Πληθυσμός Πηλίου & Βόλου- 1870

Ο αρσενικός πληθυσμός του Πηλίου και του Βόλου 

(παλιά-Κάστρο και νέα πόλη-Μαγαζεία) στα 1870. 

Η καταγραφή αφορά τους άρρενες που πληρώνουν στρατιωτικό φόρο (νοφούσι=διαμονητήριο, διαβατήριο).  

Η οικογένεια Τοπάλη - Σοφία

Σοφία Τοπάλη
(Αρχείο Νικ. Μαστρογιάννη)

Εθνική επέτειος!  

Η στερνή πριν την αγχόνη κουβέντα-απάντηση για τη δράση της, στους  δημίους της Ελλάδας στα 1940-44, της Σοφίας Τοπάλη:

Είναι η συμπύκνωση των θυσιών του ελληνικού λαού και συγχρόνως η μελλοντική παρακαταθήκη. Ας τιμήσουμε σήμερα την συμπατριώτισσα ηρωίδα! 

------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Η Σοφία Π. Τοπάλη

Επιζωγραφισμένη, φωτογραφία του φωτογράφου Ζημέρη,
 από τον άλλο βολιώτη επίσης φωτογράφο Στουρνάρα 
( αντιγραφή από βιβλίο-λεύκωμα Στουρνάρα
 "Αναδρομή στα περασμένα - Φλόγες στη Μαγνησία")

Ήταν το δεύτερο παιδί του Παναγή (ΕΔΩ) και της Λουκίας. Γεννήθηκε στα 1906 στο Βόλο και πήρε το όνομα της γιαγιάς της από τον πατέρα της. 
 Σαν γόνος εύπορης οικογένειας (ΕΔΩ) μεγάλωσε στην Ελβετία και στην Ελλάδα. Πήγε στα καλύτερα σχολεία και κάποια στιγμή μετά τους τραγικούς θανάτους του αδελφού και του πατέρα της, εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Λεχώνια.

 Έμεινε μαζί με τη μητέρα της στο αρχοντικό τους, το γνωστό «Τοπαλέϊκο» που περιστοιχιζόταν από το τεράστιο κτήμα. Η περιουσία των δυο γυναικών ήταν πολύ μεγάλη, όπως πολύ μεγάλη  ήταν και η αγάπη τους στο συνάνθρωπο, αλλά και σ’ όλα τα πλάσματα του Θεού.  

Η Σοφία, Σοφίκα, για τους φίλους της, ήταν η «αστή» που βρισκόταν πάντα κοντά στους συντοπίτες, καλύπτοντας πολλές φορές την ανάγκη τους. Η αγάπη, η προσφορά, ο αλτρουισμός  κι η αλληλεγγύη για τον άνθρωπο, ήταν ο σκοπός της ζωής της. Γι’ αυτό κι ήταν αγαπητή παντού κι απ’ όλους.

Η ίδια ήταν ορειβάτισσα και μέλος του Ορειβατικού Βόλου από το 1934. Χωρίς να έχει την αναρριχητική δεινότητα  του αδελφού της, έκανε συχνές ορειβατικές εξορμήσεις στα ελληνικά βουνά και ειδικά στο Πήλιο, όπου μελέτησε αρκετά τη χλωρίδα του.

Έφερνε φιλοξενώντας τους, στο σπίτι της στα Λεχώνια ξένους κι Έλληνες βοτανολόγους και μαζί μελετούσαν τα πηλιορείτικα βότανα. Έκανε ανακοινώσεις των καταγραφών και μελετών της συχνά σε ευρωπαϊκούς κύκλους με τα ίδια ενδιαφέροντα. Πριν τον πόλεμο έγραψε στα γαλλικά, ένα βιβλίο με τη συνεργασία του ελβετού καθηγητή Custave Beauverd και με θέμα τη βουνίσια ελληνική χλωρίδα.

Οι δραστηριότητές της ήταν  πολύπλευρες . Φρόντιζε και ενδιαφερόταν για το Δημοτικό Σχολείο που ίδρυσε –στη μνήμη του αδελφού της- ο πατέρας της, δίνοντας χρήματα για τις ανάγκες του ή οργανώνοντας χορούς για ενίσχυσή του. Όμως το μεικτό λεχωνίτικο Σχολείο ήταν πρότυπο για την εποχή του με καινοτόμες δραστηριότητες, για τις οποίες η ίδια είχε την πρωτοβουλία. Όπως πχ η πώληση των παραγόμενων ειδών από το σχολικό κήπο, η προμήθεια οργάνων φυσικής κ.ά.

Μια άλλη ενέργειά της, ήταν κι η ίδρυση του «Συλλόγου Προστασίας Ζώων» στο Βόλο. Μαζί με άλλους Βολιώτες και Θεσσαλούς οργάνωσαν φιλοζωική ομάδα στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

 Η ίδια έγραφε και σχετικά  άρθρα για την αγάπη προς τα ζώα, στις τοπικές εφημερίδες, όπως το παρακάτω: 

Ακόμη στο Βόλο έξω απ’ τα παλιά ψαράδικα, με δαπάνη της φτιάχτηκε μια κρήνη για το πότισμα των ζώων:

Όταν ήρθε ο πόλεμος κι η Κατοχή, η Σοφία οργάνωσε στο σπίτι της στα Λεχώνια συσσίτια για τα φτωχά παιδιά. Και δεν υπήρχε έρανος που να μην έδινε! Από την στιγμή που οργανώθηκε η Αντίσταση, πάλι έδινε τρόφιμα κι άλλα αναγκαία στους αντάρτες, όταν της τα ζητούσαν. Η αξιοπρέπεια κι η ελευθερία που ήταν  ιδανικά της, οδηγούσαν και τα βήματά της! Αυτές οι ανθρωπιστικές ενέργειες που ήταν η για χρόνια συνέχεια των δραστηριοτήτων της, καθόλου δεν άρεσαν στους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών και στους ίδιους τους καταχτητές. Και  μια μέρα πιάσανε με πονηριά τη Σοφία και τη μητέρα της Λουκία.

Η τραγική συνέχεια αυτής της σύλληψης και το θλιβερό τέλος τους περιγράφονται κι απ’ το δεσπότη Δημητριάδος Ιωακείμ στο βιβλίο του "Μεταξύ κατακτητών και ανταρτών":   

"Αι κρεμασθείσαι εις την μωρέαν" κι όχι "εκ του πλατάνου"!
Επιζωγραφισμένη επίσης από το φωτογράφο Στουρνάρα,
φωτογραφία του φωτογράφου Ζημέρη)
(Αντιγραφή από το δίτομο έργο του Ν. Στουρνάρα
 "Αναδρομή στα περασμένα -Φλόγες στη Μαγνησία")

Σχόλιο του μητροπολίτη Ιωακείμ στη φωτογραφία 
του απαγχονισμού στο βιβλίο του

Για τις γυναίκες Τοπάλη διαβάστε κι (ΕΔΩ) 

Η οικογένεια Τοπάλη - Παναγιώτης

Παναγιώτης  (Παναγής) Τοπάλης.

Γόνος ηπειρώτικης (Συράκο) οικογένειας του Σπυρίδωνα Τοπάλη που ξεκίνησε το εμπόριο από την Κέρκυρα. Εκεί βρέθηκε η οικογένεια του παππού του Γεωργίου, όταν ο Αλήπασας έβαλε σκοπό να «πάρει» τη διάσημη για την ομορφιά της γυναίκα του Ελένη Δήμα, ανηψιά του Κωλλέτη.

Απ’ την Κέρκυρα ο Σπυρίδωνας έφυγε για το Γαλάτσι της Ρουμανίας όπου και έγινε ένας πετυχημένος έμπορος. Εκεί παντρεύτηκε την δεκαεφτάχρονη Σοφία, μοναχοκόρη του πλούσιου ανδριανουπολίτη Παναγιώτη Γεωργίου. Απόχτησαν τις  κόρες Μαρία και Ελένη και το αγόρι που πήρε και το όνομα του παππού, Παναγιώτης.

Στα 1870 έφυγαν απ’ το Γαλάτσι και πήγαν στη Βιέννη για ν’ αναθρέψουν και να μορφώσουν τα παιδιά καλύτερα, αφού αυτός ήταν ο ευγενής σκοπός όλων των Ελλήνων της διασποράς και ειδικά των εύπορων. Εκεί στη Βιέννη παντρεύτηκαν κι οι κόρες. Η μεγαλύτερη Μαρία με τον Δημήτριο Μιχ. Καλλιφρονά, αθηναίο πολιτικό και η Ελένη με τον Γεώργ. Αργυρόπουλο διπλωμάτη στη Σόφια.

Ο Παναγιώτης τελείωσε τις σπουδές του στη γεωπονία και μετά συνέχισε στη Λειψία με φιλοσοφία. Παρότι σπούδασε θετικές επιστήμες, η ευρυμάθεια-πολυμάθειά του ήταν μεγάλη. Έμαθε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, μέχρι κι αρχαία εβραϊκά!  Ενδιαφερόταν κι αγαπούσε την Ιστορία, την Αρχαιολογία, το περιβάλλον. 
Ο αρχαιολόγος Νικόλαος Γιαννόπουλος τον είχε χορηγό σε αρχαιολογικές ανασκαφές, μελέτες και εκδόσεις του. Παρακάτω η αφιέρωση και η αναφορά στον πρόλογο της μελέτης του "Θεσσαλικαί προελληνικαί επιγραφαί κλπ" 1906:

Ήταν επίσης άνθρωπος των ταξιδιών. Επισκέφτηκε τις Ινδίες, την Αίγυπτο καθώς κι όλη την Ευρώπη, διευρύνοντας τη μόρφωσή του.

Μετά το τέλος των σπουδών του γύρισε κι εγκαταστάθηκε στο Chițoc της Ρουμανίας- κοντά στο Ιάσιο, όπου κι ασχολήθηκε με τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Εκεί στις απέραντες, ιδιόκτητες-οικογενειακές γεωργικές εκτάσεις, άρχισε να εφαρμόζει τις νέες μεθόδους καλλιέργειας που σπούδασε. Έφτιαξε μεγάλο εργοστάσιο οινοπνευματωδών ποτών, όπου επεξεργαζόταν τα αμπελουργικά του προϊόντα. Είχε και μεγάλο ατμόμυλο.Οι δουλειές του πήγαν αρκετά καλά, αφού τα παραγόμενα ποιοτικά είδη ποτών είχαν μεγάλη φήμη. Αυτό του αύξησε την πατρική περιουσία και του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει ένας ευεργέτης της πατρίδας, αλλά και της χώρας.

Στα 1896 παντρεύτηκε στη Χάγη της Ολλανδίας τη Λουκία κι απόκτησαν δύο παιδιά. Τον Κωνσταντίνο και τη Σοφία. 
Λίγο μετά στα 1907, εκποιεί την περιουσία του στη Ρουμανία κι έρχεται στην Ελλάδα, μάλλον λόγω του Ρουμανοβλάχικου ζητήματος, που πριν και τότε εκεί προκάλεσε ανωμαλίες.

Στα 1903 αγοράζει από τους γνωστούς αδελφούς Αποστολίδη το πρώην τσιφλίκι του Αλήπασα, στο Άκετσι (Αλμυρού) και στα 1906 το διπλανό του Καραμπάς (Πυράσου) απ’ τους αδελφούς Βασιλάκου. Ως «τσιφλικάς» δεν ήταν στυγνός εκμεταλλευτής όπως άλλοι. Το τσιφλίκι ήταν «τριτάρικο» (1/3 της σοδειάς πήγαινε τον ιδιοκτήτη) κι οι κολίγοι απολάμβαναν αρκετών «προνομίων, όπως σχολείο και στολές για τα παιδιά, προικοδοτήσεις κοριτσιών τους, γιατρό, καινούρια σπίτια κολίγων, ύδρευση κ.ά που για την εποχή ήταν αδιανόητα. Καλλιεργούσε -κι εδώ- με τρόπους καινούριους και εφαρμόζοντας τη μηχανική καλλιέργεια με ατμάροτρα και πατόζες.

 Αυτά τα εργαλεία τα δώρισε μετά στις κοινότητες Νέας Αγχιάλου και Μικροθηβών (Άκετσι)!

Η κτηματική αυτή περιουσία δεν έμεινε για πολύ στην ιδιοκτησία του. Μετά τον ερχομό των ανατολικορωμυλιωτών προσφύγων της Αγχιάλου, το παραχώρησε μετά από πώληση στο κράτος (λένε για 2.000.000 χρυσές λίρες), για την εγκατάστασή τους. Η εισήγηση για την πώληση έγινε από το γεωπόνο Σπυρ. Χασιώτη που γνώριζε την περιοχή:

εφημερίδα "ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΙΚΗ"
 Βόλος 25-11-1906

Αμέσως μετά την πώληση του τσιφλικιού, έρχεται στα Λεχώνια (Κάτω) κι αγοράζει το μεγάλο κτήμα των αδελφών Δημητρίου (δωρητή της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου) και Γεωργίου Παππαδόπουλων. Αυτό άρχιζε από την παραλία κι έφτανε ως το χωριό, με ελιές κι οπωροφόρα 1.400 στρεμ. και ένα σπίτι-έπαυλη στο κέντρο. Να τι λέει ο Ζωσιμάς στον Προμηθέα για το σπίτι αυτό στα 1897:

Αν και το κτήμα ήταν καλά καλλιεργημένο, ο ίδιος είχε σκοπό να δημιουργήσει εκεί «Πρότυπη Οπωροκηπευτική Σχολή» καθώς και μεταποιητική βιομηχανία!

Παναγής Τοπάλης

Έκτοτε ζούσε εναλλάξ κατά εποχή, στα Κάτω Λεχώνια και στο Château D'Oex –Vaud, θέρετρο δίπλα στη Γενεύη της Ελβετίας, αλλά και στη Λωζάνη.

Ο Παναγής Τοπάλης όμως δεν πραγματοποίησε τα σχέδιά του, αφού στα 1923 έχασε το γιο του. Για να αναπληρώσει το κενό, ίδρυσε στα 1925 το Σχολείο, το γνωστό «Τοπαλέικο» και σήμερα «Τοπάλειο». 
Παρακάτω η ιδιόχειρη επιστολή του Τοπάλη προς το Ταμείο Εκπ/κης Πρόνοιας, που λέει: [...] προσφέρω το ποσό των τριακοσίων χιλιάδων  δρχ. το απαιτούμενον προς ανέγερσιν νέου κοινού σχολείου αρρένων και θηλέων δι' αμφοτέρας τας κοινότητας Κάτω και Άνω Λεχωνίων, όπερ να φέρη τα ονόματα των γονέων μου Σπυρίδ. Α. Τοπάλη εξ Ηπείρου και Σοφίας Σπ. Τοπάλη, το γένος Γεωργίου, εκ Θράκης [...]

 Επίσης σ' άλλη επιστολή του γράφει: [...] όπως μη διακοπή ανοικοδόμησις του σχολείου Λεχωνίων, επιφορτίζω τον κύριον Κ. Κοντόπουλον να θέση εις την διάθεσίν σας [...] ποσόν διακοσίων δεκαεπτά χιλιάδων δρχ [...]

Έδωσε συνολικά -μαζί με την κόρη του Σοφία- περίπου 800.000 δρχ. και οικοδομήθηκε το Σχολείο (1925-26) σε χώρο που δώρισε η οικογένεια Κοκοσλή στην τοποθεσία των Λεχωνίων «Μνήματα». Αυτό ήταν η αρχή για να ενεργοποιηθούν κι άλλοι δωρητές. 

Το "Τοπαλέικο"σχολείο Λεχωνίων τη δεκαετία του '50
(με το Δ/ντή Χαρίλαο Μαυράκη και τους δασκάλους) 

Το "Τοπάλειο" διδακτήριο Κάτω Λεχωνίων στα 1996. 
(Αριστερά κάτω η μαρμάρινη κρήνη στην αυλή)

Αλλά ο ίδιος και η οικογένειά του πάντα ενδιαφερόταν για την πρόοδο της δωρεάς του και είχαν πάντα «υπό την προστασίαν των» το μοναδικό τότε λεχωνίτικο Σχολείο. Ήταν διαρκώς κοντά σε δασκάλους, μαθητές και γονείς, βοηθώντας οικονομικά και ηθικά. Το χωριό τον αγαπούσε και τον τιμούσε πάντα:

Ο δάσκαλος Μαυράκης έγραψε για τον Τοπάλη και τη δωρεά του: " [...] δεν έγινε η δωρεά αυτή και να λείψει από κει και πέρα το ενδιαφέρον τους. Όχι, το είχαν σαν χαϊδεμένο παιδί, το είχαν καταφύγιο που μετριαζόταν ο πόνος τους, το είχαν το καμάρι τους, που έγινε και καμάρι των δύο χωριών και καμάρι όλων των ξένων επισκεπτών".

Αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί στα 1938 έπεσε από τη σκάλα στο σπίτι του στα Λεχώνια και σκοτώθηκε! Τάφηκε στην Αθήνα.

Ήταν σαν άνθρωπος πανέξυπνος, ευγενής, μετριόφρονας, καλοπροαίρετος, αγαπητός, προσηνής χωρίς οίηση και επιδείξεις!

Αγαπούσε την πατρίδα του την Ελλάδα και μετά τον άτυχο πόλεμο του 1897, αλλά και στους βαλκανικούς βοήθησε με δωρεές χρημάτων και όπλων.

Δώρισαν μαζί με τον πατέρα του Σπυρίδωνα δύο πυροβόλα και στον αγώνα του 1912-13 περίπου μισό εκατομμύριο δραχμές! Η πόλη των Αθηνών προς τιμήν τους έδωσε σε δρόμους το όνομά τους. 
Το ίδιο και στα Λεχώνια πάλι, υπάρχει δρόμος με το όνομά τους!

Να και Η ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ του 1898 με αφιέρωμα στους Τοπάληδες Σπυρίδωνα και Παναγή: (ΕΔΩ)

Υ.Γ. (7-3-2014) 
 Αναγνώστης του ιστολογίου (τον ευχαριστώ!), σχολίασε την  αγορά των κτημάτων Π. Τοπάλη και την τιμή εξαγοράς τους. Υπέδειξε την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ με τη σχετική καταχώρηση. Προσθέτω την καταχώρηση, παραθέτοντας κι άλλα σχετικά αποκόμματα αθηναϊκών εφημερίδων, που αναφέρουν σχεδόν τα ίδια:

Ο δικηγόρος Βόλου και μετέπειτα Θεσ/νίκης Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης στο βιβλίο του ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΜΟΡΤΗΣ του 1906 λέει:

 Επίσης φαίνεται πως προηγούμενα, υπήρχε και μια "διαμάχη" για το μέγεθος του τσιφλικιού μεταξύ ιδιοκτήτη και κράτους! Η εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, Αθήναι 25-6-1907, που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση Γεωρ.Θεοτόκη και τον υπουργό Οικονομικών Ανάργυρο Σιμόπουλο, γράφει:

Οικογένεια Τοπάλη

Η οικογένεια Τοπάλη  
(Ρουμάνου)

Το επώνυμο Τοπάλης (= από το τουρκ. topal, κουτσός) το συναντάμε σ’ όλη την Ελλάδα.

Στη Μαγνησία Τοπάληδες υπήρχαν αρκετοί κι είχαν καταγωγή από τη Μακρινίτσα. Αρχικά γνωστός ήταν ο έμπορος Δημήτριος Τοπάλης, σύζυγος της Αριστέας Αθ. Κοκοσλή (αδελφή του γνωστού λεχωνίτη βουλευτή Νικόλαου Κοκοσλή). Παιδιά του ήταν ο Κωστής (δικηγόρος, βουλευτής και υπουργός), ο Γιαννάκης (γιατρός και υπουργός), ο Αλέξανδρος (δήμαρχος Παγασών), ο Νικολής (ανώτερος κρατικός υπάλληλος).

Εδώ, θα γνωρίσουμε μια άλλη οικογένεια με το ίδιο επώνυμο, που δεν έχει σχέση με την προηγούμενη. Είναι η με ηπειρώτικη καταγωγή, απ' το τζουμερκιώτικο Συράκο, οικογένεια του Παναγιώτη Σπυρ. Τοπάλη, που έμεινε γνωστή αρχικά στην Αγχίαλο και στις Μικροθήβες (τσιφλίκι του Άκετσι) στα 1903, μετέπειτα  στα Λεχώνια (Τοπαλέικο κτήμα και Σχολείο), στο Βόλο, αλλά και στη Μαγνησία με τη θυσία των γυναικών στο σταθμό των Κάτω Λεχωνίων στα 1944.

Είναι η γνωστή οικογένεια του «Ρουμάνου» Τοπάλη (όπως ονομαζόταν απ’ τους ντόπιους, για να ξεχωρίζει ίσως απ’ την παραπάνω), λόγω της προηγούμενης εγκατάστασής της στη Ρουμανία και της νέας πατρίδας τους τα Λεχώνια, που τότε ήταν αδιαίρετα.

Το τραγικό αυτής της οικογένειας ήταν πως ξεκληρίστηκε. Ξεκίνησε με το χαμό του γιου από χιονοστιβάδα στις Άλπεις. Συνεχίστηκε μετά, με το θάνατο του πατέρα από πτώση σκάλας στα Λεχώνια. Τελευταίο, ο απαγχονισμός των γυναικών από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, επίσης στα  Λεχώνια. 
Μ’ αυτή τη μαύρη σελίδα στην Ιστορία της Κατοχής, (ΕΔΩ) κλείνει και ο κύκλος της οικογένειας του Παναγή Τοπάλη.

(Για τα μέλη της οικογένειας θα υπάρξουν αναλυτικές αναφορές, ειδικά για τον πατέρα και την κόρη που η δράση τους άφησε τα «αποτυπώματά» τους στην περιοχή μας).

Λουκία Τοπάλη

(Από το ΔΗΚΙ)

Γεννήθηκε στις 20-1-1875. Καταγόταν από πλούσια και διακεκριμένη οικογένεια. Η ολλανδέζα μορφωμένη νέα Lucie van Schelle (Λουκία), από το Solok της Ινδονησίας, ολλανδική τότε αποικία, ήταν η σύζυγος του Παναγή Τοπάλη. Στις 29-4-1896 παντρεύτηκαν στη Χάγη της Ολλανδίας και απόκτησαν δύο παιδιά. Τον Κωνσταντίνο που γεννήθηκε στα 1898 και τη Σοφία στα 1906.

Σ’ όλη τη ζωή της υπήρξε συμπαραστάτης σ’ όλες τις ενέργειες της οικογένειας και πάντα κοντά στις γυναίκες του τόπου, που κατά καιρούς βρισκόταν. Το τέλος και γι’ αυτήν ήταν τραγικό στις 7 Ιουνίου  1944! Θάφτηκε μαζί με την κόρη της στον περίβολο της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου.

Κωνσταντίνος Τοπάλης

Γιος του Παν. Τοπάλη ήταν ο Κωνσταντίνος. Γεννήθηκε το 1898. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου από το 1912, είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του. Διδάκτορας των επιστημών της χημείας, προοριζόταν για γιατρός, έχοντας κάνει πολλές μελέτες και ανακοινώσεις σε θέματα σχετικά με τη βοτανολογία και τη ζωολογία.

 Όμως δεν πρόφτασε, αφού στις 23 Αυγούστου 1923, στο Grandgletscher των ελβετικών Άλπεων και σε υψόμετρο 3.720μ. βρήκε το θάνατο από χιονοστιβάδα, σε ηλικία μόλις 26 ετών. Ήταν μαζί με το συνάδελφό του ορειβάτη Τσάχμαν. Βρέθηκαν νεκροί  πέντε μέρες μετά καταπλακωμένοι από το χιόνι.

Ο Κων-ντίνος ήταν δεινός ορειβάτης-αλπινιστής, γνώστης του βουνού και μέλος ορειβατικών συλλόγων. Ξεκίνησε από το Βόλο όπου έζησε και τα παιδικά του χρόνια. Ήταν συνεργάτης επίσης του περιοδικού «Ηχώ των Άλπεων» του Ελβετικού Ορειβατικού Συνδέσμου.

Προς τιμήν του- στη μνήμη του- και στην ίδια θέση που χάθηκε, έκτισαν κτήριο-καταφύγιο οι γονείς του κι οι Ελβετοί  έδωσαν το όνομά του: «Καταφύγιο Κώστα Τοπάλη».

Το καταφύγιο
[ο καλός φίλος Αντώνης Ζ. -που τον ευχαριστώ ιδιαίτερα- 
έστειλε με σχόλιο τη φωτογραφία που βρήκε.
(Δείτε τη διεύθυνση στο σχόλιο)]

Πηγές :

(σ’ όλες τις δημοσιεύσεις για την οικογένεια Τοπάλη)             

- Εφημερίδες.
- Περιοδικό ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, Οκτώβριος 1897
- Ημερολόγιο ΠΟΚΙΛΗ ΣΤΟΑ, Αθήναι 1898

- Το χθες και το σήμερα των Κάτω Λεχωνίων, Δημ. Σχολείο Κάτω Λεχωνίων 1996.

- Η τελευταία ζωή στο Τσιφλίκι του Παναγή Τοπάλη : Ακέτσι-Καραμπάς-Δημητριάδα-Καινούργιο ,    Γιώρ. Διονυσίου, Βόλος 1996

- «Παναγής Τοπάλης», άρθρο του Γ. Διονυσίου, Περιοδικό ΜΑΓΝΗΣΙΑ, τχ 4, 2005.
-«Αναδρομή στα περασμένα -Φλόγες στη Μαγνησία», δίτομο, Νίκος Στουρνάρας - 1995
- Προφορικές διηγήσεις

Δήμος Νηλείας (4)

Ο δήμος Νηλίας (!) 

κατά την Ελληνική Χωρογραφία : γεωγραφία, ιστορία, στατιστική πληθυσμού και αποστάσεων - Ιωάννη Εμμ. Νουχάκη- Λοχαγού - Εν Αθήναις 1901

Δήμος Νηλείας (3)

Η σφραγίδα του δήμου
(από το βιβλίου του Κ.Λιάπη " Ο μεγάλος Αϊ-Γιώργης κλπ") 

     Στοιχεία για το δήμο Νηλείας του 1912

... λίγο πριν αλλάξει ο τότε αυτοδιοικητικός χάρτης της χώρας και καταργηθούν οι δήμοι. Μαζί τους καταργήθηκε κι ο δικός μας δήμος Νηλείας. (Αυτό έγινε με τον καινοτόμο Νόμο ΔΝΖ'/1912 του Βενιζέλου, που οι αγροτικοί οικισμοί αποτέλεσαν τις Κοινότητες κι οι πρωτεύουσες Νομών-αστικόι οικισμοί τους νέους Δήμους)

Τη θέση του δήμου Νηλείας πήραν οι τότε Κοινότητες -μαζί κι η Κοινότης Άνω Λεχωνίων. Αυτό έγινε μέχρι τη νέα συνένωση (Νόμος 2539/1997 -σχέδιο "Καποδίστριας") που εντάχτηκε στο δήμο Αρτέμιδας. Μαζί με τ' Άνω Λεχώνια συνενώθηκαν κι άλλες τρεις κοινότητες, του Αγίου Βλασίου, του Αγίου Λαυρεντίου και των Κάτω Λεχωνίων. Τούτη η νέα διαίρεση της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν κράτησε πολλά χρόνια, αφού με το Νόμο 3852/2010, έγινε η σημερινή συνένωση ο γνωστός "Καλλικράτης", όπου ο οικισμός των Άνω Λεχωνίων είναι ενταγμένος στον ενιαίο πια δήμο Βόλου.