Μαλαβέτας

 Όλοι μας θα έχουμε δει στο στάδιο (ΕΑΚ Βόλου) σε πανό ή σε σύνθημα στους τοίχους της πόλης την παραπάνω λέξη. Την χρησιμοποιεί ως όνομά της μια από τις ομάδες των φιλάλθων του Ολυμπιακού Βόλου, η «Malavetas Olympiakos Volou Antifa Ultras».  
Μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ξενική. Όμως είναι ένα επώνυμο, της βολιώτικης οικογένειας Μαλαβέτα, που τα δύο απ’ τα αγόρια της ήταν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές του ιστορικού Ολυμπιακού Βόλου.
 Ήταν η οικογένεια που όλα τα παιδιά της «θυσιάστηκαν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο βωμό της λευτεριάς την περίοδο της Κατοχής και μετά.
Ας τους γνωρίσουμε:

Η οικογένεια Μαλαβέτα

Η οικογένεια του Ανδρέα Μαλαβέτα ζούσε στο διώροφο σπίτι στην Περαιβού με Πολυμέρη με τα τέσσερα αγόρια και την κόρη τους. Ο πατέρας ήταν λεμβούχος της μεγάλης βάρκας «ΑΒΕΡΩΦ» που έκανε και δρομολόγια στο λιμάνι του Βόλου. 
Η οικογένεια αυτή ξεκληρίστηκε στην Κατοχή και μετά, χάνοντας και τα πέντε παιδιά της!

Μεγαλύτερος αδελφός ήταν ο Μενέλαος (1907-1943) που εργαζόταν στο συγκρότημα Κ. Σινέλη, στα ψάρια, αλλά είχε ανοίξει και ιχθυοπωλείο.

Την Κυριακή της Αποκριάς του ‘43, πήγε στο γήπεδο για να δει τον Ολυμπιακό και έκτοτε εξαφανίστηκε. Οι φήμες έλεγαν πως τον έπιασαν οι αντάρτες και τον εκτέλεσαν, γιατί δεν ήταν ευχαριστημένοι από τη στάση του!  Όμως άλλες μαρτυρίες λένε πως σκοτώθηκε στο βουνό ως αντάρτης.

Η κόρη Παναγιώτα –το δεύτερο παιδί- στην Κατοχή βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, όπου και πιάστηκε και μαζί με άλλους μεταφέρθηκε στη Γερμανία για καταναγκαστική εργασία σε εργοστάσιο ραπτικής. Εκεί χάθηκαν και τα ίχνη της!

Ο Δημήτριος Μαλαβέτας

Το τρίτο παιδί της οικογένειας ήταν ο Δημήτριος (1914-1944) που εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του στη βάρκα τους. Ήταν αθλητής της ιστιοπλοΐας και είχε πάρει και μετάλλιο!  Πιάστηκε αρκετές φορές για την αντιστασιακή του δράση, αλλά αφηνόταν ελεύθερος. Τελευταία φορά που πιάστηκε ήταν από τους Γερμανούς. Αφού οδηγήθηκε στις φυλακές Αλεξάνδρας και μετά στην Κίτρινη Αποθήκη, βασανίστηκε και τέλος εκτελέστηκε το Σεπτέμβριο του ’44 στα 30 του χρόνια, χωρίς να παραδοθεί η σορός του στους οικείους του! 

Ο Νικόλαος Μαλαβέτας και ο θάνατός του στις 22 Μαΐου 1944

Ο Νίκος Μαλαβέτας

Μετά τους πρώτους θανάτους με απαγχονισμό τριών  ατόμων  (Νικόλαος Τζιόβινος -44χρονος υποδηματοποιός,  Χρήστος Δεσποτόπουλος -27χρονος ζαχαροπλάστης & Ελευθέριος Μπαλτσαβιάς -σερβιτόρος) την ημέρα του Αγ. Κων-νου  σε ισάριθμα δέντρα της Πλατείας Ελευθερίας στο Βόλο, οι Γερμανοί και οι Εασαδίτες συνεργάτες τους, κρέμασαν και τον 28χρονο πολύ γνωστό και  πολύ καλό τότε ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Βόλου το Νικόλαο Μαλαβέτα (1915-1943). Τον έστειλαν στην αγχόνη κρεμώντας τον σε δέντρο της ίδιας Πλατείας. Έπαιζε ακραίος μέσος- δεξιά κι ήταν γνωστός ως Νικολάρας!   

 Ο Νικόλαος (1915-1943) ήταν το τέταρτο παιδί κατά σειρά.

Τον έπιασαν οι Ιταλοί την προηγούμενη μέρα, που γιόρταζε η νιόπαντρη γυναίκα του. Πήγε ως την κοντινή ταβέρνα του Τσουράπα και εκεί συνελήφθη. Μέσα στο 12ωρο τον οδήγησαν στην πλατεία Ελευθερίας και πήγαν να τον κρεμάσουν, χωρίς βέβαια να έχει καταδικαστεί από κάποιο δικαστήριο σε θάνατο! Συνέβηκε όμως τότε κάτι αναπάντεχο: Η αγχόνη, παρόλη την προσπάθεια των εγκληματιών, έσπασε τρεις συνεχόμενες φορές. Κι ενώ οι διεθνείς κανονισμοί λέγανε πως μετά τρεις προσπάθειες απελευθερώνεται ο μελλοθάνατος δίνοντάς του χάρη, ένας Ιταλός αξιωματικός τον πυροβόλησε στο κεφάλι και τον άφησε νεκρό. Έμεινε εκεί κάποιες ώρες γυμνός, μέχρι που τον πήρε η οικογένειά του για την ταφή.

Η εκτέλεση αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση και γέμισε θλίψη τους Βολιώτες κι όχι μόνον, γιατί ο Νίκος ήταν αναγνωρισμένη ποδοσφαιρική φίρμα και γνωστός στην πόλη και γύρω, αλλά και για τον τρόπο εκτέλεσής του.

Τελευταίο αρσενικό της οικογένειας ήταν ο Πέτρος Μαλαβέτας ή Μανιατάκης. Ιχθυοπώλης στο επάγγελμα με δικό του μαγαζί στα παλιά ψαράδικα. Παίχτης κι αυτός του Ολυμπιακού Βόλου που έπαιζε στη θέση του κεντρικού επιθετικού. Ήταν πολύ ψηλός και δύσκολο για τους αντιπάλους του να τον μαρκάρουν. 

Στην Κατοχή ήταν αντιστασιακός κι αργότερα μαχητής του ΔΣΕ.  
Πιάστηκε από την Ασφάλεια Βόλου στις 3 Ιουλίου1949 και μετά από Στρατοδικείο, οδηγήθηκε στις φυλακές Αλεξάνδρας κι εκτελέστηκε στις 5 Αυγούστου 1949 μαζί με άλλους/ες τριάντα, στο Καζανάκι. Τότε ήταν 31 ετών παντρεμένος με την Καλυψώ και πατέρας ενός παιδιού δυόμισι ετών, που μετά την εκτέλεση πήρε το όνομά του.  
ΠΗΓΕΣ: 
- Εφημερίδα Βόλου ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 29-4-1961
- «Όταν τους ίδωμεν όλους υπό το πέλμα μας...όταν τους πατήσωμεν όλους τελειωτικώς, θα ησυχάσωμεν...» Θανάσης Κ. Βογιατζής, Επικοινωνία, Βόλος 2008.
- Εφημερίδες Βόλου ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ & ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ.

Αθανάσιος Μυλωνόπουλος

Ο άγνωστος ευεργέτης του Ορφανοτροφείου Βόλου

Τούτες τις μέρες έχει έλθει στο προσκήνιο το Ορφανοτροφείο του Βόλου (Φιλόπτωχος Αδελφότης Βόλου) με τα όποια προβλήματά του. Κάποιοι λένε διάφορα, κάνουν διάφορα, κάποιοι δείχνουν ενδιαφέρον(;) και οι υπόλοιποι συμπολίτες παρακολουθούν από τον ηλεκτρονικό τύπο και τις εφημερίδες εμβρόντητοι τα τεκταινόμενα σ’ αυτό το ίδρυμα που διαχρονικά έχει προσφέρει πολλά στα ορφανά του τόπου κι όχι μόνον.

Σήμερα θα παρουσιάσουμε έναν σπουδαίο δωρητή-ευεργέτη του Ιδρύματος που στην αυλή του υπάρχει η προτομή του.

Είναι ο Αθανάσιος Μυλωνόπουλος.

Κι αυτό για να γνωρίσουμε τον φιλάνθρωπο συμπατριώτη και ίσως μας «παραδειγματίσει» -ειδικά τώρα- ο βίος του!

Ο Αθανάσιος Μυλωνόπουλος γεννήθηκε στα 1856 στο Πουρί του Πηλίου. Σε ηλικία 12 ετών έφυγε από το χωριό του και πήγε στην Αίγυπτο κοντά σε άλλους συμπατριώτες του. Εκεί δουλεύοντας, έμεινε τρία χρόνια κι επέστρεψε για λόγους υγείας μετά από την προτροπή των γιατρών του. Ερχόμενος πίσω εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, όπου και εργάστηκε για μια οκταετία. Ως τότε ασχολείται με το γενικό εμπόριο που κι αργότερα συνεχίζει.

Μετά πήγε στην Αγιά όπου για δώδεκα χρόνια επιστατούσε στην καλλιέργεια των κτημάτων του. Κάποια στιγμή έρχεται στο Βόλο και εργάζεται ως συνεργάτης της Τράπεζας Κοσμαδόπουλου ως τα 1911. Αποχωρώντας από την Τράπεζα ασχολήθηκε μόνος του με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις. Έμενε στην οδό Κενταύρων 73 (Κ. Καρτάλη).

Απέκτησε από την πολύχρονη δουλειά του αρκετή περιουσία, που μεγάλο μέρος της άφησε με διαθήκη του στους συγγενείς του (αδελφό, αδελφή και ανηψιό περίπου 1.200.000 δρχ) και 2.000 λίρες στη σύζυγό του Βιολέτα Πολυμέρου του Γεωργίου (1862-1954) με καταγωγή επίσης από το Πουρί. 

Κάποια στιγμή του Αύγουστο του 1930, πήγε σε γάμο μιας ορφανής (τότε ήταν συνηθισμένο το Ίδρυμα να παντρεύει τις κοπέλες του αποκαθιστώντας τες) και γνωρίζοντας από κοντά και τα άλλα παιδιά του ορφανοτροφείου, συγκινήθηκε κι αποφάσισε να δώσει κάποιο χρηματικό ποσό σαν βοήθεια και για προίκα των κοριτσιών. Αυτό όμως το ποσό ήταν αρκετά μεγάλο! Δώρισε σε τρεις ισόποσες δόσεις το ποσόν των 6.000 λιρών. Πρώτα έδωσε από 2.000 τον Οκτώβριο και το Δεκέμβριο του 1930 και 2.000 τρεις μέρες πριν το θάνατό του. (Σκεφτείτε πως τότε η λίρα είχε 280 δρχ περίπου)

Πέθανε άτεκνος στις 2 Απριλίου 1931, από καρκίνο του προστάτη σε ηλικία 75 ετών.  Η κηδεία του έγινε πάνδημη την επόμενη στις 10.30΄ στον Άγ. Νικόλαο και λόγους έβγαλαν ο τότε πρόεδρος του Ιδρύματος Αθανάσιος Φιλιππάκης και φίλος του ευεργέτη και ο καθηγητής Σπυρίδων Διαμαντόπουλος μέλος του συμβουλίου. Παραβρέθηκαν οι αρχές του Βόλου και πλήθος κόσμου.  

Στο παλιό νεκροταφείο Βόλου βρίσκεται ο τάφος του, με μνημείο-στήλη του γλύπτη Νικόλα που στην επιγραφή στο υπόβαθρο γράφει: ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΒΟΛΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ ΑΘΑΝ. ΜΥΛΩΝΟΠΟΥΛΟΝ.

Το μνημείο-στήλη.
(Από το βιβλίο της Βασ. Γιασιράνη-Κυρίτση "Ιστορίες ζωής και θανάτου...")

Το Ίδρυμα και σωστά, τον ανακήρυξε σε μέγα ευεργέτη, αφού ήταν ο μεγαλύτερος Βολιώτης που τότε έκανε αγαθοεργίες και έστησε την προτομή του στον αύλειο χώρο του, μετά από απόφαση των μελών του Διοικητικού του Συμβουλίου.

Η προτομή έγινε με δαπάνη του και εκτελέστηκε από τη Βολιώτισσα γλύπτρια Καίτη Τσολάκη, κόρη του τότε καθηγητή του Ελληνικού σχολείου Κοντογεωργίου, Βασιλείου Τσολάκη. Η γλύπτρια είχε γνωρίσει τον «παππού των ορφανών» όπως τον αποκαλούσαν και είχε σχεδιάσει τη μορφή του εκ του φυσικού. Έτσι απέδωσε και στην προτομή ακριβώς τα χαρακτηριστικά του. Στ' αριστερά του βάθρου αναφέρεται το όνομά της.
Η προτομή είναι στημένη σε βάθρο και στα δεξιά της εισόδου του Ιδρύματος.  

Κλείνοντας, ας δούμε ένα απόσπασμα του επικήδειου από τον καθηγητή Διαμαντόπουλο, σαν επίλογο αλλά και δίδαγμα.(*)    

ΠΗΓΕΣ:

-Εφημερίδες Βόλου ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΙΑ - Απρίλιος 1931

-«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ» Γιασιράνη-Κυρίτση Βασιλεία, ΩΡΕΣ 1996

(*) Πιστεύω, πως έχει τον τρόπο του ο καθένας μας -ακόμη κι αυτές τις δύσκολες εποχές- να βοηθά το ίδρυμα. 
π.χ. Υπάρχουν σε διάφορα σημεία της πόλης κουμπαράδες ή κάνοντας μια κλήση στο τηλέφωνο-γραμμή στήριξης κλπ  κλπ

Φάνις Μιράνας

Φάνις  Ι. Μιράνας

Ανάμεσα στους Βολιώτες λογοτέχνες του μεσοπολέμου συγκαταλέγεται και ο σχετικά άγνωστος Θεοφάνης Ιωάννου Κατσόμαλος, που έγινε περισσότερο γνωστός από την ποίησή του.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Ασχολήθηκε πολύ με τη δημοσιογραφία και περιόδευσε όλη την Ελλάδα ως δημοσιογράφος και ηθοποιός.

Ήταν ανθρωπος ανήσυχος, ενθουσιώδης, δραστήριος  και λάτρης της περιπέτειας. 
Ως συντάκτης  με το ψευδώνυμο Φάνις Μιράνας, έγραφε σε εφημερίδες της Αθήνας , του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και του Βόλου.  Ταξίδεψε στη Νότιο Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και στην Ιταλία. Μάλιστα για την Αργεντινή επιβιβάστηκε λαθραία από τη Θεσσαλονίκη σε φορτηγό πλοίο. Φτάνοντας τον ανακάλυψαν και τον απέλασαν αμέσως. Έτσι ήρθε αρχικά στην Αμβέρσα και μετά μέσω Παρισιού και Μασσαλίας, στον Πειραιά.

Εκεί και στην Αθήνα έμεινε για λίγους μήνες και μετά αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει.  Και από εκεί έστελνε ποιήματα στη βολιώτικη ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ -που από πριν συνεργαζόταν- επηρεασμένα από τη μοναστική του ζωή. 

Με νεωτερικούς(!) στίχους ερμηνεύει
την ασκητική ζωή που μάλλον δεν άντεξε!

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ γιατί ήρθε σε ρήξη με τους άλλους μοναχούς και τον ηγούμενο της Σκήτης και τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το ράσο και την καλογερική. Οι προστριβές με τους μοναχούς ήταν το αποτέλεσμα ψυχοπάθειας που έπαθε. Τότε στα 1934, κλείστηκε για λίγο σε ψυχιατρείο της Αθήνας. Μετά ξαναγύρισε στο Βόλο. 

Κάποια στιγμή όμως η κατάστασή του επιδεινώθηκε και οι δικοί του τον έβαλαν στο ατμόπλοιο «Λέων» που έκανε τον πλου για Πειραιά, για να πάει ξανά για νοσηλεία. Αυτός όμως ξεφεύγοντας της προσοχής τους, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε (αυτοκτόνησε).
Ήταν σε ηλικία μόλις 30 ετών και ήταν στις 11 Ιουλίου του 1934. 
Ακόμη ένας ποιητής έφυγε νωρίς!

 

Ασχολήθηκε με το χρονογράφημα, το διήγημα, έχοντας δε και ιδιαίτερη κλίση στην  ποίηση, δημοσίευσε αρκετά ποιήματα,  τα οποία αποκάλυπταν τον νεαρό ποιητή σαν ένα δυνατό ποιητικό ταλέντο. Οι αναλύσεις του στα κείμενα, ήταν επίσης άριστες. Ήταν  παραγωγικότατος και υποστηρικτής ενθουσιώδης κάθε φιλολογικής  προσπάθειας. 

" Έρχεται η άνοιξη και πάλι. 

Στείρα δεν είναι πια η ζωή. Θα μιλήσουνε κρυφά μιαν αυγή τα προφαντά λουλούδια της αμυγδαλιάς, καθώς θα ανοίγουν τα μάτια τους μέσα από την απέραντη λευκότητα που θα τα περιβάλει. 

Θα γελάσουνε οι ήχοι των τραγουδιών που θα σκάσουν μέσα στη θαλπωρή του ατλαζένιου μεσημεριού. 

Και θα σκύψουν να αφουγκραστούν το σιγό μίλημα και το απαλό γέλιο, τα κλαριά των δένδρων, θα λυγούνε προς τα κάτου όπως να είσανε μεθυσμένα από μπρούσκα πιοτά.

Ένας γέρος με λευκό ρυτιδωμένο πρόσωπο, και με μαύρη περιβολή του παλιού καιρού, θα αργοβαδίζει στο χαμογέλασμα του απομεσήμερου σε ένα μακρινό στρατί, που θα τραβάει προς το βουνό.

Και ένας νεαρός κυρίως θα τον ακολουθεί με τα χέρια πίσω πιασμένα και με τα μάτια στυλωμένα στο κάθε τι που θα πρόκειται να πατήσει. Και ο σεβάσμιος άνθρωπος θα μεταδίδει τη σοφiα του και την πείραν του στο νεαρό βλαστό.

Οι ανοιξιάτικες ημέρες είναι πιο γόνιμες γι' αυτό το πράγμα. 

Κάποια παιδάκια πάλι θα τρέχουν στο φαρδύ, δρόμο της πολιτείας με το πρωτανάσασμα του πορτοκαλένιου δειλινού. Βαρυγκομισμένος ένας εργάτης θα γυρνά σε μια καλύβα. Και ένας άλλος εργάτης, μαυρισμένος από την τριβή , θα τραβά τώρα στο εργοστάσιο.

Ο ουρανός θα στέλνει παντού μεταξένια χαμόγελα. και το βραδάκι το φεγγάρι θα στέλνει φιλιά.

Και η Φύση στους κόλπους της θα κανακεύει την ωραία ζωή- τη ζωή που στείρα δεν θάναι πια…"

Εκτός των δημοσιευθέντων έργων του,  είχε έτοιμο ένα τρίπρακτο κοινωνικό πολεμικό δράμα «Το κτήνος». Επίσης ποιητικές συλλογές τις οποίες τιτλοφορούσε «Προς περισσότερο φως», «Θεσσαλικά αφιερώματα», «Ομιλίες προς τον Θεό και άλλα ποιήματα» καθώς και δύο τόμους διηγημάτων «Μετάσταση» και  «Ιστορίες τον χθεσινού Πηλίου» (ΕΔΩ) που ποτέ δε δημοσιεύτηκαν. 
ΠΗΓΕΣ:
-Πανθεσσαλικό Ημερολογιακό Λεύκωμα-Θωμά Βινικίου-Παπακωνσταντίνου, 1927
-Εφημερίδες
-Θεσσαλικά Χρονικά, τόμος επετειακός, 1961

Αυστριακοί !!

Κάθε τόπος έχει και το ...παρατσούκλι του.  Συνήθως αποκαλούν έτσι σκωπτικά τους κατοίκους οι γείτονές τους. Έτσι ο Βόλος κατοικείται από "αυστριακούς, η Λάρισα από "πλατύποδες", τα Γιάννινα από "παγουράδες" και πάει λέγοντας... Πάντα πίσω απ' αυτά τα προσωνύμια υπάρχει μια εξήγηση, μια δικαιολογία. 

Να γιατί "αυστριακοί" οι Βολιώτες και κατά προέκταση όλοι οι Μαγνησιώτες:

Υ.Γ. Ο φίλος αναγνώστης του ιστολογίου Αντώνης Ζ., στην κοινότητά του

"Η Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου" (ΕΔΩ), 

συμπλήρωσε για το "δεύτερο" όνομα των Βολιωτών. 

Αξίζει, όσοι είστε στο fb, να δείτε και να βλέπετε τις σπουδαίες αναρτήσεις του. Είναι πάντα σχετικές με τη Μαγνησία, εμπεριστατωμένες και αναλυτικές !

"Είναι αδύνατο να κάνεις κουβέντα για το Βόλο χωρίς να έρθει στην κουβέντα η λέξη «Αυστριακοί».[...]
 Εδώ συμπληρώνω ότι η μία από τις απόψεις ανήκει στο Γ. Κορδάτο (από το "Ιστορία Επαρχίας Βόλου και Αγιάς") - κείμενο στην φωτογραφία. Η εκδοχή αυτή μου φαίνεται πιό αληθοφανής. Το ατμόπλοιο στην φωτογραφία είναι το πρώτο μεταλλικό ατμόπλοιο της εταιρείας Oesterreichischer Lloyd με το όνομα «Αustria» ναυπηγήθηκε το 1865. Παρόμοια καράβια (ίσως και αυτό το ίδιο) έπιαναν και στο Βόλο από τα μέσα του 19ου αιώνα. Το απόκομμα κάτω δεξιά είναι τα δρομολόγια των καραβιών αυτής της εταιρείας – το πρώτο λέει Δαρδανέλια, Dedeagatsch(Αλεξανδρούπολη?), Καβάλα, Σαλονίκη, Βόλος, Πειραιάς, ... Τριέστη (από το 1902). 

Αλλά ας επικεντρωθούμε στο όνομα “Αυστριακοί”. Οι εξηγήσεις που έχουν δωθεί είναι οι εξής:

1) Η εκδοχή του Κορδάτου – ότι οι βολιώτες έμποροι αποκαλούνταν Αυστριακοί από τους συναδέλφους τους της Θεσσαλονίκης λόγω της μεγάλης εμπορικής κίνησης με την Αυστρια μέσω του λιμανιού του Βόλου στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (πράγμα που επιβεβαιώνεται από τις εμπορικές στατιστικές – βλέπε π.χ. http://tinyurl.com/cv2jtoz )
2) Άλλη εκδοχή είναι η πιθανή επίκληση της προστασίας της Αυστρίας μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1878. Οι σχετικές βιβλιογραφικές αναφορές εστιάζουν στο ρόλο του Προξένου της Ιταλίας Μπόρελ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο, και δεν γίνεται αναφορά στην Αυστρία. 
3) Σε άλλα μέρη του διαδικτύου γίνεται παρόμοια αναφορά στο «γεγονός» ότι οι Βολιώτες υψώσαν Αυστριακές σημαίες όταν οι Τούρκοι ήταν να μπούν στο Βόλο μετά τις ήττες του ελληνικού στρατού στο πόλεμο του 1897 για να αποφύγουν την μανία των νικητών. Και πάλι οι ιστορικές αναφορές είναι περισσότερο γύρω στο ρόλο του Γάλλου προξένου (και του Μπόρελ της Ιταλίας) στην αποτροπή των βιαιοτήτων, και δεν έχω βρεί απ’ αυθείας αναφορά στο επιχείρημα αυτό. 
4) Λέγεται επίσης ότι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα Αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες. 
5) Στο διδακτορικό του Γιάννη Γκιόσου ("Τουρκομερίτες και Αυστριακοί: Κοινωνικές παράμετροι στον τρόπο οργάνωσης του ποδοσφαίρου στον Βόλο» 1922-90), 1994, υπάρχει μιά αναφορά στην "Το ιστορικό γεγονός της άρνησης των ντόπιων να συμμορφωθούν με μια απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης (να μην εκτελωνίζονται αυστριακά προϊόντα στο λιμάνι του Βόλου),το χρησιμοποιούσαν οι πρόσφυγες [αργότερα] για να υπαινιχθούν άτομα με ελαττωμένη αίσθηση της εθνικής τους ταυτότητας". Αλλά δεν δίνεται καμμία συγκεκριμένη αναφορά.
6) Σχετική με φόρους είναι μιά άλλη εκδοχή. Μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας το 1881 στο ελληνικό κράτος, η νέα κυβέρνηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας νέος φόρος σε όλους τους έλληνες εμπόρους κάτι το οποίο οδήγησε τους Βολιώτες να βάλουν αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν. Η επιβολή υψηλών φόρων εκείνη την εποχή είναι βεβαιωμένη αλλά συγκεκριμένες αναφορές στην ύψωση αυστριακών σημαιών δεν έχω καταφέρει να βρώ.
7) Στο λήμμα «Αυστριακοί» του slang.gr γίνεται λόγος για την χρήση της έκφρασης «Αυστριακός» με τη σημασία σκληρός/μοχθηρός στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ο Πανταρώτας», γραμμένο στα 1891. Το απόσπασμα έχει ως εξής: «Εις άλλος όμως ήτο σκληρός. Ήτο ολιγώτερον τρεπτός από τους αρχαίους θεούς, κι ας τους είχε σχεδόν πατριώτας. Ήτο «Αυστριακός, χειρότερος από Τούρκον», κι έτυχε να γίνει υπάλληλος εις την ελευθέραν Ελλάδα» και σημειώνει ότι η χρήση του όρου πρέπει να προηγείται της εποχής του διηγήματος αυτού (1891). Τώρα γιατί να θεωρούνται οι Βολιώτες σκληροί και μοχθηροί ... δεν το καταλαβαίνω. Διαλέξτε και πάρτε :) Εγώ πάντως ψηφίζω το Νο 1. :) "