί γράψανε ευχαριστήριο γράμμα: «Κυρ-Γιάννη βιολιτζήμπαση(=αρχιβιολιστή) Σακελλάρη. Εμείς δεν μπορούμε να σε πληρώσουμε για την καλοσύνην που κάμετε στο χωριό μας και στους φυλακισμένους…» !