Νέος Απόστολος -πίστη

Απολυτίκιον
Ήχος γ’ -Θείας πίστεως.
Θείον βλάστημα της Θεσσαλίας,
νέον καύχημα της Εκκλησίας,
ανεδείχθης Νεομάρτυς Απόστολε,
υπὲρ Χριστού γαρ αθλήσας στερρότατα,
της ευσέβειας την δόξαν ετράνωσας.
Αλλά πρέσβευε Κυρίω τω Σε δοξάσαντι,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΡΡΕ - ΖΩΓΡΑΦΟΥ στο βιβλίο-λεύκωμα «ΠΗΛΙΟ -ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: ΘΕΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΟΨΕΙΣ» (2τόμοι), Ι.Μ.Ε. 2013,αναφέρεται στο Πήλιο μέσα από παλιές φωτογραφίες και μαρτυρίες παλιότερων κατοίκων (του πρωτογενούς, αδημοσίευτου υλικού του Σπουδαστηρίου Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών).

Εδώ, γίνεται λόγος για την μεγάλη πίστη προς τον Άγιο Απόστολο το Νέο (δείτε κι ΕΔΩ), που γιορτάζει αύριο, από μια Λεχωνίτισσα:   

Μεγάλη είναι η πίστη, όχι μόνο στα Λεχώνια, αλλά και στη γύρω περιοχή, στη θαυματουργική διάσταση του Αποστόλου του Νέου.

 Η Σοφία Ραφτογιάννου* θα μιλήσει «για τα οράματα και τα θάματα»...

Η Νέος έφκιασε πολλά θαύματα, το λέω κι' αλαφιάζομαι (ενν. «ανατριχιάζω»), απ' τα παλιακά τα χρόνια και στο θ'κό μας το χωριό. Μια βραδυά, φλάγαν σκοπιά η εθνοφρουρά, εδώ σαπάν'. Ακούνε βήματα οι στρατιώτες, γιαλούσαν πριν και βλαστ’μάγαν κι ένας λέει αλτ! Τα βήματα δε σταματούσαν. Βλαστήμ’σε πάλι η στρατιώτ'ς τον Άγιο, και τότε κάποιος τον μπάτσ’σε και τ' πήρε τ’ όπλο. Ήταν η Αγιος, μεγάλη η χάρη Τ'.

Ηγώ, κορτσάκι μ’ δεν είχα μάνα, είχα μητρυιά κι' αυτή είχε δυο θ’κά τα’ς παιδιά. Αυτά όλο αρρωστούσαν, τα προγόνια ήταν γερά σα τ'μ πέτρα. Φ’σούσι αέρας σ’ Τσαγκαράδα, στο Λεχών’, αυτά αρρωστούσαν! Μια μέρα τα’να τό'πιασε κοκύτ’ς και πυρετός. Λέω, λέει η μητρυιά μ' στ' πατέρα μ', να το πάω στο Νέο, στον Αη-Λαυρέντη (το κοντινό χωριό, όπου και η εκκλησία του Θαυματουργού Αγίου), να το πετάξω κι' ότι γένει! Το πάνε, το διαβάζνε κι όλ’ τ’ νύχτα μείναν εκεί. Τ’ν νύχτα, το πιάνει μεγάλος πυρετός. Η μάνα μ' λιποθήμ'σε, η πατέρας μας κμόταν σα πεθαμένος κι ούτε άκουγε. Το σκουντάει να φύγνε κι ούτε νοιώθ' εκείνος. Η Νέος είναι μεγαλόκαρδος! Σηκώνει τρικυμία, τραμουντάνα, κι  η μάνα μ’ στο χαλασμό κοιμήθκε. Πιάνει η χαλασμός, η μάνα μ' ξαναλιγώθκε (ολιγοπίστησε πάλι) και όπως κμόταν ένοιωθε τον Άγιο να τ' μπιέζει δυνατά με ένα βάρος και τ'ς είπε: « Άμα θες, ξαναπέ τ’γ κουβέντα απ’ είπες: πάρε Γιάνν' το μ’κρό και πάμε γιατί κι εδώ δε γένεται τίπτα!». Τότε γυρνάει στο μ’κρό και λέει: « Ας το διαβάσω, το παιδί, αθώο είναι!». Κι έγ’νε καλά! Τόλεγ’ το πρωί τ’ν αντρού τ’ς και πάνε σ'γ καλογριά. Αυτή τη νείρευε (ενν. της έδινε ενόραση) η Άγιος και τ’ς ξειδιάλυνε το ‘νειρο...

* Απεβίωσε το 2014 σε ηλικία 103 ετών.