Σάββατο τ’ Λαζάρ’

Τα κάλαντα του Λαζάρου ή το «Λάζαρο» όπως λέγεται συνήθως, τον τραγουδούσαν μόνον τα κορίτσια. Σ’ άλλα μέρη της δυτικής Θεσσαλίας τις λένε Λαζαρίνες και υπάρχουν διάφορα έθιμα. Εδώ και στα χωριά του Πηλίου, απλά τα κορίτσια του σχολειού, στόλιζαν από το βράδυ της παραμονής το «κουφ’νάκι τ’ς» με λουλούδια και κλαδάκια βαγιάς και έστρωναν τον πάτο του με ροδοπέταλα ή άλλα λουλούδια. Μέσα σ’ αυτό έβαζαν τα αυγά που τα φίλευαν. Επίσης τα φίλευαν καρύδια, γλυκά και χρήματα

Το πρωί του Σαββάτου γυρνούσαν τα σπίτια τραγουδώντας:

Ήρθι ι Λάζαρους, ήρθαν τα Βάια

ήρθι η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Σήκου Λάζαρε κι μην κοιμάσαι

ήρθι η μάνα σου από την πόλη

σού 'φερε χαρτί και κουμπουλόι.

Οι κοτίτσες σας αυγά γεννούνι

οι φωλίτσες δεν τα χωρούνε

δώστι και σι μας να τα χαρούμι.

(Το τραγούδι του Λάζαρου που έλεγαν τα μικρότερα κορίτσια και τραγουδιέται -ευτυχώς- μέχρι σήμερα)

Επίσης το πιο γνωστό:

Ήρθι ι λάζαρους ήρθαν τα βάια
κουρασίτσις μας σταυρό σταθείτι

να τιμήσουμι καλόν αφέντη

Χαίρι αφέντη μας, χαίρι καλέ μας

το χαρτάκι σου τι σόι γράφει

γράφει λεμονιά και κυπαρίσσι

άγιος Θόδωρος άγιος Δημήτρης

άγιος στρατηγός να μας φυλάει.

Οι κουτίτσες σας αυγά γεννούνι

οι φωλίτσες δεν τα χωρούνε

δώστι και σι μας να τα χαρούμι.

Ένα άλλο τραγούδι -που έλεγαν τα μεγαλύτερα παιδιά- που έχει ξεχαστεί και δεν ακούγεται πια.

Σήμερα έρχεται ο Χριστός

εν πόλει Βηθανία

Μάρθα κλαίει και Μαρία

Λάζαρον τον αδελφόν της

τον γλυκοκαρδιακό της.

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

και τονε μοιριολογούσαν .

Την ημέρα την τετάρτη

κίνησε ο Χριστός για νάρθει

και εβγήκε η Μαρία

έξω από τη Βηθανία.

Σκύβει εμπρός γονατιστή

και τους πόδες του φιλεί.

-Αν θα ήσουν ‘δω Χριστέ μου

δε θα πέθαιν’ ο αδερφός μου.

Μα τώρα εγώ ηξεύρω

και καλότατα πιστεύω

ό,τι δύνασαι αν θελήσεις

και νεκρούς να αναστήσεις.

-Λέγε πίστευε Μαρία

υπάγωμεν εις τα μνημεία.

Τότε κι ο Χριστός δακρύζει

και τον Άδη φοβερίζει:

-Άδη, Τάρταρε και Χάρε

Λάζαρε να μη σε πάρει

-Δεύρο έξω Λάζαρέ μου

φίλε και αγαπητέ μου.

Παρευθύς απενεκρώθη

ανεστήθη και σηκώθη

Λάζαρος σαβανωμένος

και με το κερί ζωσμένος.

-Πες μας Λάζαρε τι είδες

εις τον Άδην που επήγες;

-Είδα φόβους είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λιγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι

της καρδιάς και των χειλέων

και μη με ρωτάτε πλέον.