Οι Πηλιορείτες μεταξύ τους...

Σκωπτικά οι Πηλιορείτες μεταξύ τους

Επειδή οι Πηλιορείτες είχαν σε  υψηλό βαθμό το χάρισμα του αστεϊσμού, του πειράγματος και της ειρωνείας, έβγαζαν κι έδιναν «ονόματα» στους ανθρώπους διπλανών χωριών, σύμφωνα με τις ασχολίες τους, τις ενέργειές τους, τη θέση του χωριού κ.ά.

Σκωπτικά ή περιγελαστικά χαρακτηριστικά ονόματα λοιπόν, μεταξύ των κατοίκων των χωριών, από άλλους γυροχωριανούς τους συνήθως:  

Γαΐλια: Οι κάτοικοι του Πηλίου γενικά, μεταξύ τους.

Γκαβουδρακιώτι(ε)ς: Οι κάτοικοι της Δράκειας, γιατί το χωριό τους είναι χτισμένο σε κοιλάδα και χωμένο. Έτσι δεν το βλέπει καλά ο ήλιος.

Γκαβουσ’κιώτι(ε)ς: Οι κάτοικοι της Συκής.

Γκαγκάνηδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Αγίου Λαυρεντίου, από τη λέξη «γκαγκάνης»(=ατημέλητος, άσχημος).

Γκέκ’δι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Αγίου Βλασίου, ως υπερβολικά εργατικοί.
Γ'ρουνοτσαρ'χάδι(ε)ς: Οι Ξουριχτιανοί γιατί φορούσαν  «γουρουνοτσάρουχα» στις αγροτικές εργασίες τους.

Γουφάρια: Οι κάτοικοι του χωριού Προμύρι και προέρχεται από τα ψάρια «γοφάρια».
Ζαρουφλίκια: Οι κάτοικοι του Αγίου Βλασίου (Καραμπασιού), από το ομώνυμο φυτό. ζαρουφλίκι(=περδικάκι).

Ζ’ναράδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Αγίου Γεωργίου Νηλείας, επειδή φορούσαν ζωνάρι και ήταν πάντα «φιλοτάραχοι και στασιώδεις».

Καλαμ’κάδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του οικισμού της Πέρα Χώρας Ζαγοράς.
Καρβ'νουσάκια & Καρβ'νιάρδι(ε(ς: Οι κάτοικοι της Μακρινίτσας, λόγω της καρβουνοπαραγωγής. 

Καραόλια: Οι Μουρεσιώτες , γιατί το χωριό τους είναι «καραούλι»(=βίγλα).

Καρούμπες: Οι κάτοικοι του Λαύκου.

Κατσούλια: Επίσης οι κάτοικοι του Προμυριού, επειδή σε περίπτωση βροχής χρησιμοποιούσαν «κατσιούλες» (=κουκούλες). Έτσι χώνοντας τη μια κλειστή γωνία του τσουβαλιού εξωτερικά στην άλλη δημιουργούσαν κουκούλα για προφύλαξη.

Κλαδι(ε)υτράδες: Οι Αγιολαυρεντίτες, γιατί πάντα μαζί τους -συνήθως στη ζώνη τους-είχαν μια κλαδευτήρα ή ένα κλαδι(ε)υτ’ράκι.

Κλεφτουκαπστρανάδι(ε)ς: Το λένε οι κάτοικοι της Νιάου για τους γυρωχωριανούς τους, επειδή τους έκλεβαν τα καπίστρια των ζώων τους.

Κλεφτουσαμαράδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Νεοχωρίου.

Κουκκ’νουμαλλίνι(ε)ς: Οι κάτοικοι από τον Άγιο Δημήτριο Κισσού, επειδή παλιά φορούσαν κόκκινες φανέλες.

Κουμαρίσιοι: Οι κάτοικοι του χωριού Πουρί, λόγω του διαρκούς κουβαλήματος κλαδιών κουμαριάς για τα ζώα τους.

Κουπάνια: Για τους Μηλινιώτες είναι οι υπόλοιποι κάτοικοι του Πηλίου.

Κριάρια: Οι κάτοικοι των χωριών Πινακάτες και Αγίου Γεωργίου Νηλείας.

Κυρηναίοι: Οι κάτοικοι του (Καραμπασιού) Αγίου Βλασίου. Ίσως -όπως λέγεται- είχαν καταγωγή από την Κυρήνη.

Λιοφ’λλάδι(ε)ς: Οι κάτοικοι της Άλλης Μεριάς, επειδή συγκέντρωναν πολλά κλαδιά ελιάς για το τάισμα των ζώων.

Μαραγγάτι(ε)ς: Οι κάτοικοι των χωριών Ανηλίου και Κισσού.

Μπότσι(ε)ς: Οι κάτοικοι του οικισμού Παλιόκαστρο Αγίου Βλασίου, επειδή κρασόπιναν πολύ από τις μπότσες(=κρασοκανάτες).                                                                 

Μυγάργια: Οι κάτοικοι του Λαύκου.

Νταλακιάρ’δι(ε)ς: Οι Κατωλεχωνίτες, λόγω της έλλειψης πολλών και πηγαίων νερών.

Ξιουταραίοι: Οι κάτοικοι του Κισσού (από το Κ’σσός>Ξος)

Ξ’νουροϊδάδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Άνω Βόλου, επειδή στην περιοχή ευδοκιμούν ροδιές με ξινά ρόιδα.

Ξουραφάδι(ε)ς: Οι κάτοικοι της Συκής, γιατί χρησιμοποιούσαν σουγιάδες ή σβανάδες.

Π’νάκια: Οι κάτοικοι των Πινακατών, από τα «π’νάκια»(=ξύλινα πιάτα με καπάκι) που έφτιαχναν.

Σ΄κάδι(ε)ς:  Οι κάτοικοι της Συκής, για τα σύκα που παρήγαγαν.

Σ’κλιοσκατάδι(ε)ς: Οι κάτοικοι του οικισμού της Κουκουράβας Μακρινίτσας, επειδή παλιά στην περιοχή όπως και στη Μακρινίτσα ήταν βυρσοδέψες και χρησιμοποιούσαν κόπρανα σκύλων για την κατεργασία των δερμάτων.

Τρικέρ'δι(ε)ς: Οι κάτοικοι του Τρικερίου.

Τσαγκαρ’σούλια: Οι κάτοικοι της Τσαγκαράδας. (τσαγκαρσού(β)λι=το σουβλί του υποδηματοποιού)

Τσι(ε)ρκέζοι: Οι κάτοικοι του χωριού Ξουρίχτι. Παρμένο από τους μακρινούς Κιρκάσιους, λαό ανυπότακτο, όπως κι οι Ξουριχτιώτες.

Τσιγγάν’δι(ε)ς: Οι κάτοικοι της Ζαγοράς, λόγω του μελαχρινού δέρματός τους.

Φ’λέρια: Οι κάτοικοι του (Καραμπασιού) Αγίου Βλασίου.

Χαβάκας ή Χαβάτσιάς: Ο κάτοικος της Αιγύπτου, με καταγωγή από το Πήλιο -Αιγυπτιώτης. (χαβάκα=αρχηγός)
Χάχ'δι(ε)ς: Οι κάτοικοι των Άνω Λεχωνίων από τους σχεδόν συγχωριανούς τους Κατωλεχωνίτες.

Χι(ε)ζουπιζούλ’δι(ε)ς: Οι κάτοικοι Μακρινίτσας απ’ τους γείτονές τους της Πορταριάς, επειδή παλιά δεν είχαν τουαλέτες (αποχωρητήρια) και αφόδευαν αθέατοι κάτω από τα πεζούλια.

  

Ο κάτοικος του Πηλίου και το χωριό του:
(χωρίς χαρακτηρισμούς)

Αϊγιαννιώτ’ς: Ο καταγόμενος από τον Άι Γιάννη Κισσού.

Αϊγιουργίτ’ς: Ο κάτοικος του Αγίου Γεωργίου Νηλείας.

Αϊδημητριώτ’ς: Ο καταγόμενος από τον Άγιο Δημήτριο Κισσού -Πηλίου

Αϊλαυριντίτ’ς: Ο κάτοικος του Αγίου Λαυρεντίου.

Αϊνουφριώτ’ς: Ο καταγόμενος από τον Άγιο Ονούφριο.

Αλλ’μερίτ’ς: Ο κάτοικος της Άλλης Μεριάς (Βλαχομαχαλά)

Γατζιώτ’ς: Ο κάτοικος του οικισμού Γατζέας (Άνω ή Κάτω).

Δρακιώτ’ς: Ο καταγόμενος από τη Δράκεια.

Δυορεματίσιους: Αυτός που μένει στα «καλύβια» της περιοχής Δυο Ρέματα, στην Άνω Γατζέα, της κτηματικής περιφέρειας του Αγίου Γεωργίου Νηλείας.

Ζαγουριανός: Ο κάτοικος της Ζαγοράς.

Ζερβουχιανός: Αυτός που μένει στα «καλύβια» της περιοχής Ζερβόχια των Αφετών.

Κ’σσιώτ’ς ή Κισσιώτ’ς: Ο καταγόμενος από τον Κισσό.

Καλαμνιώτ’ς: Ο κάτοικος του παραθαλάσσιου οικισμού της Αργαλαστής, Κάλαμος.

Καλανι(ε)ριώτ’ς: Ο κάτοικος των Καλών Νερών.

Καμαργιώτ’ς: Ο κάτοικος του συνοικισμού της Αργαλαστής, Καμάρα. Επίσης του παραθαλάσσιου οικισμού Καμάρι του χωριού Κεραμίδι.

Καναλιώτ’ς: Ο καταγόμενος απ’ το χωριό Κανάλια, αλλά και αυτός που μένει στα καλύβια της περιοχής Κανάλια, της κτηματικής περιφέρειας του Αγίου Γεωργίου Νηλείας.

Καπουρνιώτ’ς: Ο καταγόμενος από την Κάπουρνα, σημερινές Γλαφυρές, δίπλα στα Κανάλια.

Καραμπασιώτ’ς: Ο κάτοικος του (Καραμπασιού) Αγίου Βλασίου.

Κατ’τσ’κουτιανός: Ο κάτοικος του παραθαλάσσιου οικισμού Κότες Τρικερίου.

Κατηγιουργίτ’ς: Ο καταγόμενος από τον Κατηγιώργη Προμυρίου.

Κατηχουρίτ’ς: Ο κάτοικος του Κατηχωρίου (Πάνω & Κάτω)

Κατλι(ε)χουνίτ’ς: Ο κάτοικος των Κάτω Λεχωνίων.

Κατσ’λουχουρίτις: Ο κάτοικος του οικισμού Κατσιλοχώρι στην Αργαλαστή.

Κιραμιδιώτ’ς: Ο κάτοικος του χωριού Κεραμίδι.

Κιρασιώτ’ς: Ο κάτοικος Κερασιά.

Λι(ε)χουνίτ’ς: Ο καταγόμενος από τα Λεχώνια.

Μ’λινιώτ’ς: Ο κάτοικος της Μηλίνας.

Μακριτζιώτ’ς: Ο καταγόμενος από τη Μακρινίτσα.

Μαλακίσιους: Ο κάτοικος του συνοικισμού Μαλάκι.

Μιτζιλιώτ’ς: Ο καταγόμενος από την Παλιά Μιτζέλα.

Μιτουχίτ’ς: Ο κάτοικος του χωριού Μετόχι Αργαλαστής.

Μουρισιώτ’ς: Ο καταγόμενος από το Μούρεσι.

Μουρτακίσιους: Ο κάτοικος του μικρού οικισμού (καλύβια) Μουρτάκια, Αγίου Βλασίου.

Μπιστινικιώτ’ς: Ο κάτοικος του οικισμού Ξινόβρυση, παλιά Μπεστινίκα.

Μπλιώτ’ς ή Μ’λιώτ’ς: Ο κάτοικος των Μηλεών.

Μπουφιώτ’ς: Ο κάτοικος της Κορόπης, Μπούφας.

Μπρουμυριώτ’ς: Ο κάτοικος του Προμυρίου.

Νιαώτ’ς: Ο κάτοικος της Νιάου (Αφέτες)

Νιχουρίτ’ς: Ο κάτοικος του Νεοχωρίου.

Νταμουχαργιανός: Ο κάτοικος του οικισμού της Νταμούχαρης.

Ξουριχτιανός: Ο κάτοικος του χωριού Ξουρίχτι.

Παλιουκαστρινός: Ο κάτοικος του οικισμού Παλιόκαστρο του Αγίου Βλασίου.

Πανλι(ε)χουνίτ’ς: Ο κάτοικος των Άνω Λεχωνίων.

Πινακιώτ’ς: Ο κάτοικος των Πινακατών.

Πιραχουρίτ’ς & Περαχουργιανός: Ο κάτοικος του συνοικισμού Πέρα Χώρα της Ζαγοράς.

Πλατανιδιώτ’ς: Ο κάτοικος του συνοικισμού Πλατανίδια.

Πλατανιώτ’ς: Ο κάτοικος του Πλατανιά.

Πουριανός: Ο κάτοικος του Πουρίου.

Πουρταρίτ’ς: Ο κάτοικος της Πορταριάς.

Προυπαντιώτ’ς: Ο καταγόμενος από το Πρόπαν, τώρα Καλαμάκι.

Σ’κιώτ’ς: Ο καταγόμενος από τη Συκή.

Σταϊατιώτ’ς: Ο κάτοικος των Σταγιατών.

Στρουφλιανός: Ο κάτοικος του οικισμού Στρόφιλος ή Στρόφ’λο του Αγίου Βλασίου.

Τρικιργιώτ’ς: Ο κάτοικος του Τρικερίου.

Τσαγκαραδιώτ’ς: Ο καταγόμενος από την Τσαγκαράδα.

Φυτουκίσιους: Ο κάτοικος του Φυτόκου.

Δείτε ακόμα: «Το γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου» Κ. Λιάπης, Βόλος 1996

Υ.Γ. Ο Epaminondas Tsaknakis συμπλήρωσε:

"Δώδεκα Δρακιώτις δεκατρία μάτια !" είναι η σκωπτική φράση
και "Γ'ρουνοτσαρ'χάδις" για τους Ξουριχτιανούς γιατί φορούσαν "γουρνοτσάρουχα" στις αγροτικές εργασίες τους.

Το τοπωνύμιο Λεχώνια

Ο Νικόλαος Ανδριώτης (ΕΔΩ) στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ του 1955 και στα ΤΟΠΟΝΥΜΙΟΛΟΓΙΚΑ, δίνει μια ετυμολογική ερμηνεία για το όνομα του χωριού  "ΛΕΧΩΝΙΑ":

Ο Γιάν. Κορδάτος στο βιβλίο του "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ" και στη σελίδα 287, αντικρούει την παραπάνω άποψη του καθηγητή Ανδριώτη:

Το Πήλιο και τα χωριά του το 1810

ΧΑΡΤΗΣ ΠΗΛΙΟΥ -1956- Αγήνωρ Αστεριάδης

Ο Leake για το Πήλιο και τα χωριά του το 1810.

“ Από τα 24 χωριά του Πηλίου κανένα δεν έχει αυτάρκεια σε σιτάρι εκτός από την Αργαλαστή, το Νεοχώρι και τα Λεχώνια. Ολόκληρο, όμως, το κάτω τμήμα της χερσονήσου παράγει άφθονο κρασί, μετάξι, λάδι, βαμβάκι, όσπρια, πορτοκάλια, φρούτα και όλα τα ποικίλα προϊόντα του θαλασσινού κλίματος της Ελλάδας. Όσα χωριά βρίσκονται πιο ψηλά περιορίζονται σε μετάξι, κρασί, μέλι και κηπευτικά προϊόντα, ενώ κανένα απ' αυτά δεν έχει πολλά κοπάδια με πρόβατα ή αγελάδες.

 Επειδή ο Βόλος και η Μακρυνίτσα κατέχουν ένα μέρος της πεδιάδας στην κεφαλή του Παγασητικού κόλπου, η θέση αυτή έχει περισσότερα σταροχώραφα και οι ίδιες πόλεις μαζί με την Πορταριά και τα Λεχώνια έχουν μερικές ελιές στα υψώματά τους. Η γη της Μακρυνίτσας και της Πορταριάς παράγει αρκετό λάδι ώστε να επιτρέπει την πώληση μικρής ποσότητας λαδιού κάθε δεύτερη χρονιά. Σε όλα τα ψηλότερα χωριά το μετάξι δίνει ζωή κι αυτό είναι που εξασφαλίζει τις προμήθειες από τη Θεσσαλία ,οι οποίες είναι μεγάλες όταν το μετάξι είναι πολύ και αντίστροφα μικρές όταν η χρονιά δεν είναι παραγωγική. Εκτιμάται ότι η ιδιόκτητη γη πληρώνει ένα τέταρτο της παραγωγής της σε φόρους. Σε περίπτωση έλλειψης, όπως φέτος, υπάρχουν πολλά παραδείγματα σκληρής φτώχειας πάνω στο βουνό. Εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς για τα προνόμιά τους, για την προστασία που απολαμβάνουν από τους ανεξέλγκτους εκβιασμούς των κυβερνητών της περιοχής και ειδικότερα για την απαλλαγή τους από την εξασφάλιση καταλύματος στους στρατιώτες κι από τις επισκέψεις των Αλβανών. Αλλά είναι γεγονός ότι κάνουν ανόητη χρήση των δικαιωμάτων που έχουν. Οι εσωτερικές διαμάχες χωρίζουν  το κάθε χωριό σε ομάδες. 

Παρόμοια αντιζηλία επικρατεί ανάμεσα στις  μεγαλύτερες κωμοπόλεις και  η καθεμιά αντιμάχεται την άλλη με δωροδοκίες, ραδιουργίες και προσελκύοντας το ενδιαφέρον των προστατών της στην Κων/λη για να πλήξει τον συγκεκριμένο ανταγωνιστή ή αντίπαλό της. Φυσικά οι καυγάδες αυτοί πλουτίζουν τους Τούρκους και φτωχαίνουν τους Έλληνες. Τα εγκλήματα κατά της ζωής σπανίζουν. 'Όταν όμως συμβαίνουν, λαμβάνουν γνώση οι αρχές στην Κων/λη αν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές ανήκουν στους κατοίκους των βακουφίων. Για τους άλλους, όσες αντιδικίες δεν διευθετούνται από τους γηραιότερους, τότε δικάζονται από το μουσουλμάνο δικαστή  της περιοχής στην  οποία ανήκει  το χωριό κι όπου αυτό πληρώνει  τους  αυτοκρατορικούς φόρους.

Υπάρχουν 600-800 αργαλειοί πάνω στο βουνό για την κατασκευή λεπτών μεταξωτών ή συνθετικών υφασμάτων ή πετσετών, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτών των υφασμάτων ανήκει σε ξένους από την Αγιά, τα Αμπελάκια ή τον Τύρναβο. Σε μερικές κωμοπόλεις, ειδικότερα στο Βόλο, στη Μακρυνίτσα και στην Πορταριά, οι γυναίκες κατασκευάζουν μικρότερα μεταξωτά είδη όπως  κορδόνια, ζουνάρια και πορτοφόλια.   

Οι άνδρες δουλεύουν το δέρμα και κατασκευάζουν υποδήματα, σάκους και βαλίτσες. Ένας υφαντής μπορεί να κερδίσει 50 με 60 παράδες την ημέρα. Ένας μεροκαματιάρης στ' αμπέλια, στις ελιές ή στις μουριές 30 παράδες μαζί με το ψωμί, κρασί και κρέας. Οι θεριστές την εποχή του θερισμού στην πεδιάδα παίρνουν 50 παράδες μαζί με προμήθειες. Πέρυσι η έλλειψη σιταριού έφτασε την τιμή του στα 16 πιάστρα για το καρακιλό των 150 οκάδων(περ. 190 κιλών), το οποίο τώρα έχει 45 πιάστρα. Το γίδινο κρέας, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως, κοστίζει συνήθως 20 παράδες την οκά, το βοδινό 8 παράδες, το βουβαλίσιο 6 παράδες και το κρασί από 5 έως 7 παράδες.

Οι Μάγνητες (...) δεν αντλούν και πολλούς πόρους από τα ψάρια τα οποία αφθονούν στις θάλασσες. Οι γυναίκες φορούν μια μάλλινη ζακέτα με μια μαντήλα στο κεφάλι, από τα πιο άχαρα ρούχα που μπορεί κανείς να φανταστεί. (...)

Η Αργαλαστή έχει 400 με 500 σπίτια, και παλαιότερα ήταν το κέντρο των 14 χωριών που αποτελούσαν τα βακούφια αλλά αντικαταστάθηκε από τη Μακρυνίτσα(...). Ο Λαύκος και το Προμύρι συγκαταλέγονται στα βακούφια (...). Το Νεοχώρι(...) έχει 280 σπίτια.

Τρεις ώρες βορειοδυτικά της βρίσκονται οι Μηλιές, μια κωμόπολη 300 σπιτιών(...)Η Μακρυνίτσα μαζί με τις συνοικίες της έχει 1200 περίπου σπίτια, ο (Άνω) Βόλος 700, η Δράκεια 600, ο Α. Γεώργιος, ο Α. Λαυρέντιος και τα Λεχώνια από 400 περίπου σπίτια το καθένα και η Βυζίτσα και οι Πινακάτες από 100 το καθένα. Η Ζαγορά έχει (...) 500 σπίτια που χωρίζονται σε 4 συνοικίες." 

(W. M. Leake, “Ταξίδι στη Θεσσαλία του 1809-1810”, δ΄ μέρος , μτφρ. Β. Αργυρούλης, Θ. Η. 32, σσ. 108-111)  

Ο περιηγητής W. M. Leake (1777-1860)

(από WIKIPEDIA)

Ο Άγγλος στρατιωτικός, αρχαιολόγος και τοπογράφος Ουίλλιαμ Ληκ στάλθηκε το 1804από την κυβέρνηση της χώρας του για να βοηθήσει τους Τούρκους στην αντιμετώπιση πιθανής γαλλικής απειλής. Είχε επίσης την οδηγία να μελετήσει τη γεωγραφία της Ελλάδας και να τοπογραφήσει τα παράλιά της. Κατά την περιοδεία του στις ελληνικές περιοχές δημιούργησε μια αξιόλογη συλλογή αρχαιοτήτων. Τα μαρμάρινα γλυπτά της συλλογής του τα δώρισε στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ τα νομίσματα αγοράστηκαν από το Μουσείο του Καίμπριτζ. Οι τοπογραφήσεις των αρχαιολογικών τόπων της Ελλάδας ήταν πολύτιμες και ακριβείς. Έτσι το έργο του συνέβαλε στην επιτυχία του έργου των αρχαιολόγων μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Από το βρετανικό στρατό αποχώρησε τον 1815.

 Στον τέταρτο τόμο του έργου του “Travels in Northern Greece” (Άμστερνταμ 1967), περιγράφονται οι εμπειρίες του ταξιδιού του Ληκ στη Θεσσαλία.

Το έργο του Ληκ μεταφράστηκε στα ελληνικά πρώτα από τον ιερέα Γεώργιο Στάθη (Βόλος 1969). Εμείς βασιστήκαμε στην κριτική μετάφραση του έργου από την Γεωργία Καραΐσκου, όπως δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο Θεσσαλικό Ημερολόγιο.

Αντιγραφή από:
Η Λάρισα και η θεσσαλική Ιστορία  - τόμος Δ΄–Κων-νος Οικονόμου –Λάρισα 2007

Το βιβλίο στ' αγγλικά  (ΕΔΩ) 

και για το Πήλιο οι σελίδες 389-397

Άνω Λεχώνια & Μεθώνη

Ο Βαγγέλης Σκουβαράς το 1958 έγραψε τον "Αρχαιολογικό και τουριστικό οδηγό της Θεσσαλίας". Περιέχει πολλές πληροφορίες για το Βόλο και τα περίχωρα καθώς και πάμπολλες "διαφημίσεις" επιχειρήσεων της περιοχής. 

Σαράντα χρόνια μετά οι βολιώτικες εκδόσεις  "ΟΜΗΡΟΣ", επανέκδοσαν το βιβλίο με αλλαγή του τίτλου από "τουριστικός" σε "αρχαιολογικός" και με αφαίρεση του τουριστικού τμήματος. Την υπογράφουν οι γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι της Μαγνησίας Βαγγέλης Σκουβαράς και Κίτσος Μακρής. 

Εδώ το κομμάτι που ανφέρεται στην αρχαία Μεθώνη: 

Από την α΄ έκδοση, σελίδα 136

(Τα εξώφυλλα των δύο εκδόσεων 1958 & 1998)

Η κωμόπολις Άγιος Λαυρέντιος

Περί της κωμοπόλεως του Αγίου Λαυρεντίου από τον Ζωσιμά Εσφιγμενίτη.

(Μια λεπτομερής περιγραφή του χωριού του, των πέριξ, καθώς και  διαφόρων παρατηρήσεων- όπως άλλωστε το συνηθίζει ο λόγιος- στα 1900 και στο τέλος της φυλλάδας της ακολουθίας του Οσίου Λαυρεντίου που εκδόθηκε από τον ίδιο)

Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης (5)

Ζωσιμά Εσφιγμενίτη αυτοβιογραφία

Πορτρέτο -μάλλον- του Ζωσιμά
από τον Εμμ. Λαμπάκη.

Για τον Ζωσιμά Εσφιγμενίτη κατά καιρούς έχουν γραφεί πολλά. Και έπρεπε να γίνει αυτό, αφού αυτός ο σπουδαίος πηλιορείτης καλόγερος –μαζί με άλλους επίσης μεγάλους του πνεύματος- είναι η ζωντανή φωνή της Τοπικής Ιστορίας μας.

Δεν είναι τυχαίο που ο δήμος Βόλου, από χρόνια έδωσε το όνομά του σε οδό των βόρειων συνοικιών, που ξεκινά από την Ιωλκού και φτάνει ως την Γαμβέτα-Γιαν. Δήμου (πρώτη παράλληλος).

Σ’ αυτό το ιστολόγιο υπάρχουν κι άλλες αναρτήσεις-πληροφορίες γι’ αυτόν. Παρακάτω δείτε το μικρό βιογραφικό του όπως γράφτηκε από τον ίδιο κι όπως αυτό υπάρχει στην αρχή της φυλλάδας της ακολουθίας και του βίου του Αγίου Λαυρεντίου (1901). 
Στη συνέχεια γράφει για την ιστορία του χωριού του, τον Άι-Λαυρέντη.

Ναός Αγίου Αθανασίου (2)

Με την ευκαιρία της γιορτής:

Σχετικά με την  ανέγερση του ναού του Αγίου Αθανασίου δημοσιεύματα -καταχωρήσεις 
στην  εφημερίδα "Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ"  στις 14 & 17 Ιανουαρίου 1924.

Η πύλη του Ναού σήμερα

 Ο έρανος στο Βόλο... 

...και στην Αγριά (μετά παρατηρήσεως !!!)

...η εντοιχισμένη πλάκα της θεμελίωσης

       

  ...και η πρόσκληση για τη θεμελίωση του ενοριακού ναού τον Ιανουάριο του 1924