Ο μηχανικός Ιωάννης Γενίσαρλης

Ο μηχανικός Ιωάννης Γενίσαρλης -Ένας άγνωστος Πηλιορείτης που "έχτισε" το Βόλο!

Ο μηχανικός Ιωάννης Γενίσαρλης, ήταν ο δευτερότοκος γιος του Γιαννάκου Χατζή Πανταζή ή Γενίσαρλη.

Ο πατέρας του με καταγωγή από το Νεοχώρι του Πηλίου, έμαθε τα γράμματα στη Σχολή των Μηλεών κοντά στο φημισμένο δάσκαλο Ζαχαρία. Γύρω στα 1800, πήγε στην Κων-πόλη και έγινε έμπιστος με μεγάλη θέση κοντά στο Σουλτάνο. Εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία, γενόμενος συνιδρυτής της και εταίρος, αναλαμβάνοντας  να οργανώσει τον ελληνισμό της Πόλης, μεταδίδοντάς του την ιδέα της εξέγερσης και της ανεξαρτησίας του Γένους.  

Όταν έγινε η έκρηξη της Επανάστασης, η Οθωμανική κυβέρνηση γνώριζε τους πρωτεργάτες της προετοιμασίας και μεταξύ αυτών είχε προγράψει πρώτον και το Γιαννάκο Χατζή Πανταζή. Τρεις μέρες μετά το μαρτυρικό θάνατο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, στήθηκε κι άλλη αγχόνη μπροστά από την εκκλησία του Χριστού στο Γαλατά, για τον Γιαννάκο Χατζή Πανταζή. Το πλήθος, με τον ίδιο τρόπο του χλευασμού και της ταπείνωσης, τον καρατόμησε και κρέμασε στο ακέφαλο σώμα του πινακίδα, που έγραφε: «Άπιστος και συνωμότης κατά του κράτους».

Μετά το θάνατο του πατέρα, ο όχλος πήγε στο σπίτι της οικογένειας και αφού το λεηλάτησε, πήρε κι έκλεισε τη φυλακή του Γενί Τζαμί την ετοιμόγεννη σύζυγό του με το μικρό αγοράκι της. Τότε η σύζυγος του ήρωα και μάρτυρα του Γένους,  γέννησε και το άλλο αγόρι της τον Ιωάννη, την Άνοιξη του 1821. Εκεί στη φυλακή, κάποιος απροσδόκητος σωτήρας, βοήθησε την οικογένεια να ελευθερωθεί.

 Όμως οι Τούρκοι δεν είχαν σκοπό να αφήσουν ήσυχη την οικογένεια, γι’ αυτό η μητέρα έκρυψε τα δυο παιδιά της σε κάποια τρώγλη στο Φανάρι, φοβούμενη να επιστρέψει στο σπίτι της. Από εκεί βοηθώντας την, οι Μηλιώτες αδελφοί Δήμου, την φυγάδευσαν με πλοίο στην επαναστατημένη Ελλάδα.

 Η οικογένεια επέστρεψε στο Πήλιο, κοντά στους συγγενείς της, οι οποίοι βοήθησαν τα δυο ορφανά στην ανατροφή τους, αλλά και τη χήρα του εθνομάρτυρα.

Ο μικρός Ιωάννης έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο χωριό κι αργότερα που στην ελεύθερη Ελλάδα ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα η Σχολή Ευελπίδων, ήταν από τους πρώτους που μπήκαν σ’ αυτήν. Εκεί, με την ευφυΐα του, την προσήλωσή του στη μόρφωση και στη Μηχανική, αποφοίτησε αξιωματικός του Μηχανικού.

Μετά από λίγο διάστημα υπηρεσίας στο στράτευμα και με τη φιλομάθεια που τον διέκρινε, πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί σπουδάζοντας για κάποια χρόνια επιπλέον στη Μηχανική επέστρεψε στην πατρίδα για να συνεχίσει, προσφέροντας τις ιδιαίτερες γνώσεις του σε σχολεία της εποχής, στη Σχολή Ευελπίδων και στο Πολυτεχνείο ως διδάσκων καθηγητής (μάθημα:Χωρογραφία). Η ζωή του ήταν και στο στράτευμα, γι’ αυτό και υπηρέτησε ευδόκιμα, παίρνοντας το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.   

Η ελεύθερη πατρίδα όμως, έπρεπε μετά τις πολυετείς μάχες και τις καταστροφές να ανοικοδομηθεί πάλι και να ανορθωθεί. Εδώ ο μηχανικός Ιωάννης Γενίσαρλης, πρόσφερε όλη του την εμπειρία και τη γνώση του. Σαν μηχανικός της πόλης των Αθηνών, έβαλε τη σφραγίδα του σε πάμπολλα έργα με κορυφαίο την υδροδότηση του Πόρου, από πηγές των βουνών της απέναντι Πελοποννήσου. 
Ο ίδιος σχεδίασε (1876) τις λεωφόρους εισόδου στην Αθήνα (Αχαρνών ως τη Σταδίου και τη λεωφόρο Συγγρού, με διαπλάτυνση των παράλληλων). Ο ίδιος στα 1876 χάραξε και τη λεωφόρο Αλεξάνδρας που ένωνε την Πατησίων με την Κηφισίας.

εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Βόλος 15-10-1883

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ", 23-10-1883

Στη μεγάλη πλημμύρα του Βόλου τον Οκτώβριο του 1883, όπου τα ποτάμια "έσπασαν" βρίσκουμε και τον μηχανικό Γενήσαρλη, να μελετά την κατασκευή έργων για πρόληψη νέων πλημμυρών: 

Στο βιβλίο του Νικ. Γάτσου "Βολιώτικαι Αναμνήσεις" διαβάζουμε:

Επίσης ένα πρόβλημα της εποχής ήταν οι βόθροι, όπως κι οι δημόσιες τουαλέτες. Σήμερα μας φαίνεται ...ευτράπελη:

Στο Βόλο γενικά, ως μηχανικός του νεοσύστατου τότε Δήμου, σχεδίασε και οικοδόμησε πολλά δημοτικά έργα υποδομής της πόλης, από την απελευθέρωσή της ως το θάνατό του στις 23 Μαρτίου του 1886. Πολλά από τα σχολεία του Βόλου εκείνης της εποχής (1882), είναι έργα δικά του.

Τέλος, ως προσωπικότητα ήταν ήρεμος, χαμογελαστός, πράος και γλυκύς, αφιλοκερδής, φιλομαθέστατος, άνθρωπος της τιμής και του καθήκοντος, όπως είπαν οι άνθρωποι που τον γνώρισαν.  Ήταν άψογος στη συμπεριφορά του κι άριστος οικογενειάρχης. 

ΥΓ:  1) Νικ. Γάτσος, βουλευτής και γερουσιαστής Βόλου, 1905-1906-1915.
        2) Γεώργ. Καρτάλης, δήμαρχος Βόλου-Παγασών από το 1883-1891.