Τα Λεχώνια στη Μερική Γεωγραφία

Ο Μηλιώτης Αργύρης Φιλιππίδης (μικρότερος αδελφός του "Δημητριέως" Δανιήλ που μαζί με το Γρηγόριο Κωνσταντά -ιερομόναχοι και εξάδελφοι που ονομάζονταν "Δημητριείς" - έγραψαν τη γνωστή Νεωτερική Γεωγραφία που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791), έγραψε μια άλλη Γεωγραφία στα 1815 τη "Μερική Γεωγραφία". 
Το γραπτό αυτό δεν εκδόθηκε ποτέ από τον ίδιο, αλλά από έναν απόγονό του τον Θεοδόση Σπεράντσα με τίτλο "Τα περισωθέντα έργα του Αργύρη Φιλιππίδη" Μερική Γεωγραφία - Βιβλίον Ηθικόν - Αθήναι 1978. 

Το βιβλίο που περιέχει τα κείμενα του Αργ. Φιλιππίδη είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο για τα χωριά επί Τουρκοκρατίας. Είναι από το διασωθέν χειρόγραφο, όπου ο συγγραφέας περιγράφει τα χωριά και τις διάφορες περιοχές που επισκέφτηκε. 
Μαζί και τα χωριά του Πηλιου και βεβαίως τα Λεχώνια. 

Η προμετωπίδα της Μερικής Γεωγραφίας

συκαμινιές(σκαμνιές)=μουριές

σαλή-παζάρ=η Τρίτη αγορά (ή της Τρίτης)

ναΰπης(naib)=Τούρκος τοποτηρητής ή και πρωτοδίκης

Οι Αργοναύται

Η Μυθολογία δεν θα ήταν δυνατό να λείψει από το βουνό μας το Πήλιο!  Υπάρχει με τον Χείρωνα, τον Ιάσονα, την Αργώ, την Αργοναυτική εκστρατεία κ.ά. 
Είπα λοιπόν σήμερα, να ανεβάσω ένα σχετικό πολύ όμορφο βιβλίο σε μετάφραση.

(Η γλώσσα είναι απλή καθαρεύουσα, αλλά με λίγη καλή θέληση διαβάζεται!) 

Εξώφυλλο κάποιας από τις πολλές αγγλικές εκδόσεις

Ο Κάρολος Κίγκξλεϋ [Charles Kingsley (1819 -1876)] έγραψε το «Οι ήρωες, ή Ελληνικά Παραμύθια για τα παιδιά μου» [The Heroes, or Greek Fairy Tales for my Children].
Είναι μια συλλογή από τρεις ελληνικές ιστορίες μυθολογίας: Ο Περσέας, οι Αργοναύτες, και ο Θησέας. (Το πρωτότυπο κείμενο υπαρχει και στο διαδίκτυο.)
Ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης μετέφρασε το δεύτερο μέρος που εκδόθηκε στα 1903 με τον τίτλο «Οι Αργοναύται : μυθολογικόν διήγημα κατά το Αγγλικόν του Κίγκξλεϋ» Εν Αθήναις, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφέλιμων Βιβλίων, αρ. 40,  Βασιλική Τυπογραφία Ραφτάνη-Παπαγεωργίου.

Κάνετε κλικ πανω στην παρακάτω διεύθυνση για να ξεφυλλίσετε το βιβλίο,
http://data.axmag.com/data/201601/20160114/U134322_F367189/FLASH/index.html?page=84

  ή πατήστε πάνω στο εξώφυλλο.

Κάτω Λεχώνια 1911

Στοιχεία και για τα Κάτω Λεχώνια από τον ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΟΔΗΓΟ ΒΟΛΟΥ - ΠΗΛΙΟΥ - ΑΛΜΥΡΟΥ του 1911:

Άνω Λεχώνια 1933

Κατά καιρούς στο Βόλο εκδίδονταν οι "ΟΔΗΓΟΙ" της πόλης και των περιχώρων. Κάποιοι αναφερόταν στις επαρχίες του Νομού, αλλά και σ' ολόκληρη τη Θεσσαλία. 

Ο πρώτος "ΟΔΗΓΟΣ ΒΟΛΟΥ -ΝΟΜΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ" εκδόθηκε στο Βόλο στα 1901 και είναι γνωστός ως "Οδηγός Μολοχάδη" (ΕΔΩ).

Παλιότερα αντί των "Οδηγών" εκδίδονταν τα "Ημερολόγια" μαζί με το ημερολόγιο της χρονιάς, με πληροφορίες τοπικού ενδιαφέροντος, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις κλπ. 

Σ΄αυτά τα βιβλία υπήρχαν πάμπολλες πληροφορίες για τις Υπηρεσίες, την Εκκλησία, τα Σχολεία, τους επαγγελματίες, τα καταστήματα, διαφημίσεις κλπ που ενδιέφεραν όλους τους κατοίκους, αλλά και τους επισκέπτες της περιοχής. 

Σήμερα αυτοί οι "Οδηγοί" αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για όλες τις πληροφορίες που περιέχουν. 

Παρακάτω απόσπασμα για το χωριό μας τα Άνω Λεχώνια, από το ΜΕΓΑ ΟΔΗΓΟ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ του έτους 1933. Εκδότης ήταν ο Γ. Χ. Γαβριηλίδης:

(18-2-2016)

Προ της Ιωλκού

Στο πολυσέλιδο βιβλίο του Πατρινού ποιητή, συγγραφέα και δοκιμιογράφου Σπυρίδωνος Βασιλειάδου (ΕΔΩ) «ΑΤΤΙΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ - ΑΠΑΝΤΑ» εκδόσεις ΦΕΞΗ -1900 και στη σελίδα 693, βρίσκουμε το ποίημα «Προ της Ιωλκού».

Πατριωτικό εξαιρετικό ποίημα (σχεδόν άγνωστο) που γράφτηκε μια δεκαετία πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλίας και έχει αναφορές και στις ακτές του Παγασητικού!

                             Προ της Ιωλκού

                                        Α΄

                            Πώς, από της χώρας ταύτης

Οιωνός της Σαλαμίνος, ο Ιάσων αργοναύτης

Επεπήδησεν ευτόλμως με τους πρώτους των Ελλήνων

Εν τω μέσω των κυμάτων, εν τω μέσω των κινδύνων,

Τέκνον της ελευθερίας, λάτρις της καλής ελπίδος,

Προς το γέρας της Κολχίδος:

 Ναι, πιστεύω εις την πρώτην και μεγάθυμον σελίδα

Της λαμπράς σου ιστορίας, ώ Ελλάς μου, αφού είδα

Την ωραίαν αυτήν χώραν, εν τω μέσω των ορέων

Εσπαρμένην, ως μεγάλας φωλεάς αετιδέων!

Από των ορέων τούτων, εις τα πλάτη του αιθέρος

Ζώντες, βλέποντες πλησίον πως οι αετοί πετώσιν

Υπεράνω της θυέλλης αγερώχως κ’ ελευθέρως

Εις τον κόλπον τον ωραίον έπρεπε να καταβώσι,

Να πτερώσωσι εν σκάφος, αντί ν’ αναβώσιν ίππον

Και να δώσωσι τον πρώτον κατά των βαρβάρων κτύπον,

                                                    Της Αργούς οι επιβάται,

Με φωνήν εις τους αιώνας: «Τους ασιανούς χτυπάτε!»  

                                        Β΄

Πώς, και σήμερον εν μέσω τόσου κάλλους και μαγείας,

Βόσκετε δειλοί και δούλοι, άνδρες  σεις της Θεσσαλίας;

Σας μαγεύει, σας κοιμίζει η ωραία αύτη φύσις,

Ως γυνή τους θηλυδρίας; Ενώ έδει τας αλύσεις

Να συναθραύσητ’ υπέρ ταύτης εν πυρί και εν μαχαίρα

Σώζοντες από τον Τούρκον την χρυσήν αυτήν μητέρα,

Πώς, κ’ εν μέσω των ορέων, ωργισμένων αποτόμων

Αναβαίνετε ιδρούντες τον βαρύν των δούλων δρόμον,

Δίχως κάν επί τας άκρας να μην έχετε ποθήση,

Όταν φθάνετε και σπεύδη ο υιός να σας φιλήση,

Να μην έχετε ποθήση ν’ αναπνεύσετ’ ελευθέρως

Και το μύρον της ελάτης και το ρεύμα του αέρος;

Εις αυτάς τας κορυφάς σας, ο αήρ αυτός ο πνέων,

                                           Ο Βορράς της Θεσσαλίας,

Όλος δρόσος, αλκή όλος, ως το φρόνημα γενναίων,

Όταν ρίπτεται ως γίγας και πληροί τους πνεύμονάς σας,

Εις το στήθος παλμόν ένα, όνειρον ελευθερίας

                                          Εις τον νουν ουδέν εγείρει;

Και ο μιναρές εκείνος, έως εις τας κορυφάς σας

Τινασσόμενος ως ύβρις, ουδ’ έν δάκρυ προκαλεί

                                            Εις το όμμα, Θεσσαλοί;

Δούλοι, δούλοι, η μεγάλη αύτη φύσις σας οικτίρει…

Και τα δάκρυά της εις χρυσήν αυγήν θεάσθε,

Δρόσον λέγετε το δάκρυ, ησυχείτε και χασμάσθε.

                                       Γ΄

Και να κύπτωσιν ως δούλοι μέτωπον ομού και γόνυ

Οι υιοί του Νικοτσάρα, οι υιοί του Κατσαντώνη !

Και να είνε κύριός των και αγρίως να δεσπόζη

Πλαδαρός τις Μουσουλμάνος, με ωχρόν αρρώστου χρώμα,

Όστις σήπεται ως τέλμα, όστις ως νεκρός απόζει,

Τούρκος στρέφων ηλιθίως το θολόν βλακώδες όμμα,

Και να λησμονώσιν ίσως ότι Θεσσαλός εκείνος,

Όστις πρώτος την Ελλάδα εις ανάστασιν εκάλει,

Και να μην νοώσιν ίσως αν του Ρήγα ήν ο θρήνος,

Όταν άνεμος εις ράχεις βρυχηθμούς πενθίμους βάλλη!

Μνήματα περιπατούντα, μνήματα ψυχρών μαρμάρων,

Όπου γέγραπται επάνω χρυσή λέξις μία: «Έλλην»,

Μνήματα ερήμου μέσω, όπως μέσω των βαρβάρων,

Των Ελλήνων βλέπω ταύτην την θεσσαλικήν αγέλην !

                                       Δ΄

Όμως , όπως η ωραία και καμπύλη παραλία,

Ευσεβή τα γονατά μου ιδού έρχομαι και κλίνω,

                                         Ω του Πίνδου Θεσσαλία,

Και φιλώ τα χώματά σου και θερμόν έν δάκρυ χύνω !

Σπένδω δάκρυα εις μνήμην των μαρτύρων και ηρώων

Κ’ εις το φάσμα του Βλαχάβα κόσμον λησμονώ αθρόον…

(Εκ του ατμοπλοίου «Εύξεινος» της Εταιρείας «Fraissinet»)

Μακρινίτσα 1878

Σήμερα για αρχή έχουμε ένα ντοκουμένο: Είναι η Επαναστατική σημαία του 1878!  

Στις τέσσερις γωνίες "ΘΕΣΣΑΛΙΑ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΘΡΑΚΗ-ΗΠΕΙΡΟΣ" οι αλύτρωτες τότε περιοχές που επαναστάτησαν, στο μέσον "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ" και "Αρχηγείον Πηλίου 1878".

Η Επαναστατική σημαία του Πηλίου στα 1878.
Βρίσκεται στη Μακρινίτσα και η υπογραφή στην οπισθογράφηση 
της φωτογραφίας είναι του προέδρου Κουικούμη. 

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για τη Μαργαρίτα Μπασδέκη (ΕΔΩ) ας διαβάσουμε και για τις γυναίκες της Μακρινίτσας  που πολέμησαν ηρωικά στις μάχες γύρω απ' το χωριό τους, το 1878. 

Το ποίημα είναι παρμένο από ανάτυπο της Ιστορικής & Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών-Εν Αθήναις-Τμήμα διαλέξεων. Είναι κομμάτι από μια διάλεξη της Καλλιόπης Πάντου με τίτλο "Γυναίκες της Θεσσαλίας και του Πηλίου".

Η ηρωίδα Μαργαρίτα Μπασδέκη

Φεβρουάριος και πάλι! 

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 138 χρόνων από την τελευταία εξέγερση- επανάσταση στο Πήλιο (ΕΔΩ) ας δούμε το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο.

Ο Τσαγκαραδιώτης Γεώργιος Αδρακτάς, πεζογράφος και δημοσιογράφος (1870-1962), έγραψε πολλά για το Πήλιο και τη ζωή του τόπου -χρησιμοποιώντας το τοπικό ιδίωμα. 

Μεταξύ αυτών έγραψε στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ Κ. ΣΚΟΚΟΥ-1897 και για την ηρωίδα του Πηλίου το 1878 την ηρωίδα Μαργαρίτα Μπασδέκη: 

                                                            Για καλύτερη ανάγνωση ανοίξτε σε νέα καρτέλα

                                                              (9 Φεβρουαρίου 2016)

Ακολουθία-Βίος-Μαρτύριον Αγίου Βλασίου

Γιορτάζει και πάλι (11 Φεβρουαρίου) ο Άγιος  Βλάσιος και μαζί ο Ναός του στο ομώνυμο χωριό (παλιά Καραμπάσι) του Κεντροδυτικού Πηλίου. 

Ναός Άγ.Βλάση σήμερα (εφημ. ΘΕΣΣΑΛΙΑ)

Ο γνωστός μας Αγιολαυρεντίτης κοσμοκαλόγερος Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, μεταξύ των πολλών εκδόσεών του, επιμελήθηκε και την παρακάτω

 "ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ-ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ του ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΥΡΟΣ ΒΛΑΣΙΟΥ" 

που εκδόθηκε στην Αθήνα στα 1901 με δαπάνη του Καραμπασιώτη (Αγιοβλασίτη) Κων-νου Ρεντσάλη -Αναστασίου. 

Περιέχει την Ακολουθία (Εσπερινού-Όρθρου, Αναγνωσμάτων) και το Βίο-Μαρτύριο του Αγίου. Αυτή ενδιαφέρει περισσότερο όσους ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και τα ψαλτικά. Ενδιαφέρει κι όσους/ες θα εκκλησιαστούν εκείνη τη μέρα. Αυτοί/ές μπορούν να την τυπώσουν και να την έχουν για παρακολούθηση την ώρα της αγρυπνίας και του Όρθρου.   

Το φυλλάδιο όμως στο τέλος περιέχει πληροφορίες για το χωριό Καραμπάσι (Άγιος Βλάσιος-Πηλίου) και τους κατοίκους του, πληροφορίες για το χορηγό της έκδοσης, καθώς και μια προτροπή-πρόταση του ίδιου του Ζωσιμά για τη μετάθεση του καραμπασιώτικου πανηγυριού. 

Αυτά τα τελευταία υπάρχουν κι ως δημοσιεύματα στο μηνιαίο περιοδικό, τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ.

Πατήστε : ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ -ΒΙΟΣ -ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ -1901 για ξεφύλλισμα της Ακολουθίας 

ή πάνω στην εικόνα του εξώφυλλου για ανάγνωση και λήψη.

(Ευχαριστώ θερμά τον Λεχωνίτη συλλέκτη Νίκο Μαστρογιάννη για την παραχώρηση του εντύπου) 

Το Καραμπάσι του Πηλίου

Στη "ΘΕΣΣΑΛΙΑ" της 10ης Μαρτίου 1882, λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση του Πηλίου από τους Τούρκους, που αρχικά εκδιδόταν στην Αθήνα -στον τίτλο έγραφε  ΕΝ ΒΟΛΩ- από τους Αγιολαυρεντίτες αδελφούς Σακελλαρίδη (Θετταλομάγνητας), βρίσκουμε την παρακάτω δημοσίευση. 

Αναφέρεται στο χωριό του Πηλίου Καραμπάσι (=Άγιο Βλάση) από κάποιον που περιηγήθηκε το Πήλιο και τα χωριά του με την υπογραφή Δ. 

Μάλλον είναι η πρώτη καταγραφή-δημοσίευση του χωριού, εκτός των παλιότερων βιβλίων των Δημητριέων και του Ν. Μάγνη που γράφουν ελάχιστα κι απ'όπου πάιρνει ο συντάκτης κάποια στοιχεία. 

Βέβαια αργότερα ακολουθεί ο Αγιολαυρεντίτης κοσμοκαλόγερος Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης που στο περιοδικό του ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, στην ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ που επιμελήθηκε, καθώς και στο Ημερολόγιό του Η ΦΗΜΗ, κάνει εκτενέστετες καταγραφές και αναφορές.  

Το παρακάτω είναι ένα εξαιρετικό κείμενο που αξίζει να διαβαστεί από το πρωτότυπο. Επειδή όμως είναι κάπως δύσκολο -ειδικά για τους νεότερους- μπορείτε να το διαβάσετε από τη μετάφραση.

«Από το Πήλιο την 8η Μαρτίου 1882

Πάνω απ’ τα Λεχώνια μισή ώρα μακριά και σε ισάριθμη απόσταση κάτω από τον Αϊ-Γιώργη, ανατολικά από τον Άγιο Λαυρέντη σε θέση που περιτριγυρίζεται από θαλλερούς ελαιώνες και καστανιές βρίσκεται η κωμόπολη Καραμπάσι.

Η θέση της μικρής αυτής κωμόπολης, σε σχέση με τις μέχρι τώρα κωμοπόλεις που έγινε λόγος στις επιστολές μου, είναι επίσης θελκτική , γιατί παρότι δεν βρίσκεται στην ίδια οριζόντια γραμμή στο Πήλιο, παρόλα ταύτα κατέχει επιφάνεια σχεδόν πλάγια που βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ’ τον Παγασητικό Κόλπο. Αυτή, με την ποικιλία των διάφορων δέντρων έχει μια αρμονία που φαίνεται σαν να είναι αντανάκλαση της όψης των Λεχωνίων, επειδή και εδώ η βλάστηση και η άνοιξη των φυτών και των θάμνων προπορεύεται από τα άλλα χωριά του Πηλίου, παρόλο που λίγη απόσταση νοτιότερα απ’ αυτές χωρίζει την κωμόπολη που αναφέραμε.   

Στην κωμόπολη αυτή για να ανεβούμε με κάποιο συνοδοιπόρο μου, που με παρακολουθούσε σαν αγωγιάτης, διατρέξαμε ανηφορικό και άθλιο λιθόστρωτο δρόμο, μάλιστα δε από το μικρό τοξωτό γεφύρι του ποταμιού και πάνω και φτάσαμε στην πλατεία της κωμόπολης αυτής που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο σχεδόν αγκομαχώντας. Κι αυτό γιατί, μετά από όλες τις ομορφιές που η φύση πλουσιοπάροχα έδωσε στα εδάφη που διασχίσαμε, η ακανόνιστη και τραχιά οδός μας ανάγκασε να βαδίσουμε επί ένα τέταρτο της ώρας πεζοπορία και σε έδαφος που τα σκέλη μας αναγκαζόταν να λυγίζουν άτακτα από τα εμπόδια που βρισκόταν στα πόδια μας.

Η πλατεία που γύρω της υπάρχουν τα καφενεία και τα εργαστήρια έχει σχήμα αλωνιού και σκιάζεται από έναν μεγάλο κι ευτραφή πλάτανο που κάτω από τις ρίζες του περνάει ποτάμι τις τρεις εποχές του χρόνου, εκτός του καλοκαιριού. Την εποχή αυτή το νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση των κήπων και των ελαιώνων.

Αλλά αν οι δρόμοι δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, στην κωμόπολη αυτή υπάρχει η πολύ ζηλευτή συμπεριφορά των κατοίκων και προπαντός η συμφωνία-ομόνοια μεταξύ τους, που είναι άξια μίμησης κι από τις άλλες κοντινές κωμοπόλεις. Εδώ δεν παρατηρεί κάποιος  τις έριδες και τις φιλονικίες που συμβαίνουν στις υπόλοιπες κωμοπόλεις λόγω των κομματικών και της κενοδοξίας.

Θαυμαστό θέαμα είναι οι συσκέψεις τους, που αφορούν  τα συμφέροντα της κοινότητας. Μαζεύονται σχεδόν όλοι σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις με αγάπη και ειλικρίνεια σαν μια οικογένεια και εκφράζουν τη γνώμη τους με αξιοζήλευτη αφέλεια και πραότητα. Σημείο των συναθροίσεων είναι η καμπάνα της εκκλησίας και τόπος ο νάρθηκας της εκκλησίας ή το σχολείο. Είναι πραγματικά αυτός ο τόπος συνηθισμένος στην αυτοδιοίκηση και καλά θα κάνει η κυβέρνηση να μην παρασαλέψει τα έθιμα που επικρατούν και να μην αφομοιωθούν με τα δημοτικά, μεταδίδοντας κι εδώ τους τρόπους και τις συνήθειες των διεφθαρμένων διοικητικών υπαλλήλων. Οι οποίοι υπάλληλοι για να ωφεληθούν κάποια μικρά ποσά επεμβαίνουν στα συμφέροντα των κατοίκων, ή μη εγκρίνοντας τους προϋπολογισμούς των δημοτικών συμβουλίων ή εμπλεκόμενοι στα έσοδα που αφορούν τα εκκλησιαστικά και κοινοτικά.

Η κοινότητα Καραμπασίου αποτελείται από δύο κοντινές συνοικίες, του Παλιόκαστρου και του Στρόφιλου με την πρώτη να βρίσκεται από την άλλη μεριά του ποταμιού νοτιοδυτικά που ενώνεται με λιθόχτιστο γεφύρι και που απέχει ένα τέταρτο της ώρας. Η δεύτερη βρίσκεται ανατολικά και σε απόσταση μόλις δέκα λεπτών έχοντας η καθεμιά περί τις τριάντα οικογένειες.  Οι δύο αυτές συνοικίες είναι ωραίες για τις τοποθεσίες τους και αξιομνημόνευτες για περιγραφή. Στο μεν Στρόφιλο είναι το μεγάλο και πανάρχαιο πλατάνι, που από τη ρίζα του πηγάζει άριστο Πινδάρειο νερό, καθώς και το σύδεντρο και το χλοερό έδαφος. Στο δε Παλιόκαστρο υπάρχουν υα ενετική ερείπια και ο τούρκικος μιναρές που σώζεται. Και οι δύο αυτές συνοικίες ήταν οθωμανικές, αλλά από την μεγάλη εθνική Επανάσταση του 1821 εγκαταλείφτηκαν και μείνανε, αφού απαλλοτριώθηκαν και πουλήθηκαν, στην κυριότητα και κατοχή των χριστιανών.

Το Καραμπάσι έχει ένα μόνο Ναό προς τιμήν και στο όνομα του Αγίου Βλασίου, μια δημοτική Σχολή από παλιά, που συντηρούν με τη μεριμνά τους οι κάτοικοι.

Στην κωμόπολη αυτή υπήρξε άλλοτε και για κάποια χρόνια η έδρα του Βοεβόδα, διοικητού του Πηλίου, προτού δηλαδή χτιστεί ο νέος Γώλος [=Βόλος] (περί το 1840) και ως αυτό το χρονικό σημείο που δεν είχε απομακρυνθεί από το Πήλιο, με τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση η Βαλιδέ Σουλτάνα.

Εδώ υπάρχει ως τώρα και το μέγαρο που ακριβώς χρησίμευε για διοικητήριο και που οικοδομήθηκε με δαπάνες των χωριών, αλλά που πουλήθηκε προ από δεκαετίας. Σώζονται ακόμη οι αναμνήσεις στα στόματα των επιζώντων γερόντων για την τότε  διοίκηση, την οποία εναλλάξ μεταχειριζόταν τα κόμματα στο Πήλιο.

Αλλ’ ενώ οι τόσο καλοί και ευπροσήγοροι κάτοικοι  έχουν τα δικαιώματα και τα προσόντα, υποπτεύονται μολοντούτο πως οι κρατούντες δεν θα θελήσουν να τους αφήσουν σε ιδιαίτερο δήμο. Αλήθεια, αν αυτό σκέφτονται οι πολιτικοί του τόπου, θα ξεσηκώσουν σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις τους κατοίκους του Καραμπασιού, γιατί για κανένα λόγο δεν στέργουν να προσκολληθούν σε κάποια παρακείμενη κωμόπολη. Και πράγματι έχουν δίκιο να μη συγκατατίθενται σε τέτοιο μέτρο, καθόσον ούτε τα συμφέροντά τους συνταυτίζονται με αυτά των γειτόνων τους, ούτε υπάρχει λόγος να σαλευτεί η συμμετρική σχέση τους, αφού και προσόντα και πληθυσμό έχουν ώστε να αποτελέσουν δικό τους δήμο με τις παρακείμενες συνοικίες και τα ανατολικά Λεχώνια.

Στο τέλος οφείλω να σημειώσω ότι δεν είναι λιγότερο ρομαντικά και τα δύο εξωκλήσια που τιμώνται και είναι προς τιμήν του Αγίου Νικολάου και της Θεομήτορος και προπαντός η ανθισμένη και καταπράσινη φύση που αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ ευχάριστη και θελκτικότατη.

Τώρα πια πηγαίνουμε από το ρομαντικό ξωκλήσι της Παναγίας, δυτικά ακριβώς απέναντι, πλευρά όπου βρίσκεται αειθαλής ελαιώνας που ανήκει στους κατοίκους του Αγίου Λαυρεντίου και ονομάζεται Μπουλιάρη. Πηγαίνουμε στην μονή των Ταξιαρχών που βρίσκεται στην περιφέρεια και ανήκει δικαιοδοσία του Αγίου Γεωργίου. Αλλά , όπως ακούω, πριν από αυτήν θα επισκεφτούμε τη ρομαντικότατη θέση Κουφάλα, για την οποία ελπίζω να γράψω σ’ εσάς και πάλι τις εντυπώσεις μου.                    Δ. »