Ύμνος του Πηλίου

Γεώργιος Δροσίνης

ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ 

(ποιητικὴ συλλογὴ "Γαλήνη" -1902)

Η Πλάση, η παντοδύναμη κι απόνετη μητέρα 

Για σένα δεν εστάθηκε καθόλου ακριβοχέρα. 

Αν έδωσε σ’ άλλο βουνό ψήλος και περηφάνεια 

Κι άλλο βουνό αν το σκέπασε με λόγγους και ρουμάνια, 

Κι άλλο βουνό αν το πύργωσε σε βράχους και κοτρώνια, 

Κι άλλο βουνό αν στεφάνωσεν ολοχρονίς με χιόνια, 

Μάζεψε απ’ όλα τα βουνά τη μοιρασμένη χάρη, .. 

Την έσμιξε και σ’ έπλασε, Βουνό - βουνών, καμάρι !

Του ανθρώπου η πολυμήχανη και φωτισμένη γνώση 

Ακόμα δεν κατώρθωσε και σένα να ημερώση. 

Αδάμαστο, ανυπόταχτο στυλώνεις το κεφάλι 

Κ’ έχεις κρυφές τις ομορφιές, παρθενικά τα κάλλη. 

Όταν ο πόνος μυστικά τα σπλάχνα σου σπαράζει., 

Του πόνου αχνάδα η καταχνιά την όψη σου σκεπάζει, 

Κι όταν παλεύης με στοιχειά κι από θυμό ξανάφτης, 

Θεριεύεις, ανταριάζεσαι, σειέσαι, βροντάς, αστράφτεις 

Πανώριο στη νεροποντή και στην ανεμοζάλη, 

Πανώριο και στην ξαστεριά, που σε φωτίζει πάλι.

Κι όταν ατόφυο και βαρύ και παγωμένο χιόνι 

Από τα πόδια ως την κορφή πέφτει και σε πλακώνη, 

Μαρμαρωμένο φαίνεσαι, καθώς στα παραμύθια ... 

Μα έχεις κρυμμένη τη ζωή στα παγωμένα στήθια, 

Κι άμα προβάλη ολόφεγγος ο ήλιος απ’ αγνάντια, 

Το μάρμαρο σπα και γεννά σμαράγδια και διαμάντια: 

Σμαράγδια τα ρουμάνια σου, διαμάντια τα νερά σου, 

Απλώνονται, ,σκορπίζονται, χύνονται ολόγυρά σου 

Χαρίσματα ανεκτίμητα και δώρα ευλογημένα 

Στα Εικοσιτέσσερα Χωριά, που κρέμονται από σένα,

Και δίνεις στις ζωές ζωή, φέρνεις στις χάρες χάρη, 

Περήφανο και σπλαχνικό Βουνό - βουνών καμάρι.