ΓΕΝΙΚΑ:
Με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό κράτος το 1881, έχουμε επικράτηση του νεοκλασικισμού και στο χώρο του Πηλίου, αφού αυτός ο ρυθμός αρχιτεκτονικής ήταν ο επίσημος του ελληνικού κράτους.
Τα σπίτια της περιόδου αυτής είναι διώροφα ή και τριώροφα και στεγάζονται με ξύλινες στέγες καλυμμένες με κεραμίδια βυζαντινού ή γαλλικού τύπου.
Οι όψεις τους είναι πλούσια διακοσμημένες με παραστάδες, επίκρανα, κορνίζες που πλαισιώνουν τα ανοίγματα, οριζόντιες ταινίες που μιμούνται επιστήλια, ζωφόρους, τρίγλυφα κ.λ.π.
Πάντα, πάνω από την κεντρική είσοδο ή και πάνω από την πλευρά της θέας, υπάρχουν μικρά μαρμάρινα μπαλκόνια που στηρίζονται σε λιθανάγλυφα φορούσια συνήθως διακοσμημένα. Αυτά προστατεύονται από περίτεχνες σφυρήλατες και πολλές φορές χυτές σιδεριές με μοτίβα νεοκλασικά.
Τα γείσα της στέγης (κρηπίδες), τα οποία προεξέχουν ελαφρά από τον κορμό του κτηρίου, είναι διακοσμημένα με τραβηχτές ταινίες λείες και οδοντωτές,
Η κάτοψη των σπιτιών αυτών οργανώνεται με απόλυτη συμμετρία και τη θέση της ευρύχωρης σάλας του ισογείου αντικαθιστούν στενότεροι διάδρομοι που καταλήγουν στις ξύλινες σκάλες.
Στις πλούσιες κατασκευές αυτής της περιόδου
έχουμε εσωτερικό διάκοσμο από γύψινα,
ζωγραφιές στους τοίχους και στις οροφές με θέματα διάφορα.
Τα νεοκλασικά κτήρια της χρονικής αυτής περιόδου περιβάλλονται από κήπους ευρύχωρους διακοσμημένους με πλακόστρωτα και παρτέρια. Έχουν σιντριβάνια, κρήνες, πέργκολες καθώς και φοίνικες εκατέρωθεν των εισόδων.
Τα αρχοντικά άρχισαν να κτίζονται από πλούσιους Έλληνες βολιώτικης καταγωγής. Αυτό άρχισε να γίνεται στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν άρχισε η σιδηροδρομική σύνδεση του χωριού με το Βόλο. Θεώρησαν τα Λεχώνια προάστιο της πόλης -όπως πράγματι είναι- και τα παρομοίασαν με την Κηφισιά, που κι εκεί είχαν τότε τα εξοχικά τους οι πλούσιοι Αθηναίοι. Η συγκοινωνία διευκόλυνε τις μετακινήσεις, αλλά επίσης η ομορφιά και το κλίμα του τόπου που ήταν και είναι απαράμιλλα. Αυτά βρίσκονται σήμερα σε καλή κατάσταση και είναι.: του Σαράφη (το παλιότερο), του Χατζηκυριαζή, του Κοντού, του Νικολαΐδη-Κασιόπουλου, του Αποστολίδη-Καλαμακιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου