Ζήσης Θεοδοσιάδης – Παχάρνικος

Ένας αγιολαυρεντίτης δάσκαλος και ποιητής

Ο Ζήσης Θεοδοσιάδης καταγόταν από τον Άγιο Λαυρέντιο, χωριό που ανέδειξε πάρα πολλούς μορφωμένους ανθρώπους κι όχι μόνον λόγιους. ­­­­Πολύ γνωστοί αγιολαυρεντίτες είναι οι Κων-νος  και Δημ. Σακελλαρίδης, ο Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, ο Δανιήλ ο Μάγνης, ο Δημήτριος Λογιώτατος, ο δεσπότης Δοσίθεος, ο Αθανάσιος Χρυσοχοΐδης, ο Σωκράτης Βαμβάκος κ.ά.

Ο Ζήσης Θεοδοσιάδης υπήρξε άριστος παιδαγωγός της εποχής του, λόγιος και ποιητής. Είναι γνωστός και ως Θεοδοσιάδης Ζήσης Δημητριεύς ή Ζαγοραίος Παχάρνικος. Γεννήθηκε πιθανόν το 1761 και πέθανε στα 1849 στον Άγιο Λαυρέντη. Έμαθε γράμματα σπουδάζοντας στο σχολείο της Ζαγοράς. Κάποιοι λένε πως σπούδασε στο σχολείο των Μηλεών, αφού υπήρχε κι εκεί ξακουστό εκπαιδευτήριο. Όμως το σχολείο της Ζαγοράς είναι προγενέστερο από τη Σχολή των Μηλεών που ίδρυσαν το 1803 οι Γαζής και Κωνσταντάς.  Κι αυτοί οι ίδιοι φοίτησαν στη Ζαγορά.

Μετά το τέλος των σπουδών του ο Ζήσης Θεοδοσιάδης, πηγαίνει στην Κων/πολη όπου γίνεται ακόλουθος του Μητροπολίτη Ευχαϊτών Θεόκλητου που κατάγεται από τον Κισσό. Σ’ αυτόν αργότερα ο Παχάρνικος αφιερώνει κάποια ποιήματά του και τον παρακαλεί μάλιστα να του τα διορθώσει.

Από την Κων/πολη φεύγει και πηγαίνει στο Βουκουρέστι όπου και παίρνει τον τίτλο-όνομα «Παχάρνικος»(από τη ρουμανική paharnic=τίτλος αξιωματούχου υπεύθυνου για τα αποθέματα κρασιού των Ρουμάνων και Μολδαβών ηγεμόνων, οινοχόος). Αυτό δείχνει πως βρίσκεται δίπλα σε κάποιον πρίγκιπα ή ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας κι αυτό ως την έκρηξη της ελληνικής Επανάστασης το 1821. Οι κατατρεγμοί και τα βασανιστήρια που πέρασαν οι Έλληνες της περιοχής από τους Τούρκους ως αντίποινα, τον οδήγησαν στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου έμεινε εκεί με την οικογένειά του μέχρι την ανεξαρτησία  της Ελλάδας.

 Ο γυρισμός με τη σύζυγό του στη γενέτειρά του το 1831, είναι κι η αφετηρία του εκπαιδευτικού του έργου. Εργάζεται ως δάσκαλος στον Άγιο Λαυρέντη ως το θάνατό του. Βοηθά έτσι τους νέους του χωριού του να μάθουν γράμματα, διδάσκοντάς τους με τις πάμπολλες γνώσεις του και την εμπειρία της ζωής του, αλλά και των ταξιδιών του. 
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπαθε μελαγχολία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τον καταλάβει «οίστρος ποιητικός», ώστε να δημιουργεί συνεχώς ποιητικά έργα.

Οπαδός της αρχαΐζουσας γλώσσας, έγραψε στην καθαρεύουσα, παρόλο που οι μεγάλοι πηλιορείτες λόγιοι της εποχής του, Δαν. Φιλιππίδης, Ανθ. Γαζής και Γρηγ. Κωνσταντάς, έγραψαν τα έργα τους στην καθομιλούμενη. Έτσι θεωρήθηκε αντίπαλος ως προς τις γλωσσικές ιδέες!
Ήταν απόλυτα αρχαϊστής επηρεασμένος από τους αρχαίους συγγραφείς και ποιητές, που τους χρησιμοποιούσε στην ποίησή τους. Τόσο αρχαϊστής που ούτε οι δάσκαλοι της εποχής του δεν τον καταλάβαιναν!

Ο Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, έχει διασώσει και το παρακάτω (1845) για τον Παχάρνικο:

«Είναι άνθρωπος γραμματισμένος, ούλα τα παιδιά του χωριού τα αλάτισε από γράμματα και όπ’ να πάνε βγαίνουν με άσπρο πρόσωπο. Αυτός έγραψε κι αποπάν’ απ’ την κάτω πόρτα τα’ αγιαποστόλου. Αυτός ο Παχάρνικος τάγραψε και τώρα δεν μπορεί κανένας δάσκαλος να τα διαβάση και να τα ξηγήση. Είναι καλός άνθρωπος και γραμματισμένος, αμ’ τα έρημα τα ταράφια (=πολιτικά κόμματα)  δεν τον θέλουν για δάσκαλο στο σχολειό και έτσι τώρα κάθηται στο σπίτι του και διαβάζει παιδιά.»

Ο Ζήσης Παχάρνικος φαίνεται πως ήταν επηρεασμένος από τη μακρόχρονη παρουσία του στην Κωνσταντινούπολη, στις Παραδουνάβιες περιοχές και την Οδησσό, όπου ήταν αδιανόητο τότε να χρησιμοποιούν οι λόγιοι τη σύγχρονη γλώσσα. 
Έγραψε πολλά στιχουργήματα με ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους, επιγράμματα και βιογραφίες διάσημων αντρών. Χαρακτηριστικό ήταν το επίγραμμα προς τιμήν του προστάτη του χωριού του Αγίου Αποστόλου του Νέου, που βρισκόταν σε θύρα του παλιού ναού που καταστράφηκε από το σεισμό του 1955.

 Ο συμπατριώτης του Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης στη «ΦΗΜΗ», διασώζει κάποια ποιήματα του κι επίσης την έμμετρη αφήγηση της επανάστασης των Γενιτσάρων επί σουλτάνου Σελήμ Γ, το 1807. Στο ίδιο ημερολόγιο υπάρχουν κάποια απ’ τα ποιήματά του όπως τα έδωσε με επιστολή στο Ζωσιμά, ο δάσκαλος Νικ. Σταυρίδης.

Κάποιοι κριτικοί είπανε πως η ποίηση του Ζήση Παχάρνικου δεν είναι κάτι σπουδαίο, αφού τα στιχουργήματά του είναι άτεχνα- κακότεχνα, η ομοιοκαταληξία και τα μέτρα του ελλιπή και κάνει λάθη συντακτικά. Αυτό μάλλον έχει σχέση με την αντίδραση για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Ωστόσο δεν παύει να είναι ένας ποιητής κι ένας άνθρωπος του πνεύματος του καιρού του και της πηλιορείτικης πατρίδας.

Ένα ποίημα από το ημερολόγιο Η ΦΗΜΗ του 1886:

ΠΗΓΕΣ:

-          Ημερολόγιο Η ΦΗΜΗ- Ζωσιμά Εσφιγμενίτη-Βόλος 1886

-          Ιστορία του χωριού Άγιος Λαυρέντιος του Βόλου-Σωκρ. Βαμβάκου- Αθήναι 1927

-          Ενθύμιον Εκπ/σεως Θηλέων –Νίτσας Κολιού -Βόλος 1997     

          -Περιοδικό ΜΑΓΝΗΣΙΑ –ΕΚΠΟΛ τχ 4- Βόλος 2005

Καρτποστάλ απ' τα χωριά μας

Βυζίτσα

Χιονοδρομικό -Χάνια

Παραλία Αγριάς

Σ.Π.Ο.Λ.Κ.(1)

Συνεταιρισμός Πωλήσεως Οπωρών Λεχωνίων - Καραμπασίου (Σ.Π.Ο.Λ.Κ.)

Στα 1915 και με αφορμή το Νόμο 602/1915 του Βενιζέλου «Περί συνεταιρισμών», στα Άνω Λεχώνια, κάποιοι άνθρωποι-παραγωγοί, που είχαν στο νου τους την πρόοδο και την οικονομική ανάπτυξη του χωριού και της ευρύτερης περιοχής, οργανώθηκαν και δημιούργησαν τον συνεταιρισμό ΣΠΟΛΚ. 
Όμως φαίνεται από το δημοσίευμα της αθηναϊκής εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑ της 31-8-1908,πως προϋπήρχε η ιδέα:
«Εσχάτως ο θερμουργός δήμαρχός των κ. Ν. Παπαποστόλου, [...] συνέλαβε το μεγαλουργόν σχέδιον να ιδρύση, βιομηχανίαν προς κατασκευήν ζαχαροπήκτων οπωρών με κέντρον  τα Λεχώνια.

Η ρηξηκέλευτος ιδέα ανεβλήθη όμως ένεκα των πάντοτε αναφαινομένων ατύχως εις τας περιστάσεις ταύτας εμποδίων.»

Έτσι με Νόμο ΦΕΚ 30/18-3-1917 ξεκίνησε τις εργασίες του ο παραγωγικός συνεταιρισμός.
Η ακριβής ονομασία του ήταν: "Συνεταιρισμός Πωλήσεως οπωρών Λεχωνίων Καραμπασίου Συν-Π-Ε" (Περιορισμένης Ευθύνης).
Η μερίδα έιχε τιμή 40δρχ και τα συνεταιρισμένα μέλη ήταν αρχικά 98 στις 17-9-1915 που εγκρίθηκε η δημιουργία του ΣΠΟΛΚ.

Ήταν ένα πρότυπο για την περιοχή και όλη την Ελλάδα, αφού τα προϊόντα που παρήγαγαν οι γεωργοί της περιοχής και ειδικά οι Λεχωνίτες (Άνω & Κάτω) κι οι Καραμπασιώτες (Αγιοβλασίτες), τα διακινούσε σε μεγάλο βαθμό ο συνεταιρισμός τους, με την επεξεργασία και στη συνέχεια το εμπόριο, εντός και εκτός Ελλάδος και κυρίως στην Αίγυπτο.

Στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου  που δημιουργήθηκε στα οικήματα Κοκοσλή στη ρεματιά. που ήταν ο μύλος, έγινε η μονάδα κομπόστας, ζαχαρόπηκτων(=ζελέ-φρουί γλασέ). Επίσης μαρμελάδας, γλυκών κουταλιού, χυμών, αλλά και λαχανικών. Ακόμη επεξεργαζόταν και κονσερβοποιούσε ελιές.

 Όλα αυτά τα έφτιαχναν οι ντόπιοι εργαζόμενοι, με την επίβλεψη βεβαίως των ειδικών που υπήρχαν. 
Το εμπόριο γινόταν από τα Πλατανίδια (σκάλα  ή μαγαζιά και scala Likonia το μεσαίωνα) με ιδιόκτητο φορτηγό καράβι της εποχής, που τότε ναυπηγήθηκε, με το όνομα «Λεχώνια».
Τα προϊόντα πωλούνταν στο πρατήριο του Συνεταιρισμού στο Βόλο καθώς και σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Με το ίδιο καράβι έφταναν ως την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που πωλούνταν από τους αντιπρωσώπους, αλλά κι απ' όλα τα εδωδιμοπωλεία. 

 Ο συνεταιρισμός αρχικά και για μια δεκαετία πήγαινε καλά. Στα 1928 άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης. Ο συνεταιρισμός βγήκε σε πλειστηριασμό και διαλύθηκε μετά το οικονομικό κραχ του 1929. Το καΐκι πουλήθηκε στον αγριώτη Παντ. Αθανασιάδη και κουβαλούσε κυρίως φρούτα.

Έχει μείνει όμως στην ιστορία της Μαγνησίας και του χωριού, ως μια καλή εμπειρία της συνεργασίας των αγροτών της εύφορης περιοχής μας. Επίσης έχει μείνει και η Μαρίκα Κοκοσλή ως η πρώτη γυναίκα που αναμίχτηκε στα κοινά και ήταν η ψυχή της οργάνωσής του.

[Οι ετικέτες των δοχείων-συσκευασιών, το επιστολόχαρτο και ο κατάλογος των προϊόντων, είναι από το αρχείο του λεχωνίτη συλλέκτη Ν. Μαστρογιάννη. 
(Απαγορεύεται η αντιγραφή τους)] 
Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα.

 

Κατάλογος προϊόντων ΣΠΟΛΚ 
[αρχείο Νικ. Μαστρογιάννη (να μην αντιγαρφεί)]

Κομπόστα κεράσι- ετικέτα συσκευασίας

Κομπόστα βερύκοκο-ετικέτα

Μαρμελάδα σταφύλι- ετικέτα

Μαρμελάδα ροδάκινο -ετικέτα 

Μαρμελάδα πορτοκάλι -ετικέτα

Γλυκό τριφτό κυδώνι -ετικέτα

Μαρμελάδα κορόμηλο-ετικέτα

Μαρμελάδα μήλο -ετικέτα

Καταχώρηση- διαφήμιση σε τοπική εφημερίδα

Και μια απόφαση του Δημ. Συμβουλίου Δ. Βόλου, σχετική με τον ΣΠΟΛΚ: 

Αποδοχή του αιτήματος του Γεωργίου Λιβανού, προέδρου της Εταιρείας Ζακχαρόπηκτων του Συνεταιρισμού παραγωγής οπωρών Λεχωνίων - Καραμβασίου, για παραχώρηση του δημοτικού οδοστρωτήρα με σκοπό τη μεταφορά ενός ατμολέβητα στο εργοστάσιο των Λεχωνίων.

(αντιγραφή από Αρχείο ΔΗΚΙ)

Και η ...εκκαθάριση:

Κυρτσώνηδες εκ Δρακείας

"Οι Κυρτσώνηδες της Δράκειας" είναι αντιγραφή από το περιοδικό ΜΑΓΝΗΣΙΑ της πρώην ΕΚΠΟΛ- Ν.Α.Μ. τεύχος 6 - Μάιος 2006

Ο Epaminondas Tsaknakis -που τον ευχαριστώ πολύ- συμπλήρωσε για την οικογένεια Κυρτσώνη: 
"Λοιπόν, ο παππούς παντρεύθηκε τη Δάφνη Καρανίκα κόρη Βλάχου τσέλιγκα που ξεχειμώνιαζε στο Καλαμάκι Λάρισας. Απέκτησαν τη γιαγιά μου Ήβη και τον αδελφό της Δημήτρη (Τάκη) . Η γιαγιά μου παντρεύθηκε τον παππού μου Επαμεινώνδα Τριανταφύλλου (βλ. αρχοντικό Τριανταφύλλου στη Δράκεια, οδός Τριανταφύλλου στην Αγριά ) το 1925. Το 1928 γεννήθηκε η μητέρα μου Φιλομένη, Το 1930 χάθηκε η γιαγιά μου πάνω στη δεύτερη γέννα  της. Ο Τάκης ήταν θύμα του εμφυλίου. Τον πιάσανε μαζί με τον Λοάρη ενώ πήγαιναν στις Σερβανάτες και ζήτησαν λύτρα. Η γυναίκα του Ελευθερία Χαλκιά αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία και τότε έγινε το κακό. Ο γιος του Ζήσης πέθανε πρόωρα χωρίς απογόνους κλπ. 
 Ο προ παππούς ξεκουράζεται στην Αγριά παρέα με την γυναίκα του Δάφνη Καρανίκα, την πρόωρα χαμένη γιαγιά μας και τον γιό του Δημήτρη (Τάκη). 

Επίσης, δες το βιβλίο του "Τα Ανθεστήρια, ήτοι συλλογή χορευτικών ασμάτων",
 Αθήνα 1911"

Ζήσης Κυρτσώνης (2)

Ζήσης Κυρτσώνης  (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 23-1-1932)

Ο παπα-Κυρτσώνης

Ο παπα-Κων-νος Κυρτσώνης

(Το παρακάτω κείμενο είναι πάλι από το βιβλίο του Α. Τζαμτζή  "ΑΓΡΙΑ-ΔΡΑΚΙΑ......" σελίδες 184-85)

Ο απόγονός του Epaminondas Tsaknakis, σε σχόλιό του μας είπε τα παρακάτω: 
 Ο Κωνσταντίνος Ζ. .Κυρτσώνης ήταν αδελφός του Δημητρίου Ζ. Κυρτσώνη, πατέρα του Z. Κυρτσώνη. Έγινε αρχιμανδρίτης στη Σμύρνη . Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από το Ζαγόρι.

(Σημ. Ο Επαμεινώνδας Τσ. μάλλον θέλει να πει Οικονόμος κι όχι Αρχιμανδρίτης, αφού ο Αρχιμανδρίτης είναι άγαμος κι παπα-Κυρτσώνης έγγαμος)

Στο περιοδικό "ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ" του Ζωσιμά Εσφιγμενίτη, έτος Β', τεύχος ΚΔ', Δεκέμβριος 1890, σελίδες 190-194 βρίσκουμε όλον τον αποχαιρετιστήριο λόγο του οικονόμου παπα-Κων-νου στους δρακιώτες από τον άμβωνα, όπου εξιστορεί τους λόγους αποχώρησής του από το χωριό του. 

Ζήσης Κυρτσώνης

Ο Ζήσης Κυρτσώνης γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του και ως "Ποδαλείριος" (επεξήγηση), ήταν δρακιώτης ιατροφιλόσοφος και λόγιος.

 Ο Αναστάσιος Ι. Τζαμτζής στο βιβλίο του "Αγριά-Δράκια, παράλληλοι βίοι δυο πηλιορείτικων χωριών" ΑΓΡΙΑ 2005 και στις σελίδες 224-225, γράφει γι' αυτόν:

Το ίδιο κείμενο αναδημοσιευμένο από τον Κ. Μακρή, υπάρχει στο βιβλίο

 "Δημήτρης Σαράτσης" Εκλογή από τα δημοσιεύματά του, Βόλος 1954

Το τοπωνύμιο Λεχώνια (2)

Για το τοπωνύμιο «Λεχώνια», έχουνε ειπωθεί πολλές γνώμες από διάφορους ερευνητές και γλωσσολόγους και υπάρχουν (ΕΔΩ) κι (ΕΔΩ).

Στις 30 Οκτωβρίου 1957, ο επιστήμονας και ιστοριοδίφης Γ. Χατζηκώστας, μέλος της «Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών  εν Αθήναις», έδωσε μία διάλεξη στην αίθουσα του Παρνασσού, με θέμα

«ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ»,

όπου δίνει τη δική του άποψη για το όνομα του χωριού μας. Βασικά αντικρούει αυτούς που λένε πως το όνομα «Λεχώνια» κι όχι μόνον, είναι σλαβικής προέλευσης.

(Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Αντώνη Ζ. για την παραχώρηση του εντύπου)

Βόλος και Πήλιο του 1875

Ο Ε. M. de Vogüé στο Βόλο και το Πήλιο του 1875

“Ο Βόλος είναι μια πόλη της θάλασσας, όπως λένε στην Ανατολή, αρκετά όμορφη, με τα σπίτια της προς την παραλία, κατοικημένη από τους μεσίτες που κρατούν στα χέρια τους το θεσσαλικό εμπόριο. Ένα τουρκικό κάστρο πάνω σε ένα λοφίσκο σκεπάζει ζηλιάρικα την πόλη μαζεμένη κάτω από την προστασία του. (...) στις έντονα δενδροφυτεμένες πλαγιές του βουνού

(Πηλίου), μεγάλα χωριά ασπρίζουν χαρωπά μέσα σε νησίδες πρασίνου. (...) Ο υγιεινός αέρας του υψομέτρου είναι το μεγάλο γιατρικό των ανθρώπων του Βόλου, θύματα κι αυτοί των αναθυμιάσεων που αποπνέει αυτός ο λασπώδης και ρηχός κόλπος. (...) Εκπλήσσει κατ' αρχήν το γεγονός ότι αρκετός πληθυσμός είναι έτσι απομονωμένος απ’ το φυσικό του 

λιμάνι. (...)

Μακριά από τον πολιτισμό, αυτές οι ορεινές οικογένειες κράτησαν καλή πατριαρχική δομή, εύκολη ευπορία, αγνά ήθη, κάτι το φιλόφρονο  και ευτυχισμένο που μου θυμίζει τα Αμπελάκια. (...) Οι οικισμοί, που είναι αρκετοί σ' αυτή τη πλαγιά, συναθροίζονται γύρω από δύο κέντρα: την Πορταριά και τη Μακρυνίτσα, με 3.000 ή 4.000 κατοίκους το καθένα.

 Εδώ δεν υπάρχει, επίσης, ούτε ένα σπίτι που να μην υπερηφανεύεται για το ελληνικό αίμα ,τη γλώσσα και την ενδυμασία σε όλη τους τη γνησιότητα. Δεν βρίσκουμε ούτε και αυτόν τον μοναδικό Αρναούτη στρατιώτη που εκπροσωπούσε τον Ισλαμισμό στα Αμπελάκια. Δύο φορές το χρόνο ο φοροεισπράκτορας φτάνει αγέρωχος πάνω στο μουλάρι του.

 Του παραδίδουν περίπου ένα εκατομμύριο λίβρες (23.000 φράγκα[της εποχής]) για κάθε μια από τις δυο κωμοπόλεις κι ως εκεί περιορίζονται οι σχέσεις με την κυβέρνηση. Αφού πληρωθεί αυτός ο φόρος αυτοδιοικούνται και αυτοφορολογούνται κατά τη βούλησή τους, μη περιμένοντας παρά μόνο από τον εαυτό τους για τους δρόμους, τα γεφύρια, τις εκκλησίες και τα σχολεία.(...) Κι εδώ περνούν τον επισκέπτη από σπίτι ,κερνώντας τον υποχρεωτικά μέλι, γλυκά και καφέ. Κατανοούμε την ικανοποίηση από τη φτωχική προσφορά σ' αυτά τα σπίτια

 με τα λευκά ξύλινα πατώματα, τα καθαρά και πολύ απλά, τα περιστοιχισμένα με δύο κήπους. (...) Πολλοί πραματευτάδες μεταξιού και βαμβακιού, ξενιτεμένοι από το βουνό, που απόκτησαν περιουσία σε μακρινές θάλασσες, αποσύρονται προς το τέλος σ' αυτό το ήσυχο μέρος, απ' όπου επιβλέπουν το εμπορικό τους στο Βόλο. (...) Το πορτρέτο του βασιλιά Γεωργίου επιβλέπει παντού αυτές τις επαναστατικές συζητήσεις.

”Εugène – Melhior de Vogüé, “Ταξίδι στη Θεσσαλία του 1875”, μτφρ. Γιάννης Μάνος, σχόλια Κ. Σπανός, Θ. Η.(σσ. 306-7)

 Ο περιηγητής Εugène – Melhior de Vogüé  (25-2-1848 / 29-3-1910)

Από  WIKIPEDIA

Ο Γάλλος αυτός διπλωμάτης, περιηγητής και συγγραφέας ξεκίνησε από το Άγιο Όρος στα 1875 με σκοπό να περάσει στην Αδριατική μέσω Θεσσαλίας και Ηπείρου. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού του ήταν η Θεσ/κη και εν συνεχεία, μέσω θαλάσσης, η Παραλία Κατερίνης. Έπειτα μέσω Λιτοχώρου πέρασε στη Θεσσαλία και περιηγήθηκε τα Τέμπη, τα Αμπελάκια, τη Λάρισα, το Ζάρκο, τα Τρίκαλα, τα Μετέωρα, το Βόλο, το Πήλιο, κ.α.

Το περιηγητικό του έργο δημοσιεύθηκε το 1877 στο γαλλικό περιοδικό “Revue des deux Mondes”, στο 24^ο τεύχος του. Το άρθρο του είχε τον τίτλο “La Thessalie, Notes de voyage”.

Tα θεσσαλικού ενδιαφέροντος αποσπάσματα του έργου του μεταφράστηκαν από τον Γιάννη Μάνο και δημοσιεύτηκαν στο Θεσσαλικό Ημερολόγιο σχολιασμένα από το διευθυντή του Κ. Σπανό.

Τα κείμενα του Γάλλου περιηγητή έχουν ξεχωριστή σημασία γιατί μας περιγράφουν γλαφυρά την κατάσταση στη Θεσσαλία λίγο πριν την επανάσταση του 1878 και την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό Βασίλειο (1881).

 Αντιγραφή από: 

Η Λάρισα και η θεσσαλική Ιστορία  - τόμος Δ΄– Κων-νος Οικονόμου –Λάρισα 2007

(Το μέρος που αναφέρεται στο Πήλιο είναι από την σελίδα 194 ως  211. Το πρωτότυπο βιβλίο στα γαλλικά ) (ΕΔΩ)