Ο δεσπότης Γερμανός -καθηγητές

Για το Παρθεναγωγείο και τα «Αθεϊκά» έχουν γραφτεί πολλά, οπότε διαβάστε τις ντόπιες μελέτες του βολιώτη πανεπιστημιακού Χαράλαμπου Χαρίτου:

1.  Το Παρθεναγωγείο του Βόλου, Α΄& Β΄τόμοι, Χαρ. Χαρίτου, έκδοση  Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα 1989 [υπάρχει ολόκληρο (ΕΔΩ)]

2.  Χαρ. Χαρίτου, Ο ρόλος της Πην. Χριστάκου, στη διαμόρφωση

κατηγορίας εναντίον του Παρθεναγωγείου Βόλου, Αρχείο Θεσσαλικών Με-

λετών, τ. Ε'.

3.   Χαρ. Χαρίτου, Πηνελόπη Χριστάκου : προσωπογραφία μιας λησμονημένης εκπαιδευτικού,   Αρχείο Θεσσαλικών Μελετών, Εκπαιδευτικά. Τ.20,1990.

Παρακάτω θα γνωρίσουμε δυο φιλόλογους καθηγητές, πρόσωπα που δέχτηκαν όλην την «αγάπη» του επισκόπου Γερμανού. 

Ο πρώτος δεν είχε σχέση με το Παρθεναγωγείο, αλλά με την Αργαλαστή, όπου σχολάρχης ήταν κι ο Βάρναλης! Η δεύτερη είχε άμεση σχέση, αλλά και προηγούμενη αιτία...εξ ανακλάσεως!  

Συμεών Λαζαρίδης 

Μία άλλη περίπτωση κατασυκοφάντησης δημόσιου προσώπου απ’ τον «Πανιερώτατο» Γερμανό, αντιπρόσωπο του Θεού της Αγάπης, ήταν κι ο Συμεών Λαζαρίδης. 
Γεννημένος στο Ικόνιο, υπηρέτησε ως  σχολάρχης -καθηγητής  των Ελληνικών στην Αργαλαστή, απ’ τα 1905 και μετά.

 Κάποια Μεγάλη Παρασκευή, εξαντλημένος  από προηγούμενη πολυήμερη ασθένεια και μετά τη συμβουλή του θεράποντα γιατρού του, έβρασε στο μαγειρειό μια κότα και ήπιε την κοτόσουπα, για να στυλωθεί! Το γεγονός μαθεύτηκε στο χωριό απ’ τη μυρουδιά. Ένας τσαγκάρης, που αργότερα έγινε παπάς στο Βόλο, μαζί μ’ άλλους «ευσεβείς» Αργαλαστιώτες  πήγαν στο σπίτι του καθηγητή και βρήκαν στο τσουκάλι τη βρασμένη κότα. Τότε την πήραν και έστησαν μ’ αυτήν «ανάθεμα» στην πλατεία! Τότε βλέπετε ήταν της μόδας τα …αναθέματα αυτών που λογίζονταν εχθροί!

Στη δίκη των «Αθεϊκών»,  έγινε από το δεσπότη παρουσίαση αυτού του γεγονότος, ως τεκμηρίου …αθεΐας! Λόγω παραγραφής το Εφετείο αθώωσε τον καθηγητή!

Ο «Άγιος» Δημητριάδος όμως, μετά την ταπεινωτική γι’ αυτόν απόφαση του δικαστηρίου για το Παρθεναγωγείο, βρήκε ευκαιρία  να κατηγορήσει και πάλι τον καθηγητή. Ζήτησε απ’ το Εποπτικό συμβούλιο της Εμπορικής Σχολής Βόλου, την απόλυσή του,  όπου υπηρετούσε. Το 5μελές συμβούλιο στο οποίο ήταν ο ίδιος Πρόεδρος, αποφάσισε την παύση του, ως αποδεδειγμένος …άθεος!

Οδηγός Βόλου 1911

Αποτέλεσμα αυτής της απόλυσης ήταν η φυγή του στην Αθήνα. Εκεί δεν μπόρεσε να εργαστεί ως καθηγητής πια και φυτοζωούσε σε πλήρη φτώχεια μέχρι το θάνατό του στα 1935, που συνέπεσε χρονικά με την εκδίωξη του δεσπότη!

 Ήταν ένας ευσυνείδητος,  επαρκής  ενθουσιώδης  δάσκαλος και καλοσυνάτος, άκακος και σεμνός άνθρωπος.

Τον τίτλο του «Αγίου» τον είχε ο δεσπότης Γερμανός. Τη χάρη όμως ο ταπεινός καθηγητής Λαζαρίδης!

Πηνελόπη Χριστάκου

Κόρη του Ιωάννη (κτηματίας) και της Αικατερίνης, η μανιάτισσα Π. Χριστάκου γεννήθηκε το 1878 στην Καλαμάτα.

Το 1895 έγινε δασκάλα και συνεχίζοντας στο πανεπιστήμιο, πήρε το 1904 το διδακτορικό(=πτυχίο) της φιλολόγου κι ήταν η 5^η  στη σειρά γυναίκα της Φιλοσοφικής στην Ελλάδα με πτυχίο.

Εργάστηκε αρχικά ως Δ/ντρια στο Ανώτατο Παρθεναγωγείο των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Θεσσαλονίκης (1904-1907) και μετά έκανε μαθήματα στην Αθήνα, όπου αναγκαστικά επανήλθε για οικογενειακούς λόγους. Στη συνέχεια διδάσκει στο Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο του Βόλου.

 Στο Βόλο έρχεται μετά από πρόσκληση που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες για κάλυψη της θέσης.

 Έφτασε στο Α.Δ.Π. στις αρχές Σεπτεμβρίου 1910 και ανέβηκε στην έδρα δίδασκοντας  στην καινούρια Α΄τάξη, τα ιστορικοφιλολογικά μαθήματα και τα θρησκευτικά. Παρόλο που δίδαξε ελάχιστους μήνες την τρίτη χρονιά λειτουργίας του σχολείου, άφησε το στίγμα της, ως εκπαιδευτικού. Εισήγαγε στη  διδασκαλία τη δημοτική γλώσσα –αν και καθαρευουσιάνα συμπαθούσα τη δημοτική-και δίδασκε τα αρχαία ελληνικά από μετάφραση, ενώ  πήγαινε περιπάτους-εκδρομές τις μικρές μαθήτριες, πράγμα δύσκολο κι αδιανόητο για κείνη την εποχή!

Η Π. Χριστάκου όμως έμεινε στην ιστορία της εκπαίδευσης, αλλά και στην ιστορία των «Αθεϊκών» ως η αφορμή για να κλείσει το πρωτοπόρο ΑΔΠ κι ως μία εκ των κατηγορουμένων στη δίκη του Ναυπλίου το 1914.

 Στις 10 Φεβρουαρίου 1911 επισκέφτηκε -από την πίσω πόρτα το Παρθεναγωγείο ο δεσπότης Γερμανός και την αίθουσα που δίδασκε εκείνη την ώρα η φιλόλογος Χριστάκου  κι όταν πριν το είχαν επισκεφθεί εκπρόσωποι του Υπουργείου Παιδείας και δημ. σύμβουλοι της πόλης χωρίς να δουν κάποιο λειτουργικό πρόβλημα, …αυτός βρήκε: Ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι δε γινόταν πρωϊνή προσευχή στο σχολείο, καθώς και από την άρνηση της εκπαιδευτικού να φιλήσει το χέρι του, αφού η ίδια θεωρούσε τέτοιες τυπικότητες ως υποκρισία και φαρισαϊσμό. Επιπλέον ο δεσπότης  κατηγόρησε την καθηγήτρια ότι φεύγοντας απ’ το σχολείο εκείνη εκφράσθηκε με απρεπείς εκφράσεις γι’ αυτόν στις μαθήτριές της. (Σημ. Επιπλέον ο Γερμανός, ήταν υπέρμαχος της αρχαΐζουσας γλώσσας και οπαδός του γνωστού για τα "Ορεστειακά" αντιδημοτικιστή καθηγητή Γ. Μιστριώτη!)

Βέβαια, η επιλογή της συγκεκριμένης καθηγήτριας για τη «δημιουργία» του επεισοδίου δεν ήταν τυχαία. Η ίδια ήταν «γνωστή» στο δεσπότη από τη σχέση της με τον Κων-νο Παγώνη, μέγα αρχιδιάκονο του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας, την ίδια περίοδο που ο Γερμανός ήταν εκεί, μέγας αρχιμανδρίτης, επί Σωφρονίου. 

Ο Αρχιδ. Κ. Παγώνης ήταν υποψήφιος για Πατριάρχης Αλεξάνδρειας στα 1899 : 

Ο Παγώνης μαζί με τον εφημέριο Πορτ Σάιντ Μελέτιο Αποστολόπουλο κι άλλους, φαίνεται πως επηρέαζαν τον πατριάρχη, ο οποίος εκδίωξε τον Γερμανό μαζί με άλλους απ’ το Πατριαρχείο, λίγο πριν έρθει στο Βόλο ως ιεροκήρυκας! 
[Σημ. Αργότερα το Φλεβάρη του 1923 ο αρχιμανδρίτης Κ. Παγώνης, είναι στο τριπρόσωπο φηφοδέλτιο για την εκλογή  αρχιεπισκόπου, όπου εκλέχτηκε ο Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος)]. 

Μετά το στημένο επεισόδιο το ΑΔΠ ανέστειλε τη λειτουργία του κι ύστερα από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, που προκάλεσε ο δεσπότης, έκλεισε οριστικά.

Η Χριστάκου έφυγε απ’ το Βόλο και δίδαξε μέχρι το 1920 στην Ελληνογαλλική Σχολή Μεταξά στην Αθήνα.

Στα 1927 τη βρίσκουμε Δ/ντρια στο Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο Καΐρου -φαίνεται πως είχε κάποια σχέση με την Αίγυπτο- ως τα 1938, που επαναπατρίστηκε.

Έζησε τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την κατοχή στην Αθήνα και πέθανε μόνη το 1951.
(Διαβάστε κι ΕΔΩ)

Τέλος, ένα σχόλιο αθηναϊκής εφημερίδας μετά την απόφαση της πολύκροτης δίκης των πρωταγωνιστών του Παρθεναγωγείου Βόλου, και την "ταπείνωση" του δεσπότη και ένα απόσπασμα της μαρτυρίας του Κωστή Τοπάλη στη δίκη του Ναυπλίου, τα συνοψίζουν όλα: