Αρδευτικά αυλάκια στα 1930

Τα αρδευτικά Πανωλεχωνίτικα αυλάκια τη δεκαετία του '30

Έχει κατά καιρούς αναφερθεί το ιστολόγιο στο θέμα της άρδευσης που πάντα ήταν κι είναι υπαρκτό στα χωριά μας. Δείτε αναρτήσεις (ΕΔΩ) κι (ΕΔΩ).

[…] Αλλά δεν τελειώνουν φαίνεται τόσο εύκολα τα βάσανα των Λεχωνιτών με τα νερά… Έχουν αρκετές φασαρίες και με το νερό, το χρησιμοποιούμενο για το πότισμα των κτημάτων των. Όχι πώς δεν τους φτάνει. Τα αυλάκια μόνον διοχετεύσεως του νερού είναι εντελώς πρόχειρα κατασκευασμένα. Άλλα χωριά, τα περισσότερα στο Πήλιο, έχουν από χρόνια τώρα φτιάσει τσιμεντένια αυλάκια αρδεύσεως. Μόνον η κοινότης Άνω Λεχωνίων υστέρησε σ’ αυτό το ζήτημα…

Οι Λεχωνίτες, φυσικά, αγανακτούν, από την εις βάρος της δουλειάς και της παραγωγής τους κατάστασι αυτή. Και πρέπει να καταλάβη η κοινότης ότι έχει υποχρέωσι, έστω και με τα φτωχά μέσα που της παρέχη ο προϋπολογισμός της,να κοιτάξη από σιμώτερα λίγο και με πραγματικό ενδιαφέρον τις άμεσες ανάγκες του χωριού —όπως είναι λ.χ. η με τσιμέντο κατασκευή των αρδευτικών αυλακιών.[…]  
(Τμήμα άρθρου στη ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ της 18-8-1933)

Αυτά έγραφε ο σπουδαίος Άθως Τριγκώνης …

Φαίνεται μετά πως η κοινότητα άρχισε να κατασκευάζει αυλάκια. Αλλά ...λιγο στραβά ( ! ) όπως μας λέει ο καραμπασιώτης στιχοπλόκος Γιάννης Μακρυγιώργος:

Ένα αυλάκι στα Λεχώνια

Πέρασα από τα Λεχώνια

πίσω από την εκκλησία

όπου φτειάναν έν’ αυλάκι

διά μια δενδροφυτεία.

Ήταν κύκλο μαζεμένοι

άκουσα που συζητούσαν

εάν το νερό θα πάη

μερικοί αμφισβητούσαν.

Τότε φώναξαν κι εμένα

το αυλάκι να κοιτάξω

από την αμφιβολία

 ίσως και τους απαλλάξω.

Τότε βλέπω το αυλάκι

λέγω: προς τα πίσω γέρνη! 

και ο μάστορας αμέσως

πήγε το αλφάδι φέρνη.

Παίρνει δε και μία πήχη

δω εκεί το αλφαδιάζει 

και με την επιμονή του

όλους τους καθησυχάζει.

Έμαθα εκ των υστέρων

όταν δέσαν το νερό

πήγαινε προς τα οπίσω.

Είναι σφάλμα φοβερό!

Δεν φταίνε όμως εις αυτό

οι δυστυχείς μαστόροι.

Δεν σπούδασαν μηχανικοί

μα είναι αχθοφόροι!